Sheebang

Dag 9: Dumaguete naar Puerta Princesa, Palawan 2 januari 2020

Om 6.30 gaat ons wekkertje weer. We vertrekken uit Dumaguete en gaan naar Puerto Princessa op Palawan. Hier blijven we maar één nacht, we hebben met pijn in ons hart besloten om meer tijd in El Nido door te brengen. Soms moet je offers maken… 

 

Bepakt en bezakt staan we langs de weg en proberen een tricycle naar het vliegveld te krijgen. Op de één of andere manier wil dit weer eens niet lukken, ik weet niet wat we verkeerd doen, maar ze willen ons niet meenemen. 

 

Ik raak een beetje opgefokt, bang dat we onze vlucht zullen gaan missen, al zijn we ruim op tijd. Stampend ga ik weer terug naar Gabby’s Bed & Breakfast en vraag om hulp. Een jongetje uit de keuken komt ons assisteren. Serieus nog geen minuut later stappen we in een wagentje en nog voor een schappelijke prijs ook. Echt geen idee wat er mis ging.

 

Ik verwacht een hele lange rit naar een afgelegen vliegveld. Dat heb ik mis. Voor mijn gevoel echt midden in de stad slaan we een steeg in en rijden we het parkeerterrein van de luchthaven op. Het vliegveld wordt op dit moment verbouwd en het nogal onduidelijk wat er van je wordt verwacht. Door een security dude worden we tussen de mensen (en hun dozen met hanen) begeleid daar wat blijkbaar de juiste wachtrij is. Jaaaa ook hier hebben ze natuurlijk weer mega veel rijen. We checken in en hebben natuurlijk weer zeeën van tijd. We gaan nog wat rondstruinen buiten de incheckhal, maar daar blijkt eigenlijk maar weinig te beleven. Dan verdoen we onze tijd maar weer met eten in de gate.



We hebben een bizarre vlucht moeten boeken, voor ook niet echt een leuke prijs. We vliegen eerst helemaal naar Manila, moeten daar 3 uur wachten om vervolgens weer naar het zuiden te vliegen. Manila is horror. Niets staat normaal aangegeven, borden wijzen soms naar muren en we begrijpen er echt niets van. Ineens staan we in de aankomsthal, tussen de taxichauffeurs. Dat kan niet de bedoeling zijn. Door een vriendelijke dame van het vliegveld worden we de juiste kant op gewezen. Nog kost het ons moeite om bij de juiste gate te komen. Roltrappen slaan soms gewoon een verdieping over en meer van dat soort ongein. Natuurlijk komen we wel op de plek waar we uit moeten komen. Daar scoren we sandwiches en wachten nog zo een half uurtje tot we onze volgende vlucht weer mogen pakken.

Ik moet wel lachen om de stewardessen van de vliegmaatschappij Cebu Pacific. Tijdens de vlucht wordt er een quiz gehouden waarmee je prijzen kan winnen. Bijvoorbeeld een slaapmasker of sleutelhanger van de maatschappij. Helaas weet ik geen enkel antwoord op de vragen over de Filipijnen, ik heb me echt niet goed ingelezen. 

 

De vlucht en het ophalen van de bagage gaat soepel. Ik heb het idee dat mensen hier al chiller zijn, ik weet niet waarom ik krijg een goede vibe van dit eiland. Misschien komt het door onze relaxte taxichauffeur, of door  Bob Marley uit de speakers.

Het duurt niet lang voor we bij ons verblijf aankomen: Sheebang Hostel. Het ziet er supergezellig uit, met een bar, restaurant, veel zitplaatsen en tafeltennisende mensen. We checken in bij een vrolijke dame. Eigenlijk heb ik al gelijk weer spijt dat we morgen weg gaan. Toch regelen we de transfer naar El Nido gelijk bij haar, dan zijn we daar vanaf. Dan mogen we onze tassen in de kamer zetten. “I’m sorry we have to walk very far, dears’ zegt de blije dame. Lekker boeiend! Net 3 stappen later draait ze zich naar de deur van onze kamer en begint keihard te lachen. “Your room is here, in the middle of all the fun” zegt ze gniffelent. 

 

De kamer is prima, basic, maar de bedden zijn goed. De badkamer stelt niets voor en er is later op de avond nog een incident met een niet doorspoelend toilet waar ik het niet over wil hebben. De locatie van de kamer ‘in the middle of all the fun’ is wat minder fijn. We slapen slecht door de tyfus herrie om ons heen, van het super gezellige hostel. Ik raad dan ook aan dat als je in dit hostel wilt verblijven, dat je een kamer iets verder van all the fun vraagt. 

 

Maar voordat we ons bed in duiken hangen we rond in het verblijf, eten wat en drinken iets te veel piña colada’s. We maken het niet laat, we moeten ALWEER om 5.30 uur opstaan.


0 Berichten

Transfer & Tricycle Troubles

Dag 10: Vrijdag 3 januari 2020

We zijn weer vroeg uit de veren en wachten bij de receptie van Sheebang Hostel op onze transfer. Deze houdt, zoals we al hadden verwacht, de Filipijnse tijden aan en komt zo een 40 minuten te laat. We hebben geen haast gelukkig. Dan moeten we nog de halve stad door om overal wat mensen vandaan op te pikken. Oostenrijkers, Denen en Engelsen worden in het busje geladen. Het duurt zooooo lang voor we echt onderweg zijn.

 

De omgeving is weer prachtig en zo anders dan de andere eilanden waar we zijn geweest. Ik lees wat en kijk om me heen.Gijs ligt natuurlijk al snel te slapen. Eén van de Oostenrijkers kletst iedereen de oren van zijn hoofd, waar volgens mij niemand echt op zit te wachten. Ergens halverwege stoppen we bij een restaurant voor de lunch, natuurlijk staan hier ook weer verkopertjes die je proberen iets aan te smeren. In dit geval zijn het parels en zijn de verkopers kleine kinderen. Ik kan er niet aan wennen, maar ik heb wel een truukje om ze af te wimpelen. Ik kijk ze recht aan, niet ontwijkend want dan blijven ze het proberen, lach een beetje en schud duidelijk nee. Ik zweer dat het werkt!


Na een half uurtje gaan we weer terug het busje in. De chauffeur slingert wat en één van de dames naast hem geeft hem een por. Ze laat ons weten dat hij toch echt in slaap aan het dommelen is. Het is doodeng en ik zie de krantenkoppen al weer voor me: Nederlandse toeristen omgekomen bij eenzijdig auto-ongeluk. De mensen om hem heen doen er alles aan om de chauffeur wakker te houden. En aangezien we nog leven is dat gelukt. 

 

Rond 14.00 komen we aan in El Nido. Ik weet niet waarom maar ik voel me hier gelijk goed. We regelen een tricycle, die echt een paar honderd meter hoeft te rijden voor we bij ons verblijf aankomen. Als hij de oprit wil inrijden worden we aangereden. Een andere tricycle rijdt met een beste snelheid op ons in. Gelukkig worden Gijs zijn benen beschermd door het blauwe metaal van het bakkie, maar het is maar net goed gegaan. Dat had nog lelijk kunnen aflopen.


 

De chauffeurs zitten elkaar een moment dom aan te gapen en beginnen dan te mopperen in het Filipijns. Ik ben een beetje verbaasd dat ze ons niet vragen of alles in orde is. Ineens stopt de discussie tussen de mannetjes en mogen we de 100 pesos afrekenen. Boven op het balkon van ons verblijf hebben we door onze botsing wat publiek gekregen. Gijs heeft wat slechte recensies gelezen over deze toko en ik ben een beetje nerveus dat we in een horror hostel verblijven. 

 

Ik ben blij verrast. Novie’s Tourist Inn is een prachtig verblijf, met lieve personeelsleden. De hal wordt verbouwd, maar de rest ziet er super netjes uit. We hebben een kamer helemaal achterin de mooie tuin en heeft, terecht, de naam seaview. We hebben een ontzettend mooi uitzicht en ondanks dat ik nog maar weinig van El Nido heb gezien ben ik er al een beetje verliefd op. Ik heb eindelijk het eiland-gevoel waar ik op hoopte toen we de reis boekte.


We gooien onze spullen in de kamer, trekken zwemkleding aan en vertrekken richting strand. Tegenover het hotel ligt Pop’s District, waar je touragency’s, supermarktjes, restaurantjes en andere winkeltjes vind. Als je hier doorheen loopt kom je uit bij het strand. Het is zo mooi! Echt bizar. De groene rotsen die uit het water torenen, in de verte de eilandjes en dan de typische bootjes met hun drijvers aan de zijkant. Dit is het beeld wat ik had van de Filipijnen!

 

Het water staat laag en in plaats van te gaan zwemmen lopen we wat over het strand tot we een tentje tegen komen waar we op het terras aan het strand gaan zitten. Bij Bella Vita drinken we wat en eten we wat. Daarna gaan we Pop’s District weer in waar we nog wat drinken bij Booze & Belly. We bekijken de gespannen Jenga wedstrijd die een tafeltje naast ons wordt voltrokken. Jenga is hier volgens mij volkssport nummer 2, in de rij staan blijft de absolute nummer 1 natuurlijk. Bij het hotel boeken we een tourtje voor de volgende ochtend en chillen nog wat op het balkon voor we ons lekkere bedje induiken.


0 Berichten

Tour A

Vandaag gaan we op tour. En dan wel Tour A, van de welbekende ABCD-tours die je kunt doen in El Nido. Elke heeft zijn eigen toffe stops, ik zou ze het liefst allemaal doen, maar helaas hebben we maar beperkt de tijd. Om 8.30 Filipino tijd (dus 9.00) worden we opgepikt bij het hotel en in een tricycle gegooit. We gaan naar El Nido Noord, dat even verderop ligt en waar je veel meer restaurants, barretjes, winkeltjes etcetera hebt. 

 

Bij het punt waar we gedropt worden kun je waterschoenen huren. Wij hebben ze in Nederland al gekocht en ik ben hier zoooo blij mee. Je hebt deze echt wel nodig, zonder waterschoenen zou ik zonder voeten terug naar Nederland zijn gekomen. Hier kun je ook dry bags huren, maar ook die hebben we zelf meegenomen. Wat zijn die dingen ideaal! Ik had alleen gewild dat we ook nog een kleinere versie hadden voor de spulletjes die je snel even wilt pakken.


Niet veel later staan we op het strand met de andere touristen die dezelfde tour gaan volgen, een stel Amerikanen, Brazilianen en een zooitje Russen. We hebben nog snel een grote fles water gehaald, maar die moeten we weer inleveren. Veel van de plekken die we gaan bezoeken zijn beschermd en je mag er geen plastic mee naartoe nemen. Het voelt als nog een uur wachten voor we naar de boot lopen door de zee. 

 

Onze eerste stop is Seven Commando Beach, een prachtig wit strand omheind door grijze rotsen die er gevaarlijk scherp uitzien en versierd met palmbomen. Het is zo ontzettend mooi! Maar natuurlijk zijn we hier niet de enige. Het strand is druk, maar zeker niet overbevolkt. Er worden overal om ons heen pfotoshoots gehouden voor Instagram. Een schommel aan een palmboom is de topattractie. We halen wat drinken en strijken neer op het strand. We snorkelen wat en ik vergeet natuurlijk de camera mee te nemen.Gijs denkt hier gelukkig wel aan en weet wat visjes vast te leggen. Wel onthou ik om wat van de as van mijn moeder achter te laten op deze mooie plek.


Waarom 7 Commando Beach deze naam heeft gekregen is nogal mysterieus. Er zijn meerdere verhalen te vinden op het internet, maar ik heb geen officiële verklaring kunnen vinden, dus ik heb wat informatie op verschillende blogs en sites als Tripadvisor bekeken. Er zijn twee verhalen die eigenlijk overal opduiken. 

 

De ene vertelt dat de naam ontstaan is in de tweede wereldoorlog, toen er 7 commando’s op dit hier gestrand waren. En dat ze plannen aan het maken waren om El Nido over te nemen. Er staat een groot bord op het strand die deze versie van het verhaal laat zien. 

 

Het andere verhaal is dat er een bootje aanspoelde waar 7 commando’s in gekerfd stond. Dit is het verhaal dat de lokale bevolking zelf geloofd en dat lijkt me dan de meest realistische versie. Ook van deze versie is een relikwie te vinden op het strand.


De volgende stop is de Secret Lagoon, die in tegenstelling tot de naam echt absoluut geen secret is. We snorkelen het stuk naar het strand om vervolgens in de ontzettend lange rij aan te sluiten om de ‘geheime lagune’ te zien. Er staan wat mannetjes bij de ingang die zorgen dat het niet te druk wordt. Een aantal touristen per keer worden naar binnen gelaten. Je klimt over een rotspartij heen door een tunnel in de stenen. Dan kom je in de lagune. Ik vind er eerlijk gezegd niet zo veel aan. Het water is troebel en ik snap de heisa niet… we sluiten dan al snel terug aan in de rij om naar buiten te gaan en besluiten rond de boot nog wat te snorkelen.

 

Ondertussen vaart er een mannetje langs waar je drinken bij kunt kopen, heel grappig en Gijs besluit twee veel te dure biertjes te kopen. Ondertussen laat één van de Amerikaanse kinderen zijn telefoon (gelukkig in mini drybag) in het water vallen en duikt de crew een aantal keren het water in om hem te zoeken en de helden vinden het ding ook nog!


Dan is het tijd voor de lunch en worden we op een strandje tussen wat rotsen gedropt. Het is prachtig en iedereen zoekt een plekje terwijl het eten door de crew door het water naar het strand wordt gebracht. Er is zo veel lekkers op de tafel te vinden en het ziet er ook prachtig uit. Mooi gesneden fruit, salades (voor ons vega’s), vis, vlees en natuurlijk rijst.

 

Als we allemaal aan het smikkelen zijn zie ik iets in mijn ooghoek bewegen. Het is een gigantische varaan! Ik geef Gijs een por, want die roept elke vakantie dat hij er eentje in het echt wil zien. Hij sprint er dan ook gelijk heen om foto’s te maken, terwijl ik de rest van ons bootgenootschap vertel dat er iets te beleven valt. ‘Big animal!’... waarom kan je ineens geen Engels meer als het er op aan komt…Ik gok dat het een Palawan Monitor Lizard is.


Vervolgens gaan we verder en mogen we ergens snorkelen. Ik maak een hoop foto’s met de onderwatercamera en kan de lol er wel van inzien. Ik neem me voor om thuis uit te zoeken wat we nu allemaal voor zeeleven hebben gezien. Veel koraal is helaas dood en dit komt door verschillende oorzaken, de boten die hun ankers in het koraal gooien, toeristen die het kapot trappen, de zonnebrandcreme die veelvuldig gesmeerd wordt voordat men het water in gaat, maar ook door een dier.

 

Een soort zeester nog wel, de Crown of Thornes. Een awesome naam voor een klote beest. Er gaan geruchten dat duikers uit andere landen ze hier los hebben gelaten omdat het te veel met hun werkgebied zou concurreren. Dat ben je wel een echte eikel.

 

Later ben ik getipt dat dit verhaal onzin zou zijn. De monster zeester is gewoon één van de oorspronkelijke bewoners van de koraalriffen van de Filipijnen. Echter door overbevissing zijn de vijanden van de zeester verdwenen en kreeg het vrij spel om het koraal te verorberen.

Onze laatste spot voor de dag is de Big Lagoon, een beetje gek want we hadden aangegeven dat we naar de Small Lagoon hadden willen gaan, maar goed. De lucht betrekt een beetje, maar het is nog steeds lekker weer. We huren een gele kayak voor maar liefst 350 pesos, best een boel, maar ja je wil het natuurlijk doen zoals het hoort. De Brazilianen zijn rebels, die gaan zwemmen, maar het is best een eindje en met de kayak kan je nog een beetje van je omgeving genieten. 

 

We peddelen als een tierelier en zijn al snel een stuk verwijdert van de andere, heel veel andere, toeristen. De Big Lagoon is gaaf, hoge begroeide rotswanden om het heldere blauwe water. Dit is wel zoals ik me de Filipijnen had voorgesteld. Ik zie enorm veel zee-egels op de bodem, best freaky want die dingen zijn rete-giftig. Ineens horen we bladeren bewegen boven ons hoofd. We moeten even speuren, maar dan zien we een paar apen! Ik denk dat het de Filipijnse Langstaart Makaak is, maar ik heb er natuurlijk niet echt verstand van.

 

We blijven veel te lang naar de dieren staren en ineens zien we dat er niemand meer peddelt aan de andere kant van de lagune. We peddelen als een malle en zijn inderdaad de laatste die terug komen bij de boot. Ik vind dat altijd zo hinderlijk om mensen op mij te laten wachten… 

We varen terug naar El Nido en pakken voor 100 pesos een tricycle terug naar ons verblijf. We zijn zo enthousiast geworden van deze tour dat er morgen weer een willen doen. Helaas zijn alle tours bij het hotel al volgeboekt. We frissen ons even op en proberen het nog eens bij het toeristenstraatje aan de overkant. Bij Thumbs Up Tours hebben we gelijk Bingo. Een vriendelijke vent praat ons Tour C aan omdat Tour B al vol zou zitten. Dan komen we erachter dat we eigenlijk een bonnetje zouden moeten hebben van de Environmental Fee. Die hoef je in principe maar 1 keer te kopen voor 400 pesos en kun je tien dagen gebruiken. 

 

Ik weet zeker dat ik het bonnetje nooit in mijn handen heb gehad, maar keer toch mijn tas ondersteboven. Natuurlijk vind ik het niet. De man laat ons beloven dat we het navragen en anders betalen we morgen alsnog de fee. Prima, we gaan even terug naar de overkant en vragen bij de receptie van ons verblijf wat ze met onze tickets hebben gedaan. Er wordt gebeld en overlegd, maar het is niet duidelijk waar ze gebleven zijn. Ze zullen er morgenochtend op terug komen. Nou prima dan gaan wij even een hapje eten. 

 

Gisteren had ik het restaurant Lion’s Bar al gezien en nu is er nog live muziek ook. Onder het genot van een Bob Marley imitator eten we onze veggieburger en deze is serieus super goed! Het was een goede dag!


* Mijn programma om foto's te bewerken is er even mee gekapt, dus persoonlijk vind ik mijn foto's een beetje tegenvallen deze ronde, maar als die ongein weer werkt zal ik het updaten. 

Tour B

Dag 12: Zondag 5 januari 2020

Het is bewolkt als we wakker worden. Als we ons aan het klaar maken zijn om wat te gaan eten komt er een dame van Thumb’s Up Tours aanlopen. Tour C is gecancelled door het slechte weer, het zou te hard waaien en er is geen kustwacht om ons te redden als we in de problemen komen. Vind ik toch best een goede reden om de tour niet te doen. Tour B gaat wel door en als we willen kunnen we mee. Apart want gisteren was deze nog vol. Maar goed we vinden het prima. 

 

Bij de receptie vragen we naar de Environmental Fee die we nooit gehad hebben. Weer wordt er druk gebeld en gesmst. Als we zitten te eten komt er iemand van het verblijf naar ons toe. Het is eindelijk duidelijk wat er met onze kaartjes is gebeurt. Per abuis zijn die op naam van de vorige bewoners van onze kamers komen te staan. Het maakt niet uit zegt het mannetje van de receptie, je kan ze gewoon gebruiken. Nou ik vind het best, het scheelt ons in ieder geval weer wat geld. Ik app Roger van de Tour Agency dat het is geregeld.

Kijk die clownfish heeeelemaaaaal rechtsonderin!
Kijk die clownfish heeeelemaaaaal rechtsonderin!

We wachten bij de receptie tot we worden opgepikt, deze keer is ons vertrekpunt bij strand Zuid en kunnen we er gewoon heen lopen. Weer staan we lang te wachten tot we vertrekken. Ondertussen maken we kennis met onze tourgenoten. Twee chickies uit Barcelona, een Canadees en jawel, de eerste Nederlander die we tegenkomen. Ze zijn niet onaardig, maar er hangt een beetje een awkward vibe. 

 

Onze eerste stop is een snorkelplek, wat weer fantastisch mooi is. Het is wel echt slechter weer dan gisteren, het is een stuk guurder. We zouden eigenlijk ook naar een grot gaan, maar daar kunnen we door de hoge golven niet bij in de buurt komen. Onze tweede stop is een zandbank, die als een slang door de zee loopt, vandaar de naam Snake Island.. Heel gaaf, echt een plaatje. Als je de andere toeristen weg kan denken. Het klaart hier wat op en in de zon slenteren we door het zand. We beklimmen de rotsen in het water, waar ik wat van de as van mijn moeder uitstrooi. Daarna halen we een biertje en drinken die op terwijl we genieten van het fantastische uitzicht. In mijn hoofd hoor ik het deuntje van Jurassic Park. Of is Gijs het nou gewoon de hele dag aan het neuriën?


In de boot krijgen we de fantastische lunch voorgeschoteld. Ook de honden die hier rondlopen zijn het daar mee eens. Ze zwemmen naar de boot toe, wat er super schattig uit ziet, en klimmen het trappetje naar onze boot op. Natuurlijk ben ik te laat met foto’s maken en worden ze al snel door de crew verjaagd. Doodleuk zwemmen ze naar de volgende boot om het daar te proberen. 

 

 De volgende stop is de kathedraal grot, die me eerlijk gezegd een beetje teleur stelt. Het is een inham in een rots, waar we niet bij in de buurt kunnen komen door het slechte weer. En het weer is nu ook echt een stuk slechter geworden. Het miezert en het is best koud.

 

We skippen snel door naar onze volgende stop, een één of andere zandbank met niets te doen. De zon is inmiddels weer te voorschijn gekomen. De dames die hier topless lagen te zonnen vluchten snel als ze ons zien aankomen. We worden hier gedropt en mogen een uur lang chillen, in de brandende zon. We lopen wat rond, dobberen kort even in het water en kijken hoe de mensen van een ander bootje hun lunch hier geserveerd krijgen.

 

Ik ben niet echt content en ben keihard aan het verbranden, hoe hard ik ook smeer met mijn factortje 50. Ik vlucht dan ook snel terug naar de schaduw van de boot en strijk neer tussen de slapende bemanning.

 


 

We dachten dat de de zandbult onze laatste stop van de dag zou zijn, maar er staat ons nog een snorkelspot te wachten. De mooiste spot tot nu toe. We blijven hier dan ook eigenlijk veel te lang hangen. Ik kan er geen genoeg van krijgen. De Canadees maakt er helemaal een potje van. Die komt gewoon niet met zijn hoofd uit het water en laat ons lang wachten. Uiteindelijk gaat iemand van de bemanning maar het water in om hem te halen. Gijs en ik zitten inmiddels op hete kolen. Wij hebben een date met onze groep van Buhay Isla. We gaan de komende 3 dagen op expeditie en krijgen vanavond een briefing. 

 

Als we weer bij El Nido aan komen zeggen we vlug vaarwel tegen de anderen en rennen terug naar het verblijf om ons even op te frissen. Ik zit nog onder het zout en zand als we voor het hutje staan, dat op honderd meter van ons verblijf af ligt. Ik ben een beetje nerveus over wat ons te wachten staat. Je zit de komende drie dagen opgescheept met de mensen die je vanavond zal gaan ‘ontmoeten’, straks zijn ze vreselijk…


We zijn er net op tijd. Snel trekken we ons schoeisel uit en gaan de trap op naar boven. Het kleine hutje zit al propvol. Als snel blijken het vooral Nederlanders te zijn. Ik had het al op internet gelezen dat deze expedities voor 80% uit landgenoten bestaat. Ik vraag me af waarom juist wij dit zo leuk vinden?

 

Een dame van Buhay Isla neemt het woord en stelt onze gids voor de komende dagen voor. Darryl is een jong jochie, maar lijkt er veel zin in te hebben. We vullen de nodige formulieren in en betalen de tweede helft van de prijs voor deze trip. De eerste helft hebben we bij de boeking al voldaan. 

 

Er volgt een kort voorstelrondje, waarbij ik natuurlijk niemands naam kan onthouden. We zijn in totaal met 18 personen, 2 Amerikanen, 2 Italianen, 2 Britten en maar liefst 12 Nederlanders. Dat is toch bizar? We krijgen door welke dingen we echt niet moeten vergeten, wat het plan is voor je bagage en waar we elkaar de volgende dag zullen ontmoeten. Ik zal nog een uitgebreider artikel in elkaar flansen met tips en tricks voor een expeditie met Buhay Isla!

 

We sluiten de avond af met veel te veel eten bij de Lions Bar, maken onze bagage klaar voor de volgende dag en duiken ons bedje in.


0 Berichten

Buhay Isla Expeditie

 

 Dag 13: 6 januari 2020 - El Nido, Palawan 

Eindelijk is het tijd voor onze Buhay Isla Expeditie! Hier heb ik al vanaf het boeken zo naar uit gekeken! We hebben onze spullen verdeeld in dagtassen, avondtassen en spullen voor in het ruim van de boot. We zijn er al vroeg klaar voor, maar we moeten dan ook nog het nodige kopen in het centrum van El Nido. 

 

We checken uit en pakken een tricycle naar het andere deel van de stad. Het begint te regenen. Als dolle stieren halen we de laatste items die we nog nodig denken te hebben voor de trip, plus het belangrijkste, wat biertjes. Rond 8.45 zijn we in de haven en zien we bekende gezichten van de mensen die we gisteren bij de briefing hebben gezien. 

Om 9 uur lopen we naar onze boot, een prachtig blauw exemplaar met de typische drijvers. Ik stuntel met mijn spullen over de loopplank en ik zie het al helemaal voor me dat ik het water in donder, maar gelukkig blijf ik droog. Het schip heeft een binnenruimte, een hutje voor de kapitein, een verstopte keuken, een toilet en een terras op het dat met bankjes en een overkapping. 

 

In de binnenruimte gaan we (nog wat awkward) zitten voor een briefing en krijgen zwemvesten in onze handen geduwd die we braaf aantrekken. Naar de maten wordt niet gekeken, zo verzuip ik in de mijne en lijkt die van één van de Amerikanen meer op een crop top. Gids Darryl houdt een praatje als we wegvaren uit de haven. De crew wordt voorgesteld en bestaat uit 2 ankermannen, 2 gidsen, 1 mechanic, 1 kapitein en heel belangrijk de chef kok. 

Als El Nido uit het zicht verdwijnt trekt de lucht open en schijnt de zon weer. Dit is een goed voorteken. Het duurt niet lang voor de eerste zwemvesten weer uit zijn en al snel komen we aan bij onze eerste stop: Pasandigan Beach. Dit strand is bekend van één van de seizoenen van Expeditie Robinson en daarom worden alle Nederlanders wild van deze locatie. Het is ook echt prachtig. 

 

We krijgen de instructie om niet naar de hutjes aan de linkerkant van het strand te gaan, die zijn van concurrent TAO. We springen het water in met onze snorkels (die kun je ook bij Buhay Isla lenen, maar wij hebben onze eigen meegebracht). Als we bij het strand aankomen zitten er twee honden op een bijzonder intieme manier aan elkaar vast. Het ziet er super zielig uit, maar gelukkig weten ze uiteindelijk van elkaar los te komen. 

Tussen de krabbetjes lopen we wat rond en Gijs vind het maar onzin dat die mensen van Expeditie Robinson nooit wat te eten kunnen vinden, hij ziet overal wel iets eetbaars... Als er op een grote schelp/hoorn geblazen wordt weten we dat het tijd is om terug te gaan naar de boot. Als een school vissen snorkelen we met de hele club weer terug naar de boot. De zwemvesten worden nu door iedereen compleet genegeerd. In de ‘hut’ drinken we oploskoffie (erg heftig) en eten een rijscakeje. Ik kan hier wel aan wennen. 

 

Het weer wordt weer slechter, het is best fris en er zijn hoge golven. Mijn irreële angst voor zeeziekte speelt weer op. We zijn onderweg naar onze lunchplek. Het is weer ontzettend mooi, bij een eilandje met voor de kust een scheepswrak. Dan krijgen we de lunch voorgeschoteld en het is fantastisch. Bakken vol vis, vlees, groente en salades. En het belangrijkste de rijst; oftewel PHILIPINO POWERRRR. Het is een beetje hysterisch opscheppen, maar er blijft genoeg over voor ons twee vegetariërs. Het is echt heerlijk! 

 

Ik heb het zo koud gekregen en ben eindelijk weer een beetje opgedroogd, dus ik sla deze snorkelbeurt over (okay ik heb er achteraf echt spijt van), maar Gijs neemt wel een duik. Het ligt helemaal vol met blauwe zeesterren, maar het water is te troebel om goede foto’s te nemen. Waarschijnlijk door het slechte weer. 

 

Thnx voor de foto Judith!
Thnx voor de foto Judith!

Onze laatste stop wordt gecancelled, het weer is te slecht geworden. Heel jammer, maar ik ben ook best verkleumd ondertussen door de miezer regen. We varen naar ons kamp voor de nacht; Dayo. Het is idillysch. We waren gewaarschuwd dat het back to basic zou zijn, maar dat valt 100% mee. Er is licht en er zijn zelfs wc-potten. Ik duik snel een douchehokje in waar ik met de handdouche het zoute water van me af spoel. Het water is zelfs lekker warm geworden door de zon. Ik voel me gelijk een stuk beter. 

 

Het hutje is simpel, van bamboe met een matrasje erin en een klamboe, meer niet, maar meer heb je toch ook niet nodig. Er is een overkapping die dient als gemeenschappelijke ruimte met een grote tafel en bankjes en stoeltjes. Daar wordt al snel de sprite, cola en rum tevoorschijn getoverd. De sprite en rum combi was mij nog onbekend, maar het is echt een chill drankje. Ook gevaarlijk want het is net limonade.

 

Er wordt gekletst, er worden drankspelletjes gespeeld en we krijgen de primeur van de vuurshow van Darryl. Hij zegt dat het de eerste keer is dat hij zo een showtje weg geeft, maar het is duidelijk één van de beste die ik heb gezien (alsof ik een vuurshow expert ben...). Het blijkt dat wij de enige zijn die zelf bier hebben meegenomen en nu voel ik me echt een alcoholist. Maar als ik met mijn koude blikje bier bij het kampvuurtje sta ben ik er toch wel blij mee. Als ik slap begin te ouwehoeren besluit ik dat het tijd is om mijn hutje in te duiken. Het was een mooie eerste dag.

0 Berichten

Expect the Unexpected

We worden gewekt door de luidruchtige hanen die rond scharrelen in het kamp. Ik heb heerlijk geslapen, misschien wel het beste van deze hele vakantie. Het ontbijt staat al klaar als ik  de hut uit kom en het ziet er weer fantastisch uit! Pannenkoekjes, toast, ei en fruit. Nadat we onze buikjes vol gepropt hebben is het tijd om onze spullen weer in te pakken. Onze tassen worden in gigantische dry bags geladen en met de kano terug naar de boot vervoerd. Wij zwemmen terug en strijken neer op het dak. 

 

Onze eerste stop is een snorkelplek bij een super mooi strand, Cagdanao. De stroming is hier zo sterk, gelukkig ben ik best een goede zwemmer, maar een aantal mensen hebben het echt zwaar. Een deel van de groep gaat volleyballen. De onderwaterwereld is hier zo gaaf! Ik spot de nare zeester die het koraal in de Filipijnen aan het vernielen is, al heb ik het op dat moment niet door. Ik weet wel een gave foto van de creep te maken. 


De tweede stop van de dag is bij Doble Nueve waar we kunnen van een klif kunnen springen. . Gezien mijn uitgebreide cv aan lompe ongelukken besluit ik lekker op de boot te blijven. Gijs  gaat wel en klautert langs de klif omhoog. Als je er eenmaal boven staat lijkt het een stuk hoger dan van de zijlijn. 

 

Het is wel een hele mooie locatie, met mooie kliffen, inhammen en helder water. Nadat iedereen uitgesprongen is het tijd voor de lunch, wederom fantastisch lekker. Ik ontdek okra en snap niet dat ik dit niet eerder heb gegeten. Gijs voelt zich ineens niet goed en gaat beneden op één van de bankjes liggen. 

Onze laatste stop van vandaag is weer een snorkelspot, dit keer bij een  mangrove (Araw Beach). Het water is ondiep en ik ben bang dat ik het koraal raak met mijn lompe gespetter. Ik heb het hier niet zo naar mijn zin als bij andere snorkelplekken. Ik ben een beetje paniekerig als ik grote stekelige dingen zie en heb ook nog een paar bijna botsingen met kwallen. Gijs en een aantal andere worden geprikt. Er zitten hier super mooie zeesterren, ze lijken haast nep. En een Lionfish!!!

Dan gaan we naar ons kamp voor de nacht, kamp Nilay. Hier mogen we niet naar toe zwemmen want hier zitten moordlustige kwallen. Met de kano worden we naar het strand gebracht. Daar vist één van gidsen zo een smerig ding uit het water, gewoon met zijn blote handen. Okay het zijn natuurlijk de tentakels die gevaarlijk zijn, maar toch vind ik het maar dapper. Hij legt uit dat de dingen moeilijk te doden zijn. Als ze uitgedroogd zijn kunnen ze weer gaan leven als ze in aanraking komen met water. Als je ze doormidden hakt, dan gaan ze gewoon als twee nieuwe dieren door het leven. Verbranden schijnt wel effectief te zijn. Creeps. 

 

Gijs gaat op bed liggen en laat zich de rest van de avond niet meer zien. Hij voelt zich nog steeds beroerd en wil niets eten. En laat dit nou het beste eten zijn wat we tot nu toe hebben gehad! Arme jongen. Natuurlijk wordt de rum weer rijkelijk geschonken en er worden weer drankspelletjes gespeeld. Ik vermaak me wel, maar voel me wel een beetje lullig omdat Gijs ligt te creperen in de hut. Ik sta wat te kletsen op het strand en dan zie ik een paar vuurvliegjes. Ik hou van vuurvliegjes <3

 

0 Berichten

Bye Bye Buhay

 Dag 15: 8 januari 2020 - Ergens tussen El Nido en Coron

Ook hier begint er een haan al vroeg te kraaien, rond vijf uur ben ik klaar wakker en voel me uitgerust. Ik ga me opfrissen voor de rest wakker is en gebruik de rust om de schade van een paar dagen niet schrijven in te halen. Ik ben een beetje droevig (serieus) omdat onze dagen op de boot en onze expeditie al voorbij zijn. Ik had gewoon voor die 5-daagse tour moeten gaan! 

 

Als langzaam iedereen ontwaakt is het tijd voor ontbijt. Gijs is weer opgeknapt en eet als een bouwvakker om de schade in te halen. We pakken snel onze spullen weer in en worden met de kano door het enge kwallen-water weer terug naar de boot gebracht. We varen naar onze eerste stop, een strand (Dipalan) waar we heen kunnen snorkelen. Het waait hard wat het zwemmen zwaar maakt. Dan zie ik ook nog eens creepy vissen in holletjes tussen het zeegras. Ze staren me aan en hebben een ‘boos mondje’. Ik krijg last van aanstelleritis en raak helemaal in paniek van de rare dieren. 


Nadat ik bij ben gekomen op het strand en wat heb rondgelopen, zwemmen we weer terug naar de boot. Natuurlijk probeer ik de enge grasvissen te ontwijken, maar op de één of andere manier zwem ik weer precies over ze heen. Volgens mij ben ik in recordtijd terug bij de boot. 

 

Het volgende strand waar we stoppen is echt prachtig, ik denk wel het mooiste tot nu toe, Ditaytayan. Hier kunnen weer zwemmen, snorkelen en chillen op het strand. Het is zonde dat er best veel afval ligt, dit heb ik eigenlijk verder nergens gezien. Om de hoek ligt onze lunch spot, bij een zandbank die uit een film lijkt te komen. De zon is super fel en ik heb nog nachtmerries van ons vorige avontuur op de zandbank bij El Nido, dus ik besluit om onder het afdakje bij de boot te kijken. Zoals elke keer als ik een stop ‘oversla’ heb ik hier achteraf weer veel spijt van. 

 


We maken het beste van de tocht naar ons eindpunt Coron en slaan de flessen rum die we nog hebben achterover. We doen goed ons best en moeten zelf nog even onderhandelen met een andere boot waar er frisdrank geruild wordt voor meer rum. Deze keer doe zelfs ik mee met de drankspelletjes, een unicum. 

 

Bij de haven van Coron voel ik me timide, alsof dit al het einde is van de hele vakantie. Onze bagage wordt uitgeladen en er komt een heuse drugshond om onze spullen te besnuffelen. Het is de schattigste drugshond ter wereld. Een ieniemienie jack russel die meer geïnteresseerd lijkt in knuffelen dan in onze tassen. Natuurlijk vind hij niets, maar mag nog wel een oefening doen waarbij de drugs tussen onze tassen wordt verstopt. Iedereen juicht voor het diertje als hij hierin slaagt. Het is zo schattig! 

 


 

We nemen afscheid en er wordt een groepsfoto gemaakt. Dan gaat iedereen zijn eigen weg. Gijs en ik pakken een tricycle naar ons verblijf Kokonuss. Het is een superfijn verblijf, met een zwembad en restaurant. Jammer genoeg blijven we hier maar één nacht. We frissen ons op en gaan naar het restaurant voor spaghetti en bier. We regelen alvast een transfer voor de volgende ochtend om naar de luchthaven te komen, voor we in onze zachte bedjes duiken en dromen over de toffe trip die we gemaakt hebben. 

 


0 Berichten

Welcome to Manilla

Ik heb heerlijk geslapen, maar nog wel wat last van zeebenen. Voor het eerst in lange tijd weer een warme douche, ik kan er bijna niet onder vandaan komen. Braaf gaan we bij de ingang zitten wachten op onze transfer. En wachten, en wachten, en wachten. Er zitten meer mensen, dus ik heb wel de juiste tijd aangehouden, maar het duurt wel echt heel lang. Ik kan maar niet wennen aan die Filipino tijd, altijd minimaal een half uur te laat. Uiteindelijk komt er een busje aan. In één oogopslag zie ik al dat we echt niet met al deze mensen in dat busje gaan passen. Gelukkig zitten wij dichtbij en schuiven snel de auto in. De chauffeur staat even te kibbelen met de dame van het verblijf, pleegt wat telefoontjes en dan is het eindelijk tijd om te vertrekken. Zorg dus dat je echt ruim op tijd een transfer boekt, het duurt altijd veel langer dan je verwacht.

Het is niet ver rijden naar het vliegveld, ik schat zo een 25 minuten vanaf Kokonuss. Hier staan we natuurlijk weer in de ene rij na de andere, maar volgens mij begin ik er aan te wennen. Dit vliegveld is klein en mega onduidelijk. De omroeper is niet te verstaan en we snappen niet waar en hoe laat we mogen boarden. Even denk ik dat het aan mij ligt, maar dan zie ik nog een stuk of 100 mensen verdwaasd om zich heen kijken. Uiteindelijk staan we dus allemaal in de verkeerde rij! 

 

We stappen het kleine vliegtuigje van Cebu Pacific in en het duurt voor de verandering niet lang voor ik in slaap val, zelfs nog voor we zijn opgestegen. Tussendoor schiet ik even wakker en geniet van het mooie uitzicht. De heldere zee, eilandjes en zandbanken schieten onder ons door. Na ongeveer anderhalf uur zie ik de wolkenkrabbers van Manilla verschijnen.

Als we met onze bagage weer op onze rug een taxi (ik mis de tricycles nu al) willen pakken komen we weer terecht in een draaikolk van verwarring. Er zijn iets van 3 taxistandplaatsen, die allemaal een ander soort taxi aanbieden. Ik snap er geen reet van en het is bloedheet. Natuurlijk staan we in de verkeerde rij. Er komt maar geen taxi en de chauffeurs die langs rijden lijken ons uit te lachen (of beeld ik me dit in??). Dan storm ik maar naar de andere rij, waar we binnen vijf minuten in een auto kunnen. Ik snap het verschil nog steeds niet. Iets met coupons ofzo. Voor zover ik weet worden we ook niet genaaid en voor 250 filipijnse doekoes worden we naar het hotel gebracht. 

 

De weg er naartoe is een hel, het is spitsuur en om de paar seconden staan we weer stil. Gijs en ik komen er steeds vaker op terug dat we misschien niet zo van grote steden houden, uitzonderingen daar gelaten. Na ruim 50 minuten!! Komen we aan bij Tivoli Hotel, een appartementen complex aan de rivier. Daar zijn we weer helemaal in de war, er zijn een paar hoge torens die allemaal een andere naam dragen. Uiteindelijk komen we uit bij de receptie, maar het is geen hotelreceptie. Het is gewoon iemand die ons de sleutel geeft. Zoek zelf maar uit waar je heen moet. Ik ben moe, heb het warm en ben het zat.

We gaan naar de lift, waar we moeten uitpuzzelen hoe die werken. Serieus, het is echt vaag! De ene lift gaat naar bepaalde verdiepingen en de volgende weer naar andere. En we weten ook nog eens niet op welke verdieping we moeten zijn. We vragen het aan de vrouw met haar armen vol tassen met boodschappen die met ons de lift in stapt. Ik denk, gezien het nummer van het appartement, dat we op de zesde verdieping moeten zijn, maar zij zegt neeeeee volgens mij 21. Holy shit, dit gebouw heeft gewoon 41 verdiepingen. Niet normaal. We zoeken ons rot op de 21ste verdieping, duizelen even bij het uitzicht, maar besluiten toch dat dit niet de goede vloer is. We gaan weer naar beneden en na wat speuren vinden we inderdaad ons appartement.

Het is hermetisch afgesloten, met een hekwerk en sloten. Het is een super chill verblijf. Goed bed, een bankje, fijne badkamer en een eigen keuketje met apparatuur. Er is een koelkast, waterkoker en magnetron. Het balkon kijkt uit op het basketbalveld op het dak, dat veel in gebruik is. Ik heb hier al zo veel mensen zien basketballen, het is hier echt populair. Wel vraag ik me af wat er gebeurt als de bal over de muur gaat en van zo een hoogte naar beneden stuitert…We gaan naar beneden, vlak voor de receptie zit een klein winkeltje. Hier halen we snacks en drinken en chillen even in het verblijf, we hebben ook nog niet gegeten. Eigenlijk heb ik helemaal geen zin meer in Manilla, terwijl ik er eerst naar uit keek. Ik denk dat het door de drukte komt, na die paar dagen op de boot met Buhay Isla. Toch besluiten we ergens te gaan eten.

