Next up: Madeira

Nadat we terug zijn gekomen uit Myanmar begint het al snel weer te kriebelen. Eigenlijk zouden we in 2017 niet op vakantie gaan, zodat we in 2018 naar Costa Rica kunnen en Gijs zijn ogen kan laten laseren. Maar we hebben zoveel minder uitgegeven in Myanmar, dat we besluiten te kijken voor een weekje weg in September. Niet te ver weg in ieder geval en niet te duur. 

 

We goegelen mooie eilanden in Europa en komen al snel terecht bij Madeira, het bloemeneiland, dat deel uit maakt van Portugal, maar eigenlijk dichterbij Marokko ligt. We bekijken wat plaatsjes en zoeken filmpjes op Youtube. Al snel besluiten we niet verder te zoeken, Madeira it is!

 

Ineens komen we het overal tegen, reisprogramma's, blogs en zelfs in het nieuws over het prachtige (uhum) beeld van Cristiano Ronaldo dat bij het vliegveld op het eiland is geplaatst. 

Boeken en zoeken

Ik probeer na ons definitieve besluit zo min mogelijk te zoeken naar plekken en tickets. Ik zoek nog even op hele andere plaatsen in de hoop dat er niet voor zorg dat de prijzen voor de vliegtickets door ons zoekgedrag worden beïnvloed. Ik weet nog steeds niet of dit nu waarheid is, maar in mijn ogen wel. Eerst boeken, dan verder zoeken!

 

Helaas zijn de tickets toch net even wat duurder dan ik in eerste instantie had berekend, maar toch is het officieel, het weekje Madeira is geboekt! Volgende stap: Voorpret!!

0 Berichten

Madeira Here We Come!

Om 3.15 uur gaat de wekker, ik spring gelijk op. Het is een wonder dat ik niet 100 x op snooze druk. De avond hiervoor heb ik een nachtmerrie gehad. Ik dacht dat Gijs en ik in slaap waren gevallen zonder de wekker te zetten en zonder onze tassen te pakken, terwijl we op een mini vakantie gaan. Nu ben ik er in ieder geval klaar voor. Mijn tas is wel gepakt en ik heb me niet verslapen. 

 

Snel nog met de katten knuffelen en wat laatste dingen pakken. Dan kloppen Max en Nanouk om 4.00 uur op de deur. Vraag me niet waarom ik een vlucht boek die zo vroeg vertrekt. Op het moment zelf denk ik 'Dat is fijn! Dan hebben we nog de hele dag!' en op het moment zelf 'Wat doe ik ons aan...'. 

 

Grinnikend en gapend gaan we op weg. Nanouk en Max zijn wel onze helden, die offeren gewoon hun eigen nachtrust op om ons weg te brengen. En dat zonder (oké bijna zonder) jaloers te worden. Het is rustig op de weg en al snel zijn we bij de luchthaven. Bij de vertrekhal worden we met onze tasjes gedropt. Gelukkig hebben we alleen handbagage zij ons. Ik ben erg trots op mijn prestatie. Ik heb een kleine rugtas met een paar redelijk grote wandelschoenen (ugh), kleding voor een week en drie boeken!

 

We nemen emotioneel afscheid van onze vriendjes voor we naar binnen gaan. Ik zie al gelijk de gate die we  moeten hebben, heel relaxt. We lopen er direct heen, gaan door de security, die voor de verandering niet moeilijk doen en gaan de gate zelf in. Daar halen we dikke broodjes en dikke cappuccino. We zijn nu ruim op tijd. 

 

Bij de gate zitten we tussen allemaal ouwe dibbesjes. Dit hadden we wel verwacht. Madeira wordt ook vaak liefkozend het "bejaardeneiland" genoemd. Ach, het is wat je er zelf van maakt (maar ik zal niet snel een trip naar Benidorm boeken...). Als het tijd is om te boarden springen al die oudjes toch behoorlijk kwiek op en gaan trappelend twintig minuten in de rij staan. Dit is iets wat ik niet begrijp, dat je in een ellenlange rij gaat staan, terwijl je kunt zien wanneer je aan de beurt bent. Net zoiets als het opstaan als het vliegtuig geland is, maar de deuren nog niet eens geopend zijn. Ik blijf liever nog even lezen. 

Het boarden gaat vlug. Gijs en ik zitten tijdens de 3.5 uur durende vlucht niet naast elkaar, maar voor elkaar. Toen ik gisteren ging inchecken, was eigenlijk alles al bezet, heel bizar. Maar goed, waarschijnlijk valt Gijs toch gelijk in slaap. Als we gaan opstijgen, wordt het langzaam licht, dit is wel gaaf om te zien. Voor we goed en wel in de lucht zijn is Gijs al aan het knorren. Onder ons zie ik de lichtgevende oranje blokken van onze landbouwkassen. 

 

Ik ben nooit zo van het slapen in een vliegtuig (of in een auto, trein of wat voor een voertuig dan ook), maar nu ben ik toch vrij snel ook in dromenland. Het lijkt of ik een hazeslaapje heb gehad. Toch roept de piloot om dat we boven de bergen in het noorden van Spanje vliegen. Misschien is zo een vroege vlucht toch wel fijn.

 

Boven Portugal zie ik bosbranden, felle oranje strepen met enorm veel rook, dat zelf tot boven de zee uitkomt. Mooi om te zien, maar vreselijk. Nog een uurtje saai vliegen boven de zee en de landing wordt ingezet. We vliegen boven de wolken en ik vraag me af wat voor een weer het zal zijn als we daar onder komen. 

 

Na een kort moment van turbulentie, zien we Madeira te voorschijn komen. Ik denk dat ik de luchthaven al zie liggen, langs de kust op hoge palen. Toch vliegen we er straal voorbij. De vrouw naast me ziet waarschijnlijk mijn verbazing. 'Daar gaan we landen' zegt ze terwijl ze inderdaad naar de baan op palen wijst. 'We maken zo een scherpe bocht, dan begrijp je ook waarom ze met slecht weer niet kunnen vliegen' lacht ze. Ik ben benieuwd naar de reactie van Gijs. Ineens maakt onze groene Boeing meer vaart en de piloot gooit het vliegtuig naar rechts. Het lijkt net of we dicht over het water scheren, maar dit zal wel meevallen. Gijs zijn ogen zijn wel zo groot als schoteltjes, heel komisch. 

CR7

Als we uit het vliegtuigje stappen, dat eigenlijk voor Gijs te klein bleek, die heeft de hele vlucht met zijn knieën tegen de stoel voor zich bekneld gezeten, lijkt het toch echt bewolkt. Het is wel warm. Als ik naar het gebouw van de luchthaven kijk, wordt ik gelijk geconfronteerd met de trots van het eiland: Christiano Ronaldo. Bah! Snel lopen we het kleine gebouw in en eigenlijk in één ruk door naar de uitgang. We zien ook direct de bushalte van de Aerobus, die naar het centrum van de hoofdstad Funchal gaat (wat ik uitsprak als fun-gal, maar wat Foen-tjal blijkt te zijn). 

Als ik links van me kijk, zie ik ineens het afzichtelijke bronzen hoofd van de populaire voetballer. Ja het is opnieuw Chrisje CR7 Ronaldo. Ik denk dat de maker van dit beeld ook een hekel aan de vent heeft. Wat een gruwel. Daar moet ik toch even mee op de foto. Missie 1 van de reis is geslaagd! 

 

De Aerobus naar Funchal staat al klaar en voor €5 mogen we met de vriendelijke en verbazingwekkend goed Engelssprekende chauffeur mee. Onderweg rijden we over hoge bruggen en langs diepe ravijnen.

 

Als we door een lange tunnel de hoofdstad binnen rijden is de lucht helemaal blauw. Bij de Mercado moeten we er uit, dit is gelukkig niet ver. Als we op het smalle stoepje staan zie ik het gele marktgebouw en herken ik het van de website van ons verblijf. Ik weet gewoon direct waar we moeten zijn. Ik geloof dat het nog nooit zo soepel is gegaan. 

 

Als we daadwerkelijk bij Resicencial Funchal binnen staan blijkt dat onze kamer nog niet klaar is. dit had ik ook niet verwacht, het is half elf en ik had verwacht er pas tussen 12 en 1 te zijn. We laten onze tassen achter en gaan de stad verkennen, op zoek naar eten. 

Caco Brood

We lopen richting het water en komen uit bij de boulevard. Hier is het (gezellig) druk. Bij één van de tentjes gaan we zitten. Wat me verbaast is dat het niet vol zit met eettentjes en cafeetjes, er zitten maar een paar echt aan de boulevard. We bestellen een burger op coca brood, heerlijk! Het coca brood of Bola do Caco zoals het officieel heet, is een plat brood, op basis van zoete aardappel. Het is echt heel lekker en schijnt niet heel moeilijk te zijn om te maken. 

 

Natuurlijk bestellen we ook een biertje om de vakantie in te luiden. We krijgen een grote pul Coral Bier, wat op het eiland zelf gebrouwen wordt. We bekijken de mensen die langs ons op de boulevard lopen. Er zitten een hoop zombies tussen, maar het is toch niet zo dat het overwegend grijze kapsels zijn die voorbij komen. Het gehalte bejaarden valt me nog mee, ik had het erger verwacht. 

 

Een paar Coralletjes later gaan we inchecken. We lopen via de markt die tegenover ons verblijf ligt. Het is hier behoorlijk druk. Er staan vrouwtjes in klederdracht bloemen, fruit en  noten te verkopen. Het is leuk om even geweest te zijn, maar ik ga snel weer naar buiten. 

 

Onze kamer bij Resicencial Funchal is simpel, we hebben 3 bedden in de kamer staan. Een lang, smal bureau, een kast die eigenlijk al weg gegooid had moeten worden , en we hebben een badkamer met douche en toilet. Dit is wel fijn. Ook zit er een smal balkon, waar maar één krukje staat. We frissen ons even op en smeren hem snel weer. We komen langs de vismarkt, die aan de achterkant van het marktgebouw zit. Dit is een stuk rustiger dan aan de andere kant. Hier kun je zien hoe de mannetjes grote vissen aan stukken hakken en het ruikt echt naar verse vis. 

Old Town

Met twee stappen buiten ons appartement komen we in de oude stad met smalle straatjes, oude huisjes en vooral veel restaurantjes. In de Rua De Santa Maria vind je hele schattige beschilderde deurtjes. Echt tijd om te kijken krijg je niet, aangezien het hier vol staat met gasten die je hun eettentje in proberen te lokken. Vooral Gijs wordt hier heel chagrijnig van. Ik probeer een beetje rond te kijken, maar dit is bijna niet te doen. 

 

We komen uit bij een wat groter pleintje, met een schattig oud, en spierwit kerkje. Hier lijkt het iets rustiger, maar toch wordt je overal weer aangesproken. Bij een restaurantje, Bistro a Tartaruga, met beschilderde muren met daarop een onderwatertafereeltje met schildpadden en Neptunus, strijken we neer. Hier gaan we aan de koude Coralletjes. De bediening is erg vriendelijk, maar soms net iets te veel bezig met mensen lokken, dan met de gasten die er al zitten. 

 

We moeten nog wat essentieële spulletjes hebben en gaan op zoek naar een supermarkt. In bijna elke straat zit wel een mini Spar, maar de grotere kun je in de winkelcentra vinden. Bij een van de kleinere exemplaren gaan we naar binnen. We kunnen hier gelukkig alle belangrijke producten vinden die we op dat moment nodig hebben: rum, zonnebrand, wijn, tandpasta, bier, souvenirs en likeurtjes. Even de troep naar ons verblijf brengen en toch terug naar Bistro A Tartaruga, het beviel ons hier wel. 

 

Het eten is op zich goed, als voorgerecht Calamaris, die echt wel vers is, maar waarvan ik dacht dat het gepaneerd zou zijn (een beetje dom). Hoe ik hierbij kwam, ik heb geen idee, maar we krijgen een bord vol kale inktvisringetjes en kleine inktvissenbabies. Het is echt heel veel. Vervolgens heb ik kip Mozambique stijl besteld. Een beetje teveel kerriepoeder voor mij en ik pak snel Gijs zijn gerecht af, kip met kaas en bacon. Deze is wel erg lekker. We hadden die middag al besloten dat het vega en vegan gedoe hier niet echt werkt, dan zitten we de hele vakantie aan de linzen. 

 

Na het eten gaan we even terug naar het hotel, nadat we nogmaals een overbodige trip naar de spar hebben gemaakt. Ik wil eigenlijk nog wel ergens wat gaan drinken om onze eerste avond hier te vieren, maar ik lig al snel knock out op het keiharde bed. Ik kan me niet eens herinneren dat ik ben gaan liggen. Gijs heeft nog lang met de eigenaar lopen kletsen, die geen woord Engels spreekt en Gijs niet verder komt dan 'obrigado' in het Portugees. 

0 Berichten

Monte

Echt een zware klote nacht gehad. Wat een herrie! Ons verblijf ligt tegenover de markthal en die gasten beginnen om 4 uur ´s nachts met het uitladen van de producten. Dit kan blijkbaar niet rustig, maar dit moet met denderende auto´s, hysterisch geschreeuw en gesmijt met kratten. Pffff! De deur van ons verblijf kan niet dicht doordat het bed er voor staan, dan moeten we de halve kamer gaan verbouwen. Ik ben dit nog wel aan het overwegen. 

 

Behoorlijk geïrriteerd begin ik aan de dag (om half 7). Gijs houdt het net even wat langer uit. Snel even opfrissen en weg uit deze toko. We maken er een bejaard dagje van om even in te komen. Langs het water werken we een ontbijtje naar binnen, hmmm ijskoffie lekkerrrr. Niet veel later melden we ons bij de kabelbaan. Gijs begint te pruttelen als hij erachter komt dat deze €11 euro is om alleen al naar boven te komen en €16 voor een retourtje. Even knipperen met mijn ogen en we gaan toch een bakje in. Bovenaan de berg die de wijk Monte beslaat, heb je mandjes waarmee mannetjes je weer naar beneden rijden. Dit leek me wel gaaf, maar het is me niet gegund. De mandjes zijn dicht, of dit nu komt omdat het zondag is, of een andere reden dat kan ik niet uit het verhaal van de kaartjesverkoper opmaken. Dan maar een retourtje. 

Up Up Up

Natuurlijk komen we met twee andere Nederlanders in een bakje terecht. Een gesprek zit er niet in, wat een chagrijnige landgenoten. Vooral de vent is me er één. Er wordt een foto gemaakt als je in het karretje zit, maar hij wil zich niet eens even omdraaien. "Ik hoef geen foto" bromt hij naar zijn vrouw die al direct vraagt of ze blijven zitten of het voertuigje nog uit gaan. Lekker gezellig stel! 

 

Het uitzicht is mooi, dat moet ik toegeven, maar toch stap ik uit met het gevoel dat me veel te veel geld uit mijn zak is geklopt. We lopen naar een kerkje, de Igreja de Nossa Senhora. Het is een geinig ding, lekker simpel. Buiten worden al kaarsjes gebrand. Ik ben nieuwsgierig en we gaan toch even binnen kijken. Het is natuurlijk enorm kitscherig, maar kitsch is door de kerk uitgevonden. 

Park Life

We lopen langs het kerkje en komen bij een groen pad, dat naar een wijk leidt. Door smalle straatjes, die soms dood lijken te lopen, maar sneaky toch een hoek om gaan, lopen we naar beneden. Gijs wordt aangevallen door een agressieve chihuahua, maar gelukkig zit er een hek tussen en overleefd hij het ternauwernood. Een oud bessie staat even verderop te grinniken. 

 

Beneden komen we uit bij een plein, met gigantische bomen. Deze staan griezelig gevaarlijk schuin, maar we gaan hier toch op  een terrasje zitten. Zijn we toch nog een beetje rebels vandaag. We drinken een biertje en kijken hoe een Poolse trut haar kind een mep geeft en we in het gekrijs kunnen genieten van onze koude versnapering. Dit is genieten! Ik had haar eigenlijk een tik willen geven, maar ze is breder dan ik ben. 

 

Snel gaan we weer lopen en komen uit bij de plek waar je normaal met de typische mandjes naar beneden gebracht kunt worden. We zien dat dit voor 2 personen €35 is. Misschien maar goed dat ze gesloten zijn, anders was Gijs helemaal uit zijn dak gegaan. Bij de kabelbaan drinken we nog maar een Coralletje om het af te leren, voordat we weer naar beneden gaan. Gelukkig hebben we nu een karretje voor onszelf, kunnen we tenminste vredig klagen zonder dat iemand ons verstaat. 

Vinho

Eenmaal beneden komen we midden in het wijnfestival terecht. Overal lopen gekkies in pakjes met grote manden paarse druiven. Snel vluchten we naar een supermarkt, halen wat biertjes en gaan bij de haven aan het water zitten. Daar bewonderen we de krabbetjes, visjes en grote zeemeeuwen. Achter ons komt er een wijnparade voorbij, ze zijn hier echt dol op hun wijn. 

 

Even verderop worden we weer geconfronteerd met de Madeirinese Vinho. Er staan rijen met stalletjes waar je wijn kunt proeven en natuurlijk kunt kopen. Ze hebben ook heel creatief de ballonnen in trosjes opgehangen. Ik ben geen fan van wijn, tenzij er niets anders is. Toch heb ik een klein slokje geproefd, maar dit heeft me eigenlijk nog minder enthousiast gemaakt...

Hamburgueria Do Mercado

Die avond komen we terecht bij Hamburgueria Do Mercado, die zelf zeggen de beste burgers in Funchal te serveren. Eerlijk is eerlijk ze zijn echt lekker. Ik neem een Special, een burger op het knapperige cacobrood. Daarbij de typische Maiza sticks, maar eerlijk is eerlijk, die vond ik niet zo lekker. Ik denk niet dat dit aan deze tent ligt, maar aan de sticks zelf. Ik vind er niet veel smaak aan zitten. 

 

Mocht je toevallig terecht komen in Funchal, dan zou ik hier zeker even langsgaan!

 

Ook deze avond maken we het niet te laat. Morgen hebben we een zware dag voor de boeg en toch een beetje nerveus ga ik terug naar het appartement...

0 Berichten

Pico 2 Pico

Weer wordt ik ver voordat mijn wekker afgaat wakker, bedankt marktmannen! Zenuwachtig trek ik mijn wandelschoenen aan. We lopen nog even langs de supermarkt voor een ontbijt, lunch, snacks en water, oh en natuurlijk een drankje! We gaan vandaag een helse toch maken, van de Pico Do Ariero (1818 meter hoogte volgens Wikipedia) naar de hoogste piek van Madeira, de Pico Ruivo (1862 meter hoogte volgens Wiki). Wandelen is voor mij niet zo een probleem, maar zodra er een trap bij komt kijken (en dan bedoel ik meer dan vier treden) dan breekt me het zweet al uit. Ik ben serieus al weken lichtelijk in paniek als ik er aan denk. 

 

Bij de taxistandplaats, wat gelukkig vlak om de hoek is, regelen we een chauffeur die ons voor €35 naar de top van Pico Do Arieiro brengt. Slingerend rijden we door Monte en over de heuvel. Het geeft prachtige uitzichten, maar ik kan er niet helemaal van genieten. Bij een grote golfbal (NATO radar) op de berg worden we gedropt. 

Hier is het al prachtig! De uitzichten zijn zo bizar mooi dat het wel een film lijkt. Aan de ene heb je een goed uitzicht en zie je de groene bergen ver voor je uitstrekken. Aan de andere kant drijven dikke witte wolken tussen de pieken. Het lijkt wel alsof we in de sneeuw zitten. Ik wil hier niet te lang rondlopen. De andere lopers irriteren me nu al en de souvenirwinkel verpest een beetje de sfeer. 

 

Vastberaden beginnen we met lopen. Nog geen vijf minuten later komen we de eerste trap tegen... dit levert Gijs een boos oog op. Hier is ook direct het eerste uitzichtpunt. 

Na een uurtje begin ik toch hoop te krijgen. Ondanks wat enge, stijle trappetjes langs afgronden gaat het me aardig af. Ik vrees nog steeds voor wat er gaat komen, maar nu ben ik optimistisch. Een groot deel van de tocht gaat ook langs de schaduwkanten van de bergen, wat natuurlijk enorm scheelt. En die uitzichten! Hier kan je echt niet genoeg van zien, het is zo ontzettend gaaf om hier te lopen! 

 

In heb begin ben ik ook nog een beetje bang voor de hoeveelheid andere lopers. We werden de eerste paar honderd meter achtervolgt door drukke Fransozen, maar die hebben we voor laten gaan. Nu lijkt het soms net alsof we hier alleen rondlopen. Wat wel komisch is en toch ook een beetje vies en asociaal, is het toiletpapier dat overal ligt. In het begin zie je af en toe een plekje waar iets ligt, maar hoe verder je komt, hoe vaker je het ziet. In één van de bergen zijn ook ruimtes uitgehouwen die als toilet gebruikt worden. Of het met dit doel ook gemaakt is, geen idee...

Onderweg kom je een aantal tunnels tegen. Het is dan ook wel belangrijk dat je een zaklampje (of telefoon met zaklamp-app) bij je hebt. Gijs had een debiel lampje mee, waar je dus niets mee zag. Samen moesten we doen met mijn telefoonzaklamp. Erg hinderlijk. In de tunnels is het redelijk vochtig, dus dan sta je al snel met je sneakers in een modderige waterplas (Gijs). 

 

Op een gegeven moment vind ik het niet zo leuk meer. We moeten via scheve metalen trappen, die niet echt veilig aanvoelen, over een piek heen klimmen. Het is vreselijk en na dit stuk kom ik eigenlijk ook niet meer op adem. We lopen nu aan de zonkant van de berg, of deze heeft ons ingehaald, ik zou het niet weten. Ik moet mezelf echt vooruit slepen. De ene trap na de andere volgt en nergens is meer schaduw te bekennen. 

Bij een witte berghut kan ik me even opfrissen voor ik aan het laatste stuk begin, ik denk dat ik hier wel tien minuten heb gezeten. Hoe goed het begin ging, hoe vreselijk is het einde. Om de paar  meter denk ik dat ik omval (dramaqueen). Uiteindelijk komen we uit bij een plateau, wat nog niet helemaal de top is. Ik kan hier niet echt rondhangen, nu zijn we er bijna en dan wil ik door ook. Snel sprint ik de laatste paar meter, zodat ik eerder boven ben dan Gijs. Lekker voor hem! 

 

Boven hangen een paar mensen rond, maar echt druk is het gelukkig niet. Ik moet echt even op adem komen voordat de uitzichten tot me doordringen. Ik strooi wat as van mijn moeder uit. Even verderop gaan we zitten en eten onze broodjes. Natuurlijk nemen we ook een slok van het drankje dat we hebben meegenomen om onze overwinning te vieren. Een klein hagedisje komt tussen de stenen door even bij ons kijken. Gijs geeft hem een beetje vlees van zijn broodje. Ik denk dat het beestje zal vluchten, maar mooi niet. Hij hapt gretig zijn lunch tussen de vingers van Gijs vandaan en gaat dit zelfvoldaan zitten oppeuzelen. 

Dit is echt heel dom, maar waar we geen rekening mee hebben gehouden is de terugweg. Ik had gelezen dat je vanaf Pico Arieiro naar een plek kon lopen waar taxi's je op staan te wachten. Vol nieuwe moed na ons nieuwe hoogtepunt lopen we richting Achada do Teixeira, wat opnieuw 2 kilometer lopen is. Dit is echter geen zware tocht. De paden zijn redelijk egaal. Als we over de bergen de parkeerplaats zien, dan schrik ik gelijk. Hier staat één taxi en ik heb het gevoel dat die ons niet terug naar Funchal gaat brengen. 

 

Als we beneden aankomen zit er inderdaad niemand in. Hier staan blijkbaar alleen maar huurauto's. Ik kan echt niet terug naar Pico Ruivo lopen en dan weer helemaal naar het begin bij Pico Arieiro. Dan loop ik liever de weg verder naar beneden en hopen dat we met iemand mee kunnen rijden. 

 

Even verderop zien we twee mensen een auto instappen. We besluiten te vragen of ze naar Funchal gaan. Gijs klopt op het raam en kan nauwelijks zijn vraag afmaken of de man roept al 'No, no, no' en draait zijn raampje weer dicht. Hij doet net of we hem iets proberen aan te smeren. 

 

Als ik me eigenlijk al wil omdraaien om de weg naar beneden te aanvaarden zegt Gijs dat hij Nederlands hoort. Hij stapt resoluut af op een koppel dat net het pad af komt gelopen. In het Engels vraagt hij of ze naar Funchal gaan. Ze horen gelijk dat hij Nederlands is en dit zorgt gelijk voor een goede opening. Wat een monster is het soms. Hij krijgt het voor elkaar. We mogen met de twee mee rijden. Ze gaan niet naar Funchal, maar willen ons naar het vliegveld brengen. Ik ben zo opgelucht!

 

Eenmaal in de auto en onderweg, maken we een praatje, maar ik voel me ongemakkelijk en ben me bewust van de lucht die om ons heen hangt, arme mensen. Al snel komen we terecht in de prachtige wolk die we van bovenaf al zagen. Er is gewoon bijna geen hand voor ogen te zien en verder dan de stenen in de berm kun je niet kijken. Dit is best een beetje eng. Deze mensen hebben ook gewoon een autotje gehuurd en zijn hier niet bekend. Natuurlijk overleven we dit, anders kon ik dit niet schrijven. 

 

Bij het vliegveld worden we door onze helden afgezet. Hier pakken we de Aerobus, die we helemaal voor onszelf hebben, terug naar het centrum van Funchal. 

Bij de markt stappen we uit. Ik voel me verrassend kwiek. Bij het hotel drinken we een lekker warm biertje op ons balkon, nog voor we ons gaan schoon schrobben. 

 

We gaan weer eten bij Tartaruga, ik heb even geen puf om te zoeken naar iets anders. Het eten is nog beter dan de eerste keer. Ik heb een kippetje met paddenstoelen, die duidelijk vers zijn. En Gijs een smakelijke kebab aan een zwaard, die hij vol overtuiging aanvalt. Het enige dat jammer blijft van dit restaurant, is dat het lang duurt voordat je weer iets kunt bestellen. Het personeel is meer bezig met de mensen die langslopen dan die op het terras zitten. 

 

Na het eten willen we eigenlijk naar Revolucion Rock Bar, het enige plekje in Funchal die schijnbaar wat alternatiever is. Als we in de straat staan, waar het naar mijn mening moet zijn, zien we helemaal niets. Als ik op mijn telefoon de kaart erbij pak, komen er drie mensen aanlopen. "You are looking for the rock bar" wordt er meer besloten dan dat dit een vraag is. Als we volmondig ja roepen, wordt er iets terug gezegd wat ik niet helemaal kan volgen. We lopen achter de mensen aan en Gijs steekt zijn hoofd in een deuropening, die zij net zijn binnen gegaan. "We had an anniversery this weekend, so we are off tonight" hoor ik uit het gebouw komen. Het is een grote gast met lange dreads die ons te woord staat. "But you can come in for a beer!" klinkt er vrolijk achteraan. Ik duw Gijs bijna naar binnen. 

 

"Now you can say you had a beer in a closed bar!" zegt de man lachend, terwijl hij twee koude Heinekens (Harmen hou je mond maar) aan het tappen is. Gijs wil hem betalen. "No, this is on me" zegt hij resoluut. Een klein blond vrouwtje schuift een tafel naar ons toe en zet hier een bakje chips op. Wat geniaal. De derde man die bij hen is, moet wel een leverancier zijn. Ze zijn druk in gesprek, terwijl wij braaf ons biertje op de bank opdrinken. Af en toe komt de man een praatje maken. Hij zag direct dat wij zijn type klandizie zijn, verteld hij. Als ik onszelf even goed bekijk snap ik wel waarom. In het zwart van top tot teen en de enige sieraden zijn piercings en tunnels... 

 

Na het biertje laten we ze weer met rust en sluiten we de avond dan maar weer eens af bij Old Town Pub. Dit ligt echt één blok bij ons appartement vandaan en dit is best ideaal.

0 Berichten

AU!

Spierpijn!! Niet normaal!! Het liefst zou ik in bed blijven, maar dat is zonde van onze tijd hier. Gijs heeft ook behoorlijke spierpijn, maar die heeft de tocht gisteren op zijn sneakers gelopen. Waggelend gaat we het stadje in. 

 

We slaan wat rommel in bij de supermarkt en wagen ons naar het strand, dat uit grote keien bestaat. Strompelend komen we aan bij het water en gaan hier even zitten. Het is even verfrissend, maar de donkere stenen zijn bloedheet en al snel besluit ik toch even in de schaduw te gaan zitten. 

Stijfjes begeven we ons naar de haven, die aan het einde van de boulevard ligt. We vervloeken elk drempeltje en zijn nu officieel ingeburgerd als zombie toeristen. Nu snappen we waarom iedereen zo moeilijk loopt hier. 

 

Bij een snackbar in de haven duiken we onder de luifel. Dit is een stuk beter uit te houden dan die felle zon. Volgens mij is het een stuk warmer dan de dagen hiervoor. Er staat ook bijna geen wind. Met een koud biertje is sowieso alles een stuk beter vandaag. 

 

In de haven staan een hoop stalletjes die boottrips aanbieden, bijvoorbeeld om te gaan vissen op zee, de zonsondergang bij de 'Desertas Islands (even verderop)' te bekijken of om dolfijnen en walvissen te gaan spotten. Dit laatste wil ik graag doen en Gijs  loopt elk stalletje af om flyers te scoren. We zoeken een aanbieder uit en gaan een tocht voor de volgende dag boeken. 

 

De rest van de middag verplaatsen we van terras naar terras in de haven. Aan het einde van de middag komen we uit bij een 'fancy' tent (O Solar da Santola) met witte tafellakens waar Gijs zijn nekharen eigenlijk van omhoog gaan staan. Het terras ligt boven het water en we kunnen in ieder geval wat drinken en als het eten echt duur is, dan schuifelen we wel weer ergens anders heen. 

 

Als we de kaart bekijken vallen deze prijzen hartstikke mee. Ik bestel 'grilled scabbard fish' en Gijs een 'tuna filet with mais'.  De mais blijken weer de sticks te zijn die ik ook bij het burgerrestaurant kreeg, maar deze zijn volgens Gijs wel lekker. Ineens zie ik iets in het water naast ons. "Een rog!" roep ik en wijs naar het platte dier dat over de rotsen glijdt. "Waar dan?" vraagt Gijs terwijl hij kijkt waar ik naar wijs. Ik zie het dier heel duidelijk, maar toch ziet hij het niet. Het dier verdwijnt weer in het diepere water. Ik ben in shock, hoe kan hij dat nou niet zien en hij op zijn beurt geïrriteerd. "Waarom zie jij altijd dingen die ik niet zie?" zegt hij alsof hij me niet gelooft. Weet ik veel hoe dat kan... 

 

Vijf minuten later verschijnt de rog opnieuw en gelukkig ziet hij het nu ook! Volgens mij dacht hij dat ik aan het hallucineren was. Er zijn in ieder geval twee roggen die telkens voorbij komen en dan weer de diepte ingaan. Een ober komt naar ons toe, hij ziet ons wijzen en lachen. "Did you see the rays?" vraagt hij ons, terwijl hij zelf over de reling het water in tuurt. Als wij dit beamen verteld hij dat ze bij dit restaurant elk jaar bezoek krijgen van 3 roggen, die in het warme, ondiepe water hun eieren leggen. De dieren blijven maar voorbij komen, het is echt heel gaaf om te zien. 

0 Berichten

Gavião

We kunnen rustig aan doen deze ochtend. Dat is mooi, want ik heb nog steeds spierpijn. Het is niet zo heftig meer als gisteren, maar mijn bovenbenen en kuiten zijn nog steeds stijf en voelen beurs. 

 

Om 10.45 uur staan we klaar in de haven en worden we opgepikt door een klein vrouwtje dat ons naar een jacht brengt 'Gavião Madeira'. Er zitten twee andere gasten op de boot en wij gaan op de punt zitten voor een zo goed mogelijk uitzicht. Na ons komen er nog een stuk of vier Portugezen die een verjaardag te vieren hebben en een aantal wat oudere Duitse dibbessen bij. Nog voor we de haven uit zijn gevaren ligt de helft van de Portugezen al te pitten. 

Ik ben altijd bang dat ik zeeziek wordt, ook al ben ik dit nog nooit geweest. Vooral als we net de zee opkomen en de boot wel heel erg aan het schommelen is, knaagt dit idee weer aan me. Ik wil echt niet de halve dag over de reling hangen om over te geven. Als we er een minuut of tien op hebben zitten verdwijnt dit gevoel. Dan zou ik inmiddels wel al ziek zijn, hoop ik dan maar. 

 

Het is heerlijk op het water. Ik tuur in de verte, in de hoop één van de dolfijnsoorten of walvissen te zien die hier rondzwemmen. "To the right you guys!" klinkt het stemmetje van het kleine vrouwtje van achter ons. Snel draaien we om en inderdaad, daar is een fontein te zien waarmee de dieren hun spuitgat legen. Het typische geluid klinkt heel vreemd in het echt. Zo bizar. Niet veel later klinkt er opnieuw "To the right!". Zitten we gewoon weer de verkeerde kant op te kijken. Maar nu zien we de grote zwarte rug van een walvis boven het water uitkomen. Het lijkt wel in slow motion te gaan, maar toch ben ik niet snel genoeg met het pakken van mijn camera. Eigenlijk duurt het wel een paar minuten voor ik me besef dat ik het ding in mijn handen heb. Vanaf nu hou ik hem klaar, neem ik me voor. Het is al te laat, meer dieren zien we niet. Ergens in de verte zie ik nog iets wat eventueel wel eens misschien mogelijk toevallig een dolfijn zou kunnen zijn. 

Helaas is dit al het zeeleven dat we spotten vandaag. We varen verder richting de Cabo Girão, de hoogste klif van Europa. Misschien niet helemaal eerlijk, aangezien Madeira dichter bij Afrika ligt dan ons continent, maar niet minder indrukwekkend. 

 

Hier liggen we even stil, terwijl de Portugezen met een bootje naar de kade worden gebracht. Wij gaan even zwemmen. Ik krijg een snorkel in mijn handen gedrukt en met het ding in mijn handen stap ik het trappetje af het water in. Dit lijkt even koud, maar dat komt omdat ik al 2 uur in de zon aan het bakken ben. Eenmaal in het water is het echt heerlijk. Als ik probeer te snorkelen, krijg ik gelijk een flinke slok zeewater binnen. Bah!

 

Onder water is niet veel te zien, een paar grijze stenen, maar echt vissen kan ik niet ontdekken. Ik laat het 'snorkelen' voor gezien. Ik ben meer bezig om niet te verdrinken. 

Na een kwartier ben ik er wel klaar mee en klauter terug de boot op. Het was wel even lekker om geen spierpijn te voelen. Als ik op het houten achterstuk sta, komt het kleine vrouwtje naar ons toe. Gijs wil net de boot op klimmen. "We really have to go you guys" klinkt er zeurderig. Ze heeft ons niet gezegd hoe lang de tijd we hebben. De andere passagiers zijn nog niet eens terug. 

 

Een beetje verbaasd gaan we weer op de punt van de boot zitten. Het vrouwtje komt naar ons toe en vraagt vriendelijk wat we willen drinken. Ik snap er helemaal niets van. De motor gaat weer aan en we beginnen met varen. De andere passagiers gaan blijkbaar helemaal niet mee terug naar de haven van Funchal. Lekker duidelijk allemaal. Gelukkig krijgen we al snel een koud Coralletje en kunnen we van de mooie uitzichten genieten terwijl we opdrogen.

Het is wel een beetje jammer dat er richting Funchal steeds meer belachelijk grote resorts te zien zijn en zelfs nog meer bij worden gebouwd. Het is echt zonde. 

 

Eenmaal terug in de haven ben ik verre van opgedroogd en strompel nog zeiknat met Gijs terug naar het verblijf. Het varen was hartstikke lekker, maar het is wel jammer dat we niet meer dieren gezien hebben. Ook vind ik het zonde dat er niet iets verteld werd over wat we wel gezien hebben. Daarnaast  had ze wel even mogen vertellen hoeveel tijd er was om te zwemmen, of even wat eerder een seintje geven als we het water uitkwamen. Ik voelde me net een stout kind toen ze ons zo drammerig terug de boot in riep. Een beetje vaag. 

 

Als we weer droog en schoon zijn gaan we pizza eten. Gijs heeft hier al de hele week zin in. Bij Xarambinha, in het oude gedeelte van de stad gaan we zitten. Vol verwachting klopt ons hart, maar dit wordt behoorlijk teleurgesteld. De pizza bestaat voor 90% uit kaas, die helaas geen smaak heeft. Ik krijg het kleffe ding voor de helft op en dan ben ik er klaar mee. We vluchten naar de boulevard en gaan daar maar aan de cocktails. 

0 Berichten

São Vicente

Vandaag laten we even Funchal achter ons. Gelukkig is het meeste van mijn spierpijn al weg, maar wel bizar dat ik er drie dagen last van heb, misschien moet ik thuis ook maar in de bergen gaan wandelen. We lopen naar het busstation, dat een blok bij ons vandaan is. Hier gaan we op zoek naar de bus van Rodoeste die naar São Vicente rijdt. Ik kan hem echt niet vinden en de loketten zijn nog gesloten. 

 

Haastig lopen we naar een toeristeninfo punt dat vijf minuten verderop ligt. Het meisje achter de balie wijst direct naar de overkant van de weg. Daar zien we inderdaad een bushalte en een hutje. Als we oversteken zien we dat dit een loket van Rodoeste is. Op internet is het echt niet duidelijk waar de bus dan vertrekt. 

 

We kopen een kaartje en hebben nog tien minuten. Gijs loopt een broodjeszaak in om ontbijt te halen. Ik had eigenlijk wat meer tijd verwacht. Het personeel is niet bepaalt behulpzaam en helpt zelf andere mensen die later binnen zijn gekomen. Geïrriteerd lopen we weg, dan maar geen ontbijt. 

Cabo Girão

Net even na 9 uur komt de bus aanrijden. De bus slingert door de bergen en stopt om de haverklap om mensen erin en eruit te laten. Je ziet de dorpjes steeds meer veranderen in een landbouw omgeving. Ik zou bijna zeggen het platteland, maar dat gaat hier in de bergen niet op. 

 

Je ziet een hoop wijnboerderijtjes, slaveldjes, vissenkwekerijen in de zee en bananenplantages komen voorbij. Het stoppen is wel een beetje vervelend, maar goed het blijft natuurlijk gewoon een stadsbus. 

 

Opeens stoppen we en gaat de motor van de bus uit. Ik snap er even niets van, maar andere toeristen stappen uit. Ik hoor de buschauffeur iets zeggen en ineens snap ik dat we een korte stop hebben. "Ten minutes" roept de chauffeur als ook wij uitstappen. Nu pas heb ik door dat we bij Cabo Girão zijn, de hoge klif waar we gisteren gezwommen hebben. We rennen snel richting de ingang. Even denk ik dat we moeten betalen, er staan toegangspoortjes, maar als we dichterbij komen blijkt dat deze allemaal open staan, gelukkig. 

We sprinten bijna tussen de andere bezoekers door. Het uitzicht is nu al mooi. Vlug en zonder na te denken springen we de glasplaat op en koekeloeren over de reling. Dan schrik ik toch even. Dit is zo veel hoger dan het gisteren vanaf het water leek. Het is heel gaaf om te zien. Een paar foto's later lopen we snel weer terug naar de bus, ik heb geen zin om hier achter gelaten te worden. 

 

Iedereen raakt lichtelijk geïrriteerd als we toch ruim vijf minuten langer moeten wachten op twee andere. De buschauffeur heeft de motor al gestart als het stelletje relaxt aan komt lopen. De chauffeur heeft er hierna wel extra vaart achter gezet en voor we het weten is er alweer een stop. Bij Ribeira Brava hebben we een kwartier. Snel gaan we op zoek naar een broodje voor Gijs, die zit al de hele rit met een knorrende maag. 

Lava

Als de bus weer verder crosst komen we in de bergen waar bijna geen dorpjes meer zijn. Af en toe is er een klein gehucht van een paar straten, maar verder alleen maar wildernis. Ik zie weer een paar bosbranden. Ze zijn ver weg, maar toch zie je de vlammen oplaaien. Best eng. 

 

Even verderop zien we een wolk die zich met geweld over een bergtop perst en vervolgens als een waterval aan de andere kant naar beneden lijkt te stromen. Supergaaf om te zien!

 

Als we over deze bergen zijn, is het een stuk meer bewolkt. Ik had al gehoord dat het aan de kant van Funchal over het algemeen mooi weer is, maar dat het aan de andere kant van het eiland het behoorlijk guur kan zijn. 

Op een gegeven moment kijk ik hoe laat het is en kom erachter dat we met vijf minuten in São Vicente zouden moeten zijn. De chauffeur rijdt nog steeds flink door. Ik verwacht dat hij laat weten dat we in het stadje zijn aangekomen. Gelukkig ziet Gijs net op tijd de borden die de route naar het vulkanisch center aangeven, waardoor we nog snel kunnen uitstappen, anders waren we zo de stad voorbij gereden. Een beetje jammer dat dit niet duidelijk wordt aangegeven. 

 

We volgen de borden 'Grutto, Caves, Grotten' en staan al snel op een parkeerplaats. Via een brug komen we bij het center en worden begroet door een gids. Zij geeft aan dat we net op tijd zijn voor de Engelse toer. 

In de grot begon mijn camera enorm te trippen, helaas heb ik niet echt mooie foto's kunnen maken. 

 

De toer begint in de grootste van de gangen. De gids verteld dat deze gangen zijn ontdekt in de 19e eeuw, door de lokale bevolking. Een aantal jaren later is een Engelse onderzoeker de grotten gaan bestuderen. 

 

Hij kwam erachter dat deze zijn ontstaan door lavastromen, waarbij de heetste lava snel is gestold door het temperatuurverschil buiten de vulkaan. Echter bleef de binnenkant warm en vloeibaar en is door blijven stromen. Andere soorten lava (met Hawaiiaanse namen als Ha Ha lava) vloeiden door deze ontstane gangen en bedekten de bodem. 

Na de twintig minuten durende toer door de gangenstelsels gaan we naar het vulkanisch centrum. Ik wist niet dat dit uit een serie films zou bestaan, ik hoopte op een 'gewone' expositie. Als we de eerste kamer inkomen krijgen we een demonstratie van de werking van een vulkaan. Dit was even een wtf momentje. Een miniatuur vulkaan, met rode lampjes die de magma moet voorstellen en op een gegeven moment explodeert er schuimrubber uit de krater. Ik weet niet zo goed wat ik hiervan moet zeggen. 

 

In de volgende kamer hebben ze een bioscoop ingericht en zullen ze een korte film laten zien over het ontstaan van Madeira. Dit lijkt me best grappig. De special effects stammen volgens mij uit het begin van de jaren '90, maar goed dat hoeft niet uit te maken. Alleen is de film in het portugees en staat de ondertiteling aan de onderkant. Ik zit achteraan en kan hierdoor niet lezen wat er staat. Ik ben niet de enige, iedereen op de achterste rijen beweegt van links naar rechts om langs de hoofden van de mensen voor hen te proberen te lezen wat er staat. Hierdoor kan ik echt niet volgen waar het over gaat. Madeira is in ieder geval ontstaan door een vulkaan uitbarsting of 4. 

 

Het laatste onderdeel is misschien wel de meest bizarre. In een 'lift' die begint te schudden, gaan we zogenaamd naar het binnenste van de Aarde. Er zijn serieus volwassen mensen die zich afvroegen of de lift echt naar beneden ging... We komen weer uit in een bioscoop, maar nu krijgen we 3D brilletjes, die volgens mij ook uit de jaren '90 komen, in onze handen gedrukt. Dit is echt zo slecht. Het is net een combi tussen wat ik me voorstel bij een LSD trip en de screensavers van Windows 95. Ik ben eigenlijk zelfs opgelucht als het voorbij is. 

Na dit tripje vluchten we snel het terrein van het center af en gaan naar het dorpje. Op het eerste gezicht lijkt dit één straat te beslaan, maar als we doorlopen ligt er lager nog een centrumpje verborgen. Ik weet niet of dit nu heel São Vicente is, maar er is volgens mij niet heel veel te beleven. 

 

We drinken een biertje en wachten tot het tijd is om de bus terug te pakken. Gelukkig kunnen we nu overstappen in Ribeira Brava op een Express bus, die via de snelweg terug naar Funchal rijdt. Dit scheelt enorm. Ik zou de langere route wel aanraden, deze was echt heel erg mooi en je ziet veel van het eiland, maar een tweede keer is echt niet nodig. 

0 Berichten

50 Tinten Groen

We staan al vroeg weer op het busstation. Onze laatste dag gaan we goed besteden, maar weer niet in Funchal. Vandaag pakken we de bus naar Santana, ook weer aan een andere kant van Madeira. Deze keer vinden we al snel waar we moeten zijn en hebben we wel tijd voor een ontbijtje. 

 

Om 10 uur stappen we in de bus, een kaartje kost €4.50. Het begin gaat weer via Monte en we komen langs de Pico Do Arieiro. Ongeveer anderhalf uur later komen we aan in Santana. Er is weer verwarring over waar we uit moeten stappen en we zijn deze keer niet de enige. De halve bus loopt naar de chauffeur om dit na te vragen. Het zou voor hen ook schelen als gewoon even wordt aangegeven wat de volgende halte of stad is. 

We vragen een taxichauffeur of hij ons naar het begin van de levada toch `Cadeirão Verde' wil brengen. Hij noemt de naam van het park waar deze wandelroute ligt, maar dit kan ik echt niet uitspreken (Parque Das Queimadas). We stappen in en voor €10 brengt hij ons de heuvel op. We krijgen zijn kaartje, want ook hier staan geen taxi's op je te wachten als je terug komt. Deze tocht gaan we heen- en terug maken, in totaal 13 kilometer. Ik voel mijn benen nog licht van de vorige helse tocht dus ik ben benieuwd hoe dit gaat verlopen. 

 

Bij het witte hutje aan het begin van het park, waar de boswachters hun spullen opslaan, zitten een stuk of tien katten. EINDELIJK KATTEN! Ik wilde dit eiland eigenlijk al afschrijven, ik denk dat ik in een week tijd 4 katten gezien heb. 

We lopen het park in en het eerste wat me op valt is dat ik serieus nog nooit zo veel verschillende groene kleuren heb gezien. Van het hangende mos, dat bijna licht geeft, tot felle varens en de donkere bladeren van de begroeiing. Het is echt heel mooi. We lopen langs de levada, wat een irrigatiesysteem door de bergen is. Hierin zie je vissen zwemmen en liggen rode en gele bladeren. Al snel komen we een boom tegen waarvan de wortels meters over de grond slingeren. Ze lijken wel gevlochten. 

 

Ik voel tijdsdruk. Om 17.30 uur gaat de laatste bus vanuit het stadje Santana en ik ben bang dat ik te langzaam zal lopen. Het is nu net 12.00 uur, maar toch stap ik hard door. We horen andere mensen, maar komen niet heel veel anderen tegen. Er lopen wel (weer fransen) achter ons, die eigenlijk langs ons willen, maar dit op de één of andere manier maar niet doen. Ik wil dat ook niet, dan moet ik ze telkens ontwijken als ik foto's maak. 

 

Vooral in het begin is het pad redelijk breed en kun je makkelijk naast elkaar lopen, maar dat wordt steeds minder. Sommige stukken kun je alleen over de stenen rand van de levada lopen. Dit is geinig, maar niet als je tegenliggers tegen komt. Iemand moet dan tegen de rotswand aanleunen om ruimte te maken. Laat het nu net een groep van 30 oude knakkers zijn die niet echt opschieten...

We komen langs watervalletjes, maar sowieso zie je hier veel plekken waarop er stroompjes van de muren afkomen of ineens straaltje water die de levada in klettert. Door de bomen en planten heb je niet echt door dat je zo hoog loopt, maar soms zie je ineens de bergen met flarden mist tussen het groen verschijnen. Op de foto's lijkt het niet echt mooi weer was, maar het was warm! Door het bladerdak komt gewoon weinig zonlicht. 

 

Op de route liggen drie tunnels, die echt pikdonker zijn. Je moet hier echt wel een zaklampje hebben. Wij hebben heel eigenwijs weer alleen het lampje van mijn telefoon en dit is nu echt niet handig. De tunnels hebben allerlei uitstulpingen en soms moet je helemaal door je knieën omdat je anders je hoofd stoot. We zijn een man tegen gekomen die een flinke, bloederige snee in zijn voorhoofd had. 

 

Als we één van de tunnels uitkomen zit daar ineens een kleine grijs met witte kat. Ik vraag wat hij hier doet en hij zegt "Mauw". Dat is dan duidelijk...Sommige stukken van het pad zijn echt heel slecht, het is blubberig, of stenen zitten los. Ook de reling kun je echt niet altijd vertrouwen. Vaak zitten de paaltjes los en daar kan je je goed in vergissen.

Ineens zien we een hoop mensen op grote rotsen zitten, het lijkt de apenheul wel. Ze zijn aan het lunchen. Ik loop stug door en merk ineens een bordje op 'Caldairão Verde 100 meter'. Ik ben in shock, we zijn er gewoon al. Ik hoop alleen niet dat dit het al is. 

 

We volgen de pijl op het bord en klimmen nog een stuk omhoog en komen dan op het mooiste plekje dat ik ooit heb gezien. Het is bizar. We staan in een krater die helemaal begroeit is met varens, mos en andere plantjes. Vanaf de top komt een dunne straal helderblauw water dat in net zo een blauw meer klettert. Over een aantal meter van de wand vallen straaltjes, waardoor het één grote waterwand wordt. Bovenin drijft mist, wat het helemaal iets mysterieus geeft. Gijs heeft het gevoel alsof hij in zijn oude terrarium staat. Ik ben er wel even stil van. 

 

Met het aantal andere bezoekers valt het ook wel mee. We zijn zeker niet alleen en kunnen gewoon een plekje zoeken om even te rusten. Het is wel een klein beetje jammer dat er een dikke portugeze vent in zijn speedo het meertje in duikt. Als we aan het lunchen zijn, met custardtaartjes, besluit hij zich ook nog eens om te kleden en dan ook volledig naakt te gaan. Ik zie hem gelukkig van de zijkant en kan snel mijn focus ergens anders op richten... 

 

Na deze 'lunch' strooi ik wat as van mijn moeder in het helderblauwe water. Het is zo schoon, dat ik de as op de bodem zie vallen. Als ik kijk hoe laat het is, blijkt dat we het eerste deel van deze tocht binnen anderhalf uur gelopen hebben. 

We wachten niet te lang met de terug tocht en trippelen weer fanatiek door. Volgens mij gaan we nog sneller dan op de heenweg. Het zou wel lekker zijn als we een bus eerder terug kunnen pakken. Dit wordt ons niet gegund. Op een stuk waar we niet kunnen inhalen komen we achter een groep Duitsers, met een enorm aanwezige en vervelende gids, van ongeveer 25 personen. Ze lopen net even te langzaam en ik irriteer me behoorlijk (vooral aan de gids). Toch zijn we best snel terug, maar inderdaad, er zijn helemaal geen taxi's te bekennen. Ik bel de taxichauffeur die ons gebracht heeft en hij zal ongeveer een kwartier later bij de ingang van het park zijn. Ondertussen krijgen we gezelschap van de blèrende katjes, die er allemaal goed verzorgd uitzien. 

Exact 15 minuten later komt de tandeloze chauffeur de heuvel oprijden. Hij verteld dat we de bus  van 17.20 uur kunnen pakken en hij stelt voor om ons in het centrum af te zetten. Hij zal ons nog wel laten zien waar de bushalte is. Hij rijdt ons langs de typische huisjes van Santana, die op de UNESCO werelderfgoedlijst staan. Ik begrijp niet helemaal waarom. Ik vind het niet echt bijzonder en de huisjes dienen meer als souvenirshops. 

 

Bij een koffiezaakje, dat vol zit met andere wandelaars die ik herken, worden we uit de taxi gelaten. De bushalte zit om de hoek. We hebben nog ruim anderhalf uur. We bestellen een taartje, het is blijkbaar gebakdag vandaag, en natuurlijk een welverdiend Coralletje. Langs de drukke weg gaan we op het terras zitten. We hebben het gevoel dat er in Santana, net als in São Vicente, niet heel erg veel te beleven is. Al zijn we Funchal ook wel een beetje zat, ik ben blij dat we niet in zo een gehucht zitten. We spreken wel af dat we niet meer zo lang op één plek blijven. Dit doen we eigenlijk ook nooit. Niet langer dan 3 nachten. Alleen als je zeker weet dat er een hoop te doen is, zoals Bagan in Myanmar, dan maken we een uitzondering. 

Ruim op tijd melden we ons bij de bushalte, die behoorlijk verwarrend is. Bovenaan de paal is aangegeven dat het de bus naar Santana is, maar daar zijn we natuurlijk al, maar op het bord met de tijden staat er als bestemming Funchal. Ik vraag aan twee Portugese dames of zij weten of hier de bus naar Funchal komt. 'I hope so' zegt ze lachend 'Else we will take a taxi'. Als zij er al zo makkelijk over denkt, dan zal het nemen van een taxi naar de hoofdstad waarschijnlijk niet zo een groot probleem zijn. We hebben in ieder geval genoeg mensen om de kosten te delen. 

 

Om 17.20 uur is er nog geen bus te bekennen. Dit kan natuurlijk gebeuren. Het wordt 17.25 uur, nu word ik samen met de andere mensen bij de halte toch een beetje nerveus. Om 17.30 uur blijft het ook stil. Nu ben ik echt aan het denken over een taxi. Net als ik Gijs vraag of we een taxi moeten gaan pakken, om 17.35 uur, dik een kwartier te laat, komt het barrel eindelijk aanrijden. 

We hobbelen weer over de bergpaadjes als we ineens in een dikke mistbank terecht komen. Echt heel bizar. Buiten is het gewoon helemaal wit. Volgens mij weet de chauffeur blind waar hij heen moet, want ik heb niet het idee dat hij langzamer rijdt. 

 

Zodra we weer over de berg zijn, verdwijnt de mist direct. Zie het filmpje:

Ik  moet zo nodig plassen, wat nergens op slaat, voordat we  de bus in stapte ben ik nog geweest. Ik kan de bus ook niet zomaar uitstappen, want dit is de laatste die vandaag rijdt. Als we Funchal binnen rijden ben ik toch in staat om uit te stappen. Ik wacht zo lang mogelijk en ineens stopt de bus en zet de chauffeur de motor af. Iedereen staat op en ik twijfel niet langer maar sprint naar buiten. Gelukkig zie ik dat we niet ver bij het hotel vandaan zijn en ik ren bijna terug. Vreselijk! Maar ik heb het gered.

We gaan voor de laatste keer het centrum in en kibbelen over wat we gaan eten. Uiteindelijk belanden we bij een toko met 3-gangen voor €10. Waarom we hiervoor kiezen is me niet meer duidelijk, maar zitten er en geven onze bestelling door. Mijn meloen cocktail bestaat uit 7 brokken van dezelfde meloen en een schijfje sinaasappel. Gijs zijn garnalencocktail zijn 4 garnaaltjes, sla en een halve liter saus. Ik moet zeggen dat het hoofdgerecht, een regional beef skewer en een chicken skewer, wel lekker zijn. Het nagerecht is vreselijk, chocolademouse. Het is zo zurig dat ik twijfel of het nog wel goed is. Ik heb dit ook niet opgegeten. Dit is wel weer even een reminder om niet voor die goedkope onzin te gaan. Voor hetzelfde geld had ik uitgebreid kunnen eten bij Hamburgueria Do Mercado!

Eigenlijk wilde de week afsluiten bij RockBar Revolucion, maar we vermoeden ook dat dit niet echt slim is. Als we zeggen we gaan maar één biertje drinken, loopt dit toch altijd weer uit. Ik vind het jammer, maar het is er deze week gewoon niet van gekomen. En ten slotte hebben we er al gezeten toen het gesloten was. Ik weet niet of veel mensen dit kunnen zeggen. Bij Old Town Pub, wat ook een beetje vaste prik is, sluiten we de vakantie af. Ik vind het niet erg om weg te gaan... Maar ben wel droevig dat de vakantie weer voorbij is. 

0 Berichten

Tchau Madeira!

Half 7 gaat de wekker. Ik heb natuurlijk weer kut geslapen en ben om het half uur ongeveer wel wakker geworden. Snel even douchen en de laatste spullen in de rugtassen gooien. Die krijg ik minder goed ingepakt dan op de heenweg, maar er is eigenlijk amper wat bij gekomen. De drankjes en snacks die we over hebben laten we staan. Misschien is de gekke baas hier blij mee. 

 

Precies volgens mijn planning staan we om 7.30 uur buiten. We lopen naar de taxistandplaats en vragen of iemand ons naar het vliegveld kan brengen. Toevallig is dit dezelfde chauffeur die ons ook naar Pico Arieiro heeft gebracht. 

 

Ongeveer 20 minuten later en €35 lichter staan we al op het vliegveld. Ik had liever weer de Aerobus gepakt, maar die rijdt pas vanaf 9 uur. bij een koffietentje halen we broodjes en een vieze cappuccino. Ik heb gisterochtend al ingecheckt en heb de boardingpass op mijn telefoon staan. Ik word hier een beetje nerveus van, ik heb toch liever een papiertje in mijn handen. 

 

Na wat inzoomen, weer uitzoomen en het scherm lichter maken, lukt het toch om de passen te scannen. We moeten toch best lang wachten en we hadden best wat later kunnen vertrekken. Het is niet echt duidelijk waar we nou moeten zijn, er staat geen gate aangegeven op de borden. Pas om 9.20 uur verschijnt het gatenummer op de borden. Het halve vliegveld springt op en begeeft zich richting de gate. Het is druk en er zijn veel te weinig zitplaatsen. We gaan  maar in de rij staan. Hier komen we onze helden tegen, die ons uit de wildernis bij Achada do Teixeira een lift hebben gegeven. 

 

Als we langs de balie zijn (inzoomen, uitzoomen, scherm donkerder en lichter maken) mogen we een busje in. Ik zie twintig meter verderop het vliegtuig al staan en dit voelt lichtelijk overbodig, maar het zal wel met veiligheid te maken hebben. We zitten bijna vooraan in de vliegmachine en deze keer kunnen we wel naast elkaar zitten. 

De vlucht gaat soepel en ik geniet van de mooie uitzichten. We vliegen over Lissabon, wat een gigantische stad. Bij Nederland vliegen we langs de kust, echt supergaaf om de duinen op deze manier te zien. Zeeland is heel tof om te zien, volgens mij is het meer zee dan land...Ook zie ik IJmuiden liggen, waar Gijs en ik een nacht in een hotel hebben gezeten, welke ik ook kan zien liggen. 

 

Als we nog een keer afscheid hebben genomen van onze liftgevende helden, kunnen wij lekker doorlopen met onze handbagage en staan we al snel in de aankomsthal. Even ben ik gedesoriënteerd en op zoek naar een bordje naar de uitgang. 'Joehoeeee' hoor ik luid en herken de stem. Max zwaait naar ons vanaf een cafeetje en Nanouk zit met een brede lach op haar gezicht. Even snap ik er niets van, maar ze zijn ons gewoon ook weer komen halen! Geweldig! En het beste.... er staan zelfs biertjes op ons te wachten!

0 Berichten