Dobry den! Tsjechië is een fantastisch land in centraal Europa (en zeg vooral geen oostblok, dat vinden ze niet zo leuk). In het rauwe Praag is altijd wel ergens een vaag feestje of bizarre tentoonstelling. Ben je de honderden torentjes zat? Dan ga je toch naar de bottenkerk in Kutna Hora! Luguber maar wel gaaf!

Absint-obsessie

Ik ben vroeg wakker, maar de mannen niet. Het is erg, ik ben al vaak genoeg in Praag geweest en hoef niet per se op verkenning. Ik hang wat rond in het verblijf en als ze dan EINDELIJK weer tot leven zijn gekomen lopen we naar het centrum. Het is nog geen kwartier lopen van ons verblijf, dat is wel relaxt. We lopen over de pleinen, wandelen door de steegjes en eindigen op een bankje met een Langoše, mijn favoriete Tsjechische voer. Een platte deegbal met tomatensaus, kaas en heel veel knoflook, hmmm. 

 

Ondertussen is Robbie flink aan het flirten met de plaatselijke duiven (of zoals Gijs ze noemt vliegende ratten). Hij sjanst net zo lang met de grijze dame tot ze op zijn hand gaat zitten. Onze dr. Doolittle! We hangen nog wat rond en drinken een biertje bij de Astronomische klok. Dan besluiten we dat het toch echt tijd is om iets van ons verblijf in Praag te maken. Er is nog zat te zien en te doen. 

 

 

 

 

Onze volgende stop is dan ook iets wat eigenlijk al sinds mijn eerste bezoek aan Praag op mijn bucketlist staat: Een Absint Bar! We gaan naar Green Devil's Absinthe Bar, vlakbij het oude plein. In de kelder van een oud gebouw kom je terecht in een bizarre trip, poppen met spinnenpoten klauteren over het plafond, metalen gezichten staren je aan en echt overal is wel wat te zien. We nemen plaats (als enige bezoekers hebben we vrije keuze) op een bank in barokstijl. Al snel verschijnt er een Absinthboer die ons de menukaart geeft. Wat ontzettend veel keuze, er staan wel meer dan 100 van deze drankjes op de kaart.

 

Absint is een drankje dat voor mij altijd een beetje sprookjesachtig voelt. Door de kleur uiteraard, maar ook door de verhalen die je erover hoort. Dat Vincent van Gogh zijn inspiratie daar een periode vandaan haalde en ook Edgar Allan Poe lustte wel een slokje van wat ze ook de 'Groene Fee' noemen. Ook de manier waarop de absint wordt geschonken heeft gewoon iets magisch. Met een sierlijk absintlepeltje met een suikerklontje op het glas, waarna er water op gedruppeld wordt. Soms flamberen ze dit, zo ook in de Green Devil's Bar. 

 

Wanneer we onze bestelling hebben doorgegeven verschijnt de Absintschenker met een karretje. Daarop staan een hoop glaasjes, een grote waterkan met een feetje er op en onze absintjes. Ik heb gekozen voor de standaardversie 'The Green Fairy', ik wil natuurlijk wel de groene absint. De schenker vertelt over onze drankjes, maar ik ben zo vol bewondering naar het schenken aan het staren dat ik niet echt wat opsla van het verhaal... sorry... 

 

Uiteindelijk vind ik het drankje toch wat saai, maar misschien is dat het gevolg van mijn standaard keuze geweest. Echt goedkoop is het ook niet, maar de hele beleving is het meer dan waard. Ik ben blij dat we dit eindelijk gedaan hebben!

 

 

 

 

Na de absint-belevenis is halen we een klein hapje en belanden uiteindelijk bij Chapeau Rouge, een bar waar we ook bijna elk bezoek aan de stad weer terecht komen. Ik vind het een aparte, gezellige tent. We drinken te veel cocktails en slingeren terug naar het hostel. 