 

We steken het water over en lopen langs de drukke autoweg, het is gelukkig niet meer zo druk als toen we naar het hotel reden, maar toch moeten we nog regelmatig scooters, of zelfs auto’s ontwijken die de stoep gebruiken om in te halen. Ik moet zeggen dat ik wel had verwacht dat het hier een stuk chaotischer en om heel eerlijk te zijn, smeriger, had verwacht. In mijn hoofd generaliseer ik alle aziatische hoofdsteden. Jakarte was een puinbak, Yangon gewoon hysterisch, maar hier valt het echt nog mee.

 

Bij Greenbar, een vegan tent, gaan we zitten. Het is een echte hipstertent en ik voel me gelijk thuis. We drinken een lokaal gebrouwen biertje, een bak nacho’s (dat MOET ik bestellen als ik het zie staan) en een burger. Gijs neemt Hail Seitan (geniale naam). Het eten is goed, maar op de één of andere manier voelen we ons allebei niet lekker. Ik denk ergens dat het door het biertje komt, misschien staat dat er al te lang ofzo. Geen idee, maar we lopen gelijk terug naar het verblijf. Natuurlijk komen er precies nu twee mensen uitgebreid met ons kletsen. Echt stom, ik voel me zo aso, maar ik kan echt niet gezellig doen. Terug in het verblijf blijf ik me beroerd voelen. Als ik me morgen nog zo voel, dan ga ik naar de dokter….


0 Berichten

Falafelverslaving

Helaas ben ik de volgende dag toch de hele dag beroerd gebleven. Ik was vreselijk duizelig en het toilet was mijn beste vriend. Die dag hebben we geslapen, gelezen en rondgehangen op ons balkon, maar naar buiten zijn we niet gegaan. 's Avonds sneuvelt ook nog het slot van de deur, wat niet zo een probleem is als wij in de kamer zijn, maar wel als we de volgende ochtend weer fris zijn en nog even de stad in willen. 

 

Ik app de verhuurder van onze kamer, gelukkig reageert hij vrij snel. Zelf is hij niet in de buurt, maar hij zal zijn nicht langs sturen. Ze probeert allerlei oplossingen voor onze bagage te bedenken, maar mij gaat het niet om die tassen vol vuile onderbroeken, maar zodat hun spullen niet gepikt worden. Uiteindelijk komen we er met wat handen en voetenwerk wel weer uit, het boeit niet, laat die deur lekker open en we gaan er maar van uit dat er niets gepikt wordt. Niet veel later trekken we de deur achter ons dicht en wandelen naar de overkant van het water. 

 

 

We waggelen naar Beni's Falafel, wat hoog staat aangeschreven op alle beoordelingssites. Ik moet toegeven dat de falafel echt heerlijk is, maar zo veel kool! Gijs vindt het allemaal maar flauwekool (sorry ik heb echt heel kort geslapen) en schept het van zijn broodje af. Ik wilde graag calamansi drinken, waar we van onze Buhay Isla collega's veel over hadden gehoord. Ik ben blij dat ik aangegeven heb dat ik er suiker in wil, man wat is dat zuur! Ik ben er geen fan van, maar mogelijk is het beter met een flinke scheut drank er in. Voor mij is het daar voor de verandering eens te vroeg voor. 

 

Nadat we ons volgepropt hebben gaan we op zoek naar een taxi. Dat is nog best een opgave. Als we er eindelijk eentje te pakken hebben zucht hij even flink "it's so far". Uhm, ja daarom willen we ook een taxi... Maar na 40 minuten staan we bij de kathedraal van Manilla. 

Ik kan er niet helemaal aan wennen, een kathedraal in Azië, het spijt me. Wel spotten we nog een bruidje en een bruidegom, heel leuk om te zien. Helaas staat er een horde toeristen het paar op de foto te nemen. Dat vind ik toch een beetje ongepast ofzo. 

 

We zijn nu in de wijk Intramuros en deze bevalt me wel. Het is de oudste wijk van de stad en de naam betekent letterlijk "tussen de muren". Er hangt een fijne sfeer, het voelt er rustiger ondanks dat er meer toeristen zijn. We lopen naar Fort Santiago en betalen 75 pesos per persoon om naar binnen te komen. Fort Santiago is een oud verdedigingswerk uit de tijd dat de Filippijnen een Spaanse kolonie was. We wandelen over de oude muren en bekijken een lego tentoonstelling (ik moest hier heel erg om gniffelen, sta je in een oud fort naar lego te staren). 

We lopen wat rond, drinken een koffie en genieten van de rust. Dan gaan we verder met het verkennen van Intramuros. We verkennen wat achterafstraatjes en drinken wat biertjes. Omdat we niet echt vroeg op pad zijn gegaan, vliegt de dag voorbij. We pakken een taxi voor een belachelijk bedrag (600 pesos), met als excuus rush hour. Het zal allemaal wel... Met horten en stoten die mij hoofdpijn geven brengt de chauffeur ons naar Corner Tree Café. De beste man rijdt ook nog eens verkeerd en wil ons daar ook nog extra voor laten betalen. Dat gaat niet gebeuren en we geven hem de 600, wat ook al te veel is. Na een 'oh my god' die vergezelt wordt door een paar rollende ogen scheurt hij weg. Wat een flapdrol! 

 

In het restaurant is het lekker rustig en al het eten is vegetarisch. Het is niet per se fantastisch eten, of misschien kies ik gewoon voor de verkeerde opties. Ik kies voor de lasagne en Gijs kan geen genoeg krijgen van falafel vandaag, dus die gaan voor de falafel sandwich. 

 

Na het eten lopen we op ons gemakje terug naar het verblijf en pakken onze tassen in. Onze sokken, truien en lange broeken komen tevoorschijn en onze slippers, korte broeken en t-shirts verdwijnen in de rugtas. Je zou bijna vergeten dat het januari is en keihard aan het vriezen is in Nederland. 

 

We slapen kort en laten ons al vroeg naar het vliegtuig brengen. Nadat we nog een keer met de nationale sport van de Filippijnen meedoen en 45 minuten in de rij staan om in te checken ben ik er echt aan toe om naar huis te gaan. 

 

We hadden gehoopt dat we in Seoul, waar we weer een lange tussenstop hebben, een tour konden doen, maar die zaten allemaal vol. Zo jammer want daar keek ik best naar uit. Toch gaat de tijd die we hier moeten wachten wel snel en voor we het weten zitten we alweer in het vliegtuig naar Amsterdam. Nog geen twee maanden later zouden we in lockdown gaan vanwege corona en mijn blogwritersblock begon. 

0 Berichten

CoronaCation - Onderweg -

We gaan terug in de tijd, naar juni 2020. Corona is nog niet lang in ons leven, maar we hebben de eerste lockdown achter de rug. Eigenlijk zou deze vakantie Festication naam hebben, maar de twee festivals die we zouden bezoeken zijn uiteraard niet doorgegaan. Maar we mochten wel weer reizen, dus besloten we dat (wel wat huiverig) toch maar te doen. Onze oorspronkelijke reis zou naar Praag gaan, daarna Mighty Sounds Festival, dan zouden we wel zien waar we belandden en eindigen bij Back to Future Festival vlakbij Dresden. Nu ziet onze planning er iets anders uit:

 

Praag - Český Krumlov  - Dresden - Berlijn

 

Het voelt nog niet helemaal alsof we echt op vakantie gaan. Misschien omdat ik ergens verwacht dat er nog een nieuwe lockdown komt waardoor we niet kunnen vertrekken, of doordat het niet helemaal de vakantie gaat worden die we op het oog hadden. Toch zitten we bij Robert (die ons de komende weken gezelschap gaat houden) thuis om te proosten op de trip voordat we naar het station vertrekken om de trein te pakken. De fietsen laten we in de hal bij Robert staan, we hebben nog geen melding gehad dat alles weer op slot zit, dus lopen we bepakt en bezakt naar het treinstation. Om 19:55 uur stappen we in de trein, voor het eerst bedenkt met een mondkapje. Ik moet hier echt even aan wennen, maar na 20 minuten is het wel te doen. Op het station van Utrecht hebben we onze eerst overstap, maar te lopen te kloten. We willen veel te veel in de korte tijd die we hebben en tot overmaat van ramp begint er ook nog iets in één van de tassen te lekken. We missen onze aansluiting! Ik kan wel janken! Dit is echt kut, ik sta op het perron en zie de deuren sluiten als Robert en Gijs de trap af rennen. Als ze één minuut eerder waren hadden we het gered. Ik google als een gek om te kijken hoe en of we de trein naar Berlijn nog kunnen halen maar dat lijken we te kunnen vergeten. Mijn noodplan wordt een overnachting boeken rond het station van Oberhausen, maar ik stel dit nog even uit. Misschien gebeurt er nog een wonder. 

 

 

Na een minuut of vijf enorm chagrijnig zijn probeer ik het van me af te laten glijden, het is verdomme nog steeds vakantie. Bij de conducteur vragen we of er nog een kans is dat we de trein op Arnhem kunnen halen. Hij is sceptisch maar geeft aan bij elke wagon we uit moeten stappen om direct naast de trap uit te komen en dan moeten we haast gaan vliegen om het te halen. WE sprinten door de trein en precies als we Arnhem binnen rijden staan we voor de deuren.

 

Als de deuren openen trekken we toch een sprint. Ik zweer dat ik nog nooit zo snel een trap ben afgerend, uiteraard gaat dit nog bijna mis ook. Maar we hebben gevlogen en zijn net op tijd voor onze trein. Dit voelt echt als een overwinning! Geen nacht op het station of een extra overnachting tussendoor, we zitten gewoon in de trein! Halleluja! Onze volgende overstap is op Oberhausen, daar moeten we wel lang wachten. Natuurlijk kies ik precies nu uit om te moeten plassen, hoe krijg ik het toch altijd voor elkaar. 

 

 

We speuren het station af, maar alle toiletten zijn dicht. Superirritant, ik snap dat niet hoor, er rijden ook nog treinen, hoezo zijn de toiletten dan afgesloten??? Dan maar wachten op de volgende trein en dat hou ik maar net vol.

 

Na een bezoekje aan het stinkende treintoilet installeren we ons in de Duitse trein. We kunnen nu een paar uur chillen voor we in Berlijn weer over moeten stappen. Ik ben blij dat binnenkort er weer een nachttrein zal gaan vanaf Amsterdam naar Praag. Dit overstappen is bloedirritant. Om 12 uur proosten we op Robert's verjaardag en worden gesssht door een cranky dude omdat we happy birthday zingen "zer arr tsjildren zleeping!". 

 

Ik probeer wat te slapen, maar Robert en Gijs slapen dieper en ik ben bang dat we onze overstap gaan missen, dan wordt ik om de haverklap wakker en slaap ik niet echt diep. 

 

 

Met moeite krijg ik de mannen wakker als we bij Berlijn aankomen, wat moeten ze toch zonder mij! Waarschijnlijk werden ze dan pas ergens in Polen ofzo wakker. Het is 6 uur en er zijn al wat winkels open dus we kunnen een ontbijtje halen. Hier moet je ook je mondkapje dragen in de winkels, maar dat zit nog niet in mijn systeem. Iets van een uur later pakken we de trein naar Praag, we zijn er bijna! Nu lukt het ook mij om even te slapen en om half elf staan we op het centraal station van Praag, ik gok na maximaal 3 uur slapen. 

 

Met het hostel heb ik afgesproken dat ik zou laten weten wanneer ik zou zijn aangekomen en dit doe ik dan ook braaf, maar ik krijg geen reactie. We besluiten er alvast heen te lopen. Het is even zoeken, maar verborgen achter een sexshop zit een niet opvallende deur waar de naam van ons hostel te lezen is "All Seasons Hostel". Maar hoe vaak we ook aanbellen, er doet niemand open. Ik snap er niets van, ben ik dan toch een keer in het ootje genomen? 

 

 

Ik ben moe, wil koffie en heb honger. Tegenover het verblijf zit een restaurantje waar we ontbijten met pizza. We struinen wat rond, doelloos en moe. Dit is best een beetje klote. Ik wil al bijna een ander verblijf gaan boeken als mijn telefoon gaat. Er is een vergissing gemaakt omdat ik besloot de boeking aan te passen zodat we een extra dag in Praag zouden hebben, aangezien er toch geen festival zou zijn. Oeps! 

 

Maar al snel worden we door een jongen naar binnen gelaten. Via een wenteltrap moeten we naar de 185ste verdieping. Had ik al gezegd dat ik een hekel heb aan trappen? Zuchtend en kreunend volgen we de jongen. Hij verteld dat er geen lift in het gebouw mag komen van de gemeente, omdat het een oud gebouw is. Snap ik, maar zo mooi is het nu ook niet... 

 

De kamer is cheap, maar prima. Ik ben gesloopt en ga toch echt even een uurtje slapen voor we verder gaan met onze avonturen in coronatijd. Althans dat was het plan, uiteindelijk slapen we twee uur en komt er vrij weinig van avonturen terecht. We eten een burger bij een Irish Pub en staren voor ons uit tot we het acceptabel vinden om bier op ons balkon bij het hotel te drinken. Morgen weer fris en fruitig!

0 Berichten

Absint-obsessie

Ik ben vroeg wakker, maar de mannen niet. Het is erg, ik ben al vaak genoeg in Praag geweest en hoef niet per se op verkenning. Ik hang wat rond in het verblijf en als ze dan EINDELIJK weer tot leven zijn gekomen lopen we naar het centrum. Het is nog geen kwartier lopen van ons verblijf, dat is wel relaxt. We lopen over de pleinen, wandelen door de steegjes en eindigen op een bankje met een Langoše, mijn favoriete Tsjechische voer. Een platte deegbal met tomatensaus, kaas en heel veel knoflook, hmmm. 

 

Ondertussen is Robbie flink aan het flirten met de plaatselijke duiven (of zoals Gijs ze noemt vliegende ratten). Hij sjanst net zo lang met de grijze dame tot ze op zijn hand gaat zitten. Onze dr. Doolittle! We hangen nog wat rond en drinken een biertje bij de Astronomische klok. Dan besluiten we dat het toch echt tijd is om iets van ons verblijf in Praag te maken. Er is nog zat te zien en te doen. 

 

 

 

 

Onze volgende stop is dan ook iets wat eigenlijk al sinds mijn eerste bezoek aan Praag op mijn bucketlist staat: Een Absint Bar! We gaan naar Green Devil's Absinthe Bar, vlakbij het oude plein. In de kelder van een oud gebouw kom je terecht in een bizarre trip, poppen met spinnenpoten klauteren over het plafond, metalen gezichten staren je aan en echt overal is wel wat te zien. We nemen plaats (als enige bezoekers hebben we vrije keuze) op een bank in barokstijl. Al snel verschijnt er een Absinthboer die ons de menukaart geeft. Wat ontzettend veel keuze, er staan wel meer dan 100 van deze drankjes op de kaart.

 

Absint is een drankje dat voor mij altijd een beetje sprookjesachtig voelt. Door de kleur uiteraard, maar ook door de verhalen die je erover hoort. Dat Vincent van Gogh zijn inspiratie daar een periode vandaan haalde en ook Edgar Allan Poe lustte wel een slokje van wat ze ook de 'Groene Fee' noemen. Ook de manier waarop de absint wordt geschonken heeft gewoon iets magisch. Met een sierlijk absintlepeltje met een suikerklontje op het glas, waarna er water op gedruppeld wordt. Soms flamberen ze dit, zo ook in de Green Devil's Bar. 

 

Wanneer we onze bestelling hebben doorgegeven verschijnt de Absintschenker met een karretje. Daarop staan een hoop glaasjes, een grote waterkan met een feetje er op en onze absintjes. Ik heb gekozen voor de standaardversie 'The Green Fairy', ik wil natuurlijk wel de groene absint. De schenker vertelt over onze drankjes, maar ik ben zo vol bewondering naar het schenken aan het staren dat ik niet echt wat opsla van het verhaal... sorry... 

 

Uiteindelijk vind ik het drankje toch wat saai, maar misschien is dat het gevolg van mijn standaard keuze geweest. Echt goedkoop is het ook niet, maar de hele beleving is het meer dan waard. Ik ben blij dat we dit eindelijk gedaan hebben!

 

 

 

 

Na de absint-belevenis is halen we een klein hapje en belanden uiteindelijk bij Chapeau Rouge, een bar waar we ook bijna elk bezoek aan de stad weer terecht komen. Ik vind het een aparte, gezellige tent. We drinken te veel cocktails en slingeren terug naar het hostel. 

 

Morgen laten we Praag achter ons. Ondanks dat ik hier al zo vaak geweest ben, vind ik het toch altijd jammer. Maar morgen vertrekken we naar Český Krumlov, daar ben ik nog nooit geweest, maar ook die plek staat al heel lang op mijn to-do-list. 

 

 

0 Berichten

Verliefd op Český Krumlov

Er is paniek in de tent. Toen ik gisteren opzocht hoe we naar Český Krumlov zouden gaan waren er 1000 opties. Nu ik deze ochtend kijk zijn al deze opties ineens verdwenen. Ik snap er niets van en paniekerig zoek ik uit hoe we nu weg kunnen komen uit Praag. We hebben nog maar één optie, de Flix bus vanaf een busstation een eind verderop. Het is hysterisch, we haasten ons naar het busstation, waar ik nergens een halte zie voor een Flix bus.  Wanneer Gijs de tickets checkt blijkt er ergens een tijdelijke halte te zijn, maar die staat nergens aangegeven. 

 

Met nog maar zo weinig tijd besluiten we random een kant op te lopen en stomtoevallig komen we bij de goede plek uit, goed gegokt. Ik ben zo opgelucht. Anders had ik een manier moeten zoeken om met de trein zo dicht mogelijk bij Český Krumlov te komen en vanaf daar iets van een bus of taxi pakken, ik weet wel dat het altijd goed komt, maar ik ben niet zo een fan van dit soort paniekreisjes. 

Zo een tien minuten later komt de bus aanrijden. We hoeven hier geen mondkapjes op en mogen zitten waar we willen. Ideaal hoor die Flixx bussen! Na zo een twee uur rijden door de velden en heuvels van Tsjechië komen we aan bij Český Krumlov. Deze kleine stad ligt in een kronkel van de rivier de Moldau (Vltava) en staat op de Unesco Werelderfgoedlijst. Als we aankomen is het wat grauw en miezert het. We zien nog niet veel van het mooie dorp zelf, we zijn uiteraard buiten de muren gedropt. We gaan op zoek naar ons verblijf, maar ik wanneer we de binnenstad in het oog krijgen ben ik al snel verkocht. Wat is dit een sfeervolle plek! Prachtige huisjes, roze torentjes en gezellige terrasjes. Binnen minder dan een minuut ben ik verliefd. 

 

We lopen langs de rivier en moeten even zoeken naar ons verblijf, Pension Weber. In eerste instantie doen ze niet open en ik krijg gelijk flashbacks naar ons eerste hostel in Praag. Gelukkig gaat bij een tweede keer bellen toch de deur open en kunnen we naar binnen. Door een vriendelijke man, die Gijs joviaal een hand geeft (ben ik niet meer gewend in deze coronatijd) worden we naar onze kamer gelaten. Best wel chill, 3 bedjes een nette badkamer en een balkonnetje. We gooien onze spullen neer en gaan op verkenning uit. We zijn natuurlijk best aan de late kant aangekomen door het uitslapen van die ochtend en we willen nog wel wat zien van het stadje. Oude huisjes, smalle hobbelige straatjes en overal komt de rivier weer om de hoek kijken. We gaan zitten langs het water en bestellen een Krumlov biertje. Het is hier fantastisch!

 

Voor de volgende dag regelen we een raft om ook de rivier te bedwingen, net als veel toeristen die ons voorbij komen. Ik heb nu al spijt dat we hier maar zo kort blijven en ik overweeg om te verlengen, ik ben er nog geen 3 uur.

 

Die avond gaan we eten bij een populair Italiaans restaurant Latran, waar we zelf buiten voor in de rij moeten staan. Het eten is prima, maar het is zo druk dat de bediening je continu om de oren vliegt en je niet eens de kans krijgt om wat te drinken te bestellen.

 

Na het eten zijn we dan ook vrij snel weer weg. We kopen een supermarkt leeg en drinken nog wat op het balkon, voordat ik begin te knikkebollen. Het was blijkbaar een hele intensieve dag, voornamelijk door mijn eigen gestress, morgen moeten we sowieso vroeg op, dus dat ik een keer wat eerder met een boek mijn nest in duik is niet zo erg. 

0 Berichten

Skippy

13 juli 2020 - Český Krumlov 

Het is prachtig weer en we hebben zin om gewoon rond te lopen in Český Krumlov, maar eerst moeten we van verblijf wisselen. Van Pension Weber heb ik niets meer vernomen en de eigenaar van het hotel heeft zich niet meer laten zien. Aan de overkant van de straat, langs het water, is ons al een paar keer een schattig hostel opgevallen, Hostel Skippy. Ik besluit te proberen om hier een kamer te regelen en dat lukt.

 

Een minuut nadat we de deur bij Weber hebben achtergelaten kunnen we al aan de overkant terecht. Een vrolijke vrouw doet de deur open en laat ons het krappe, lange halletje in. Het is een oud huisje, waarvan ze gelijk al vertelt dat ze zo veel mogelijk oude elementen intact wil laten. Zo zit er geen slot op de deur, omdat ze dan de oude deurknoppen zou moeten vervangen, dan liever een hangslot. Wat een mooie instelling. Het is zo sfeervol. We mogen onze tassen dumpen en het is uitchecktijd, dus mevrouw Skippy is heel erg druk. We vertrekken dan ook snel om te gaan ontbijten en komen later wel terug. 

Na het luxe ontbijtje wandelen we richting het oude centrum. We komen langs de Sint Vituskerk, niet per se heel bijzonder, maar ik kan het niet laten om toch een blik naar binnen te werpen. 

 

Door het zonnetje wandelde we naar de boogbrug, die vertaalt de mantelbrug heet. Deze beschermde het kasteel van  Český en werd voor het eerst genoemd in de 15e eeuw. Via deze brug lopen we naar een soort binnenplein boven op de heuvel. Hier heb je echt een prachtig uitzicht over het stadje. 

 

Ik kijk kort wat rond op de binnenplaats, prachtige ornamenten en natuurlijk de sprookjesachtige roze toren. Al in de 13e eeuw is hier een 'kasteel' gebouwd, maar later is deze door Italiaanse bouwkundigen verbouwd tot het plaatje dat er nu staat. Het is er op het moment dat wij er zijn ontzettend druk en we besluiten niet naar binnen te gaan. Ik moet bekennen dat ik hier wel echt spijt van heb, maar aangezien ik me toch heb voorgenomen nog eens terug te komen kan ik het alvast op mijn to-do-list zetten. 

We lopen verder en komen bij de kasteeltuin. Hier zitten 2 beren, wat ik enorm zielig vind en dus ook niet te lang bij blijf dralen. Arme beestjes. Eenmaal beneden komen we bij 'workshop-alley'. Een superschattig straatje vol met winkeltjes waar je, misschien heeft de naam van het steegje het al verraden, workshops kunt doen. Er zit een leerbewerker, glasblazer, textielbewerker en een smid. Bij de smid gaan we even naar binnen, maar ook hier is het vol. We bekijken wat leuke spulletjes, maar ik beheers mezelf. Robbie past uiteraard wel even een helm. 

 

Nadat we uitvoerig in het steegje hebben rondgekeken besluiten we wat te gaan eten en drinken. op het rustige binnenplaatsje. We besluiten dat we toch een kijkje gaan nemen bij de Schwarzenberg-brouwerij die even verderop zit. De brouwerij zelf heeft niet de sfeer waarop ik had gehoopt, maar het is alsnog fijn om even neer te strijken en er zit een heel leuk winkeltje bij. 

Die avond eten we gescheiden. Ik en Gijs willen graag eten bij The Two Maries die Tsjechische gerechten uit de middeleeuwen serveert. Robbie gaat naar de Vietnamees vlakbij het hostel. Het eten bij The Three Maries is prima en ik vind het concept ook gewoon erg leuk. Nadat we onszelf veel te vol hebben gepropt lopen we langs de supermarkt, slaan wat bier en snacks in en gaan naar het verblijf om gebruik te maken van de veranda met prachtig uitzicht over de rivier. 

 

Met de leencrocs van mevrouw Skippy, schoenen zijn binnen niet toegestaan, fantaseer ik met Gijs over hoe het zou zijn om hier te wonen. Dat gevoel heb ik niet snel, meestal verlang ik toch wel weer naar mijn eigen huisje in het pittoreske Almere, maar Český Krumlov maakt iets los, zelfs met crocs aan. Robbie komt al snel bij ons zitten en we babbelen wat tot het tijd is om te gaan tukken. De volgende dag moeten we weer vroeg op. 

0 Berichten

D R E S D E N

Veel te vroeg gaat de wekker. Ondanks dat we het helemaal niet gek laat gemaakt hebben de vorige avond ben ik me toch een partij beroerd. Misschien omdat ik geen zin heb om weg te gaan uit Český Krumlov, maar ontzettend ongelukkig begin ik mijn spullen te pakken. We lopen terug naar de halte om weer een Flixbus te pakken, onze nieuwe favo manier van reizen. Eerst moeten we terug naar Praag, maar hier blijven we niet lang hangen. Ik heb gelukkig wat kunnen slapen in de bus en voel me iets beter. Op het Florence busstation in Praag moeten we wat langer wachten, omdat de bus vertraging heeft. We eten wat en slaan wat in voor onderweg. 

 

Wanneer de volgende bus aankomt gaat alles even wat anders. We waren corona eigenlijk al een beetje vergeten, in Tsjechië merk je weinig van de maatregelen. Deze buschauffeur snauwt nogal heftig dat we het mondkapje op moeten doen en ik ben even in de war. Ik snap wel dat hij chagrijnig is, het toilet in deze bus stinkt zo hard, die is zeker al vanaf het begin van de pandemie al niet schoongemaakt. Gatverdamme!

Ik lees wat, slaap wat en erger me aan de dames die hun mondkapjes weigeren op te doen, waardoor de chauffeur hier om de vijf minuten om moet vragen. Na zo een 2 á 3 uur (door het tukken tussendoor heb ik geen idee) komen we aan op het station in Dresden. Hier pakken we gelijk de trein naar ostbahnhof en vanaf daar is het nog een minuut of 10 lopen naar ons hostel: Kangaroo Stop. Je zou bijna denken dat het een thema is na ons vorige hostel Skippy, maar het is puur toeval. 

 

Na een aantal nachten een kamer te hebben gedeeld ben ik even toe aan een kamer voor onszelf. De komende 3 dagen hebben we een enorm grote tweepersoonskamer, echt het is zeker 4 keer mijn huiskamer... De mensen van dit hostel zijn super vriendelijk en het ziet er allemaal gezellig uit. Ze tekenen aanraders uit op een kaart van de stad, daar hou ik van als ze daar de tijd voor nemen. We kopen even een biertje en acclimatiseren even in de tuin. 

We lopen wat rond in de buurt, we verblijven in Neustadt, waar ik normaal niet voor zou kiezen. Maarrr ik heb begrepen dat in Dresden je juist in dit gedeelte van de stad moet zijn voor gezelligheid in plaats van in het oude deel. Ik voel me ook gelijk chill, er zijn bruisende gezellige straatjes met een hoop levendigheid. 

 

Door een inschattingsfoutje van mij komen we terecht in een rare Chinese biertuin, waar Robbie ook nog eens bijna verdwaalt op zoek naar een toilet. We atten ons biertje en smeren hem weer. We halen een vega lahmacun (Turkse pizza), wat een gigantisch ding blijkt te zijn. Met moeite werk ik het monster weg en we lopen verder. Her en der drinken we wat, schuilen we wat voor een regenbuitje en uiteindelijk komen we uit bij Katy's Garage, een supertoffe plek waar je kan genieten van live muziek en keuze hebt uit meerdere barretjes/foodtrucks om wat te eten en te drinken. Aangezien ik nog propvol zit van mijn lahmacun hoef ik niet meer te eten en hou het bij bier. Voor nu krijgt Dresden van mij wel een voldoende, hopelijk gaat dit nog omhoog in de komende dagen. 

0 Berichten

August en zijn Dwaze Paard

15 juli 2020 – Dresden – 

Vandaag slapen we uit en wanneer wij wakker worden zit Robbie al buiten uitgebreid aan een ontbijt. Hij heeft voor ons vega frikandellen bij de Aldi gehaald, wat een held hè. 

 

We gaan lopend naar Altstadt door een lange (saaie) winkelstraat. Aan het einde van de straat, of aan het begin maar net hoe je het bekijkt, staat een standbeeld dat me nog lang bij zal blijven. Het is een blinkend goud beeld van een man op een paard. Het paard trekt nogal een dwaas hoofd. Ik sta hier 3 uur om te grinniken voor we de brug over de Elbe oversteken naar het oude gedeelte. Blijkbaar is het echt een oud beeld, uit 1736 en de ruiter is Koning Augustus de tweede van Polen. Deze drukke man heeft volgens Wikipedia maar liefst 354 kinderen verwekt, of dat wordt gezegd. En naast kinderen verwekken deed hij ook nog andere belangrijke zaken uiteraard. Zoals schilderijen verzamelen en het theater bezoeken. 

 

 

 

Het is bewolkt en dat haalt denk ik wat van de charme van dit deel van de stad weg, het kan me niet echt boeien. Het voelt wat sfeerloos. Misschien zitten we wel helemaal op de verkeerde plek, maar nadat we wat gebouwen hebben bekeken en hebben rond gestruind bij het Zwinger paleis (klinkt heel fout, maar het is gewoon een museum) heb ik het eigenlijk wel gehad. Dit gebouw is neergezet door (of waarschijnlijk met het geld van) mijn nieuwe idool August en zijn Dwaze Paard. 

 

Bij een Ierse pub drinken we een drankje en kijken naar de blauwe trams die langsrijden om onderdelen te vervoeren voor de Volkswagen fabriek. Deze heten CarGoTrams en dat vind ik heel grappig. Toch besluiten we maar terug te gaan naar het nieuwe gedeelte van de stad. Daar vinden we het veel gezelliger

Halverwege de brug over het water worden we overvallen door keiharde regen. Maar echt KEIhard. We vluchten naar een terrasje onder een afdakje bij café Watske en drinken hun eigen huis gebrouwen biertjes. We zitten hier wel even prima.  Als het iets is opgeklaard lopen we terug naar het hostel. Daar blijven we hangen en begin ik obsessief iedereen die ik ken te pimpen met Face-app. 

 

Deze dag voelt een beetje verpest, maar die avond gaan we op zoek naar een Indiaas restaurant. Veel blijken gesloten, maar we geven niet op en uiteindelijk vinden we er eentje. Hmm Aloo Ghobi en veel te veel lekkere bijgerechten. We eindigen wederom bij Katy’s Garage en drinken wat biertjes op het fijne terras. 

 

0 Berichten

DDR-esden

Onze laatste dag in Dresden is aangebroken. We dartelen vandaag lekker rond in Neustadt en Friedrichstadt. Ik denk dat ik nog nooit in een stad(sdeel) geweest waar zo veel graffiti en streetart te vinden is. Ik hou ervan. We zijn gaan lopen zonder doel, maar komen toch terecht bij de Kunsthofpassage, waar je fleurige flats met kunstzinnige elementen kunt bewonderen. Als ik ooit nog eens in Dresden kom ga ik zeker een streetart tour volgen. Ook zou ik graag naar het DDR museum gaan (Welt der DDR), wat helaas tijdens ons bezoek gesloten was. 

 

Na een paar uur slenteren chillen we op wat terrasjes. Ik heb ergens spijt dat ik niet meer uit onze dagen in Dresden heb gehaald, maar toch hebben we het weinig activiteiten hartstikke gezellig gehad. Dit had natuurlijk onze festivalvakantie moeten zijn, die door corona niet door ging. In Tsjechië vergat ik eigenlijk dat we midden in een pandemie zaten, maar in Duitsland werd ik er weer volop aan herinnert en dit voelde nog steeds onwerkelijk en 'zwaar'.  Helaas zorgt dit voor vrij korte blogartikelen, maar gelukkig wel voor veel foto's!

0 Berichten

Back in Berlin

 17 juli 2020 Dresden naar Berlijn

Vandaag laten we Dresden weer achter ons en is het tijd voor de laatste bestemming van onze CoronaCation; Berlijn! Uiteraard zetten we onze Flixbus trend voort en pakken vanaf de Ostbahnhof een bus naar de Duitse hoofdstad. Het is best druk deze keer en we kunnen niet bij elkaar in de buurt zitten. Ik vind het altijd zo vreemd dat de mensen die in hun eentje reizen dan niet bedenken van ' nou laat ik naast een vreemde gaan zitten, want dan kan die club bij elkaar zitten' . Nee ze blijven allemaal stug voor zich uit staren en komen dan alsnog naast een vreemd iemand te zitten (ja uiteraard bedoel ik Robbie hiermee). Na een paar uurtjes leen komen we aan in Berlijn. Ik had bedacht dat het slim was om bij Alexanderplatz uit te stappen, maar ik heb geen idee meer waar ik dat opp heb gebaseerd. We moeten nu de metro pakken naar Kreuzberg om bij ons hostel te komen. Een beetje sullig wel. 

 

Gisteren werd ik met een vaag verhaal gebeld vanuit dit hostel. Over wat nou de bedoeling was. Nou gewoon de kamer drie personen een nacht extra boeken, zoals ik ook in mijn mail heb aangegeven. We hadden een discussie die wel een kwartier duurde en we leken elkaar echt niet te begrijpen. Eenmaal bij Baxpax hostel die Fabrik was het ineens allemaal in orde. Alles wat gisteren moeite kostte was nu ineens helemaal duidelijk. Nou dikke prima, maar had me dan ook geen stress bezorgd in Dresden. Het hostel is geinig, een beetje chabby/industrieel of iets. Ergen achterin een uithoek van het gebouw hebben wij een kamer toegewezen gekregen. We pleuren onze tassen neer en zijn toe aan een biertje. Om de hoek bij het hostel gaan we zitten bij een Sushi tent Mimomy, vraag me niet waarom. Maar de biertjes smaken goed en we zijn hier getuigen van een heuse Corona-politie-inval. De afstand tussen de tafeltjes wordt secuur opgemeten en de lieve gastheer en vrouw krijgen een waarschuwing. 

Het is hier maar een vage boel, aan de overkant van de straat zijn een paar zwervers aan het schreeuwen en er lopen constant bizarre types rond. Het is wat grauw weer en op de een of andere manier ben ik er een beetje klaar mee. Ik heb geen zin de boel te verkennen, ik ben moe en gewoon lamlendig. We lopen niet al te ver naar Banja Luka, waar een biertuin zit. Het is super chill. Er zit een muur omheen dus je hebt niet constant rare kwasten aan je tafel staan. Alleen een gekke goochelaar. We eten een patatje, drinken te grote biertjes en uiteindelijk ga ik niet te laat terug naar het hotel. Gijs en Robbie laat ik achter in het bruisende Berlijn. Op zoek naar een feestje dat ze nooit gaan vinden en uiteindelijk tot zonsopkomst rondhangen in een park vol rare mensen. 

18 juli 2020 Berlijn - De laatste dag

Ik ben vroeg wakker, of eigenlijk word ik wakker wanneer de jongens na een zware nacht vol gemiste feestjes terugkeren. Ik probeer nog wat te slapen en te lezen, maar ben er alsnog vroeg uit. Ik ga rustig douchen en wil net naar de supermarkt gaan om ontbijt te halen als Robbie ineens fris fruitig naast zijn bed staat. Samen kopen we de buurtsuper leeg en tot mijn verbazing is ook Gijs wakker als we terug komen. Ik had deze dag eigenlijk al opgegeven. We ontbijten op de kamer en als iedereen opgefrist is lopen we naar de overkant van de Spree, langs de East Side Gallery en strijken neer bij Yaam.  

 

Het ziet er heel anders uit dan de laatste keer dat ik hier was in december 2012, maar het is fantastisch. Het is er gezellig, je hebt veel eettentjes en chillzone aan een strand aan de Spree. We hangen hier rond, halen wat te eten en bereiden ons mentaal voor op de terugreis van de volgende dag. Het einde is in zicht. Het was heerlijk om er weer even uit te zijn na die eerste maanden van het coronatijdperk. 

0 Berichten

Little Animal on tour: Arnhem

Een weekendje terug naar mijn roots; Arnhem. De stad waar ik geboren en wel drie weken getogen ben. Ach ja, ik heb er dan wel geen enkele herinnering aan, maar toch vind ik het leuk om er even langs te gaan. De ochtend van vertrek krijg ik de kolder in mijn kop en laat Gijs mijn halve hoofd kaal scheren... Laten we het er maar op houden dat de afgelopen periode niet de leukste uit mijn geschiedenis is geweest en ik heb het gevoel dat ik hierdoor het één en ander afsluit. 

 

Vroeg zitten we in de trein naar de Gelderse hoofdstad. Ik heb een hotel geboekt vlakbij het station, hotel Haarhuis. Een prima hotel en perfecte locatie. Nu gooien we er alleen onze spullen neer en gaan het centrum in. We zitten nog steeds in een halve lockdown en dat is te merken. In het centrum van de stad is het een stuk rustiger dan je op een 'normale' zaterdag zou verwachten. 

Zodra we ons hotel weer uitstappen is het toch gaan miezeren. De voorspellen waren echt heel slecht, maar we laten ons niet kisten. We gaan gewoon schuilen bij Davo Bar aan de Rijn. Dikke prima, voor nu dan. Het regent eventjes heftig, maar al snel trekt het weer bij.  En hoe! De zon gaat helemaal los en als we zitten te lunchen bij Rose's Next Door op het terras bedenk ik me ineens dat ik me eigenlijk wel eens moet gaan insmeren. Te laat, mijn arme vers geschoren kale koppie is al van spierwit naar roze gekleurd. Zo sullig... Met veel zelfmedelijden werk in mijn broodje vol avocado naar binnen nadat ik me toch maar even dik heb ingesmeerd. 

 

We maken een rondje door het centrum. Ik vind alles leuk, maar Gijs kan mijn geboorteplaats niet waarderen. We vermaken ons wel, maar hij is niet dolenthousiast. 

Gelukkig lopen we al snel het Feestaardvark tegen het logge lijf, een gigantisch kunstwerk van Florentijn Hofman. Ik kan het rozige gevaarte wel waarderen, misschien voel ik me soms ook wel een beetje een feestaardvark. Inmiddels is de reus afgevoerd voor onderhoud en het is nog niet bekend waar het ooit weer zijn roes zal uitslapen (ik heb nog wel een plekje over in mijn achtertuin!). 

 

We waggelen kris kras verder door de stad, bekijken wat fleurige streetart van Dopie.dsk, terwijl het weertje lekker wisselvallig blijft. We strijken neer op een terrasje bij een proeflokaal vlak naast ons hotel van de Leroy Brown Brouwerij. Ik heb voor die avond een restaurant uitgezocht waar ik al een tijd naar uitkijk: Studio Konijnenvoer. Ik heb de afgelopen periode obsessief kookfilmpjes van dit restaurant gekeken op hun Youtube kanaal Konijnenvoer TV en zelfs ook nog uitgeprobeerd, serieus goddelijk! 

En nu komt de domper. Ik heb hier voor de rest van mijn leven spijt van, maar ik heb mijn mijn domme halfkale kop niet gereserveerd. Nu voel je hem zeker al aankomen. Ze zitten vol. Keihard jankend gaan we weer naar buiten. Wat een kneuzenactie. Soms snap ik mezelf echt niet. Maar nu hebben we wel een reden om terug te komen, want deze toko staat echt op nummer 1 van mijn restaurant bucketlist. 

 

Wel lopen we per toeval langs de straat waar ik die fantastische eerste drie weken na mijn geboorte heb gewoond. Mijn oudoom woont hier nog steeds. Het is een gaaf anti-kraakpand in de Bergstraat en we lopen er even langs. Duizend verhalen komen in me op die ik zou kunnen vertellen, maar waar dit blogje niet geschikt voor is. 

 

Na wat chagrijning rondstampen besluiten we heel culinair te gaan doen. We kopen de Smullers op het station leeg en verorberen deze vette hap op onze hotelkamer. Daarna hopen we naar Blou Rooftop Bar te gaan, die bovenin ons hotel zit. Maar Arnhem heeft een thema; ook zij zitten vol. Wel gaan we snel even naar het tofste toilet van Nederland (zonder dollen, ze hebben een prijs voor dit toilet gewonnen). Dit toilet zit op 18 meter hoogte met een glazen vloer. Alsof dat nog niet freaky genoeg is, dan kun je op een knop drukken waarmee je een echte lichtshow activeert. 

Zondag 

Ietwat brak van de vele biertjes die er na het toilet-spektakel nog naar binnen zijn gegoten staan we met onze tasjes weer buiten het hotel. We besluiten niet gelijk de trein te pakken, maar nog even lekker burgerlijk naar het park te gaan. Hier wandelde mijn ouders vroegah op zondag met onze hond, lekker nostalgisch.

 

Het park Sonsbeek ligt niet ver van het station en het is er ook echt heerlijk wandelen zo midden in de stad. Ik ben blij dat we hier nog even heen zijn gegaan voor we weer terug naar Ally gaan.  Het is een oud landgoed dat er al minimaal 250 jaar ligt, wat ik op zich al bijzonder vind. Maar wat dit park volgens hun eigen website bijzonder maakt zijn de hoogteverschillen. Deze zijn ontstaan door het verschuiven van ijs over het land door gletsjers duizenden jaren geleden. 

 

Hoe dan ook, het park is super chill en echt een aanrader voor een brakke zondagochtend om weer wat frisser en fruitiger de rest van de dag aan te kunnen gaan. 

0 Berichten