 

Morgen laten we Praag achter ons. Ondanks dat ik hier al zo vaak geweest ben, vind ik het toch altijd jammer. Maar morgen vertrekken we naar Český Krumlov, daar ben ik nog nooit geweest, maar ook die plek staat al heel lang op mijn to-do-list. 

 

 

0 Berichten

CoronaCation - Onderweg -

We gaan terug in de tijd, naar juni 2020. Corona is nog niet lang in ons leven, maar we hebben de eerste lockdown achter de rug. Eigenlijk zou deze vakantie Festication naam hebben, maar de twee festivals die we zouden bezoeken zijn uiteraard niet doorgegaan. Maar we mochten wel weer reizen, dus besloten we dat (wel wat huiverig) toch maar te doen. Onze oorspronkelijke reis zou naar Praag gaan, daarna Mighty Sounds Festival, dan zouden we wel zien waar we belandden en eindigen bij Back to Future Festival vlakbij Dresden. Nu ziet onze planning er iets anders uit:

 

Praag - Český Krumlov  - Dresden - Berlijn

 

Het voelt nog niet helemaal alsof we echt op vakantie gaan. Misschien omdat ik ergens verwacht dat er nog een nieuwe lockdown komt waardoor we niet kunnen vertrekken, of doordat het niet helemaal de vakantie gaat worden die we op het oog hadden. Toch zitten we bij Robert (die ons de komende weken gezelschap gaat houden) thuis om te proosten op de trip voordat we naar het station vertrekken om de trein te pakken. De fietsen laten we in de hal bij Robert staan, we hebben nog geen melding gehad dat alles weer op slot zit, dus lopen we bepakt en bezakt naar het treinstation. Om 19:55 uur stappen we in de trein, voor het eerst bedenkt met een mondkapje. Ik moet hier echt even aan wennen, maar na 20 minuten is het wel te doen. Op het station van Utrecht hebben we onze eerst overstap, maar te lopen te kloten. We willen veel te veel in de korte tijd die we hebben en tot overmaat van ramp begint er ook nog iets in één van de tassen te lekken. We missen onze aansluiting! Ik kan wel janken! Dit is echt kut, ik sta op het perron en zie de deuren sluiten als Robert en Gijs de trap af rennen. Als ze één minuut eerder waren hadden we het gered. Ik google als een gek om te kijken hoe en of we de trein naar Berlijn nog kunnen halen maar dat lijken we te kunnen vergeten. Mijn noodplan wordt een overnachting boeken rond het station van Oberhausen, maar ik stel dit nog even uit. Misschien gebeurt er nog een wonder. 

 

 

Na een minuut of vijf enorm chagrijnig zijn probeer ik het van me af te laten glijden, het is verdomme nog steeds vakantie. Bij de conducteur vragen we of er nog een kans is dat we de trein op Arnhem kunnen halen. Hij is sceptisch maar geeft aan bij elke wagon we uit moeten stappen om direct naast de trap uit te komen en dan moeten we haast gaan vliegen om het te halen. WE sprinten door de trein en precies als we Arnhem binnen rijden staan we voor de deuren.

 

Als de deuren openen trekken we toch een sprint. Ik zweer dat ik nog nooit zo snel een trap ben afgerend, uiteraard gaat dit nog bijna mis ook. Maar we hebben gevlogen en zijn net op tijd voor onze trein. Dit voelt echt als een overwinning! Geen nacht op het station of een extra overnachting tussendoor, we zitten gewoon in de trein! Halleluja! Onze volgende overstap is op Oberhausen, daar moeten we wel lang wachten. Natuurlijk kies ik precies nu uit om te moeten plassen, hoe krijg ik het toch altijd voor elkaar. 

 

 

We speuren het station af, maar alle toiletten zijn dicht. Superirritant, ik snap dat niet hoor, er rijden ook nog treinen, hoezo zijn de toiletten dan afgesloten??? Dan maar wachten op de volgende trein en dat hou ik maar net vol.

 

Na een bezoekje aan het stinkende treintoilet installeren we ons in de Duitse trein. We kunnen nu een paar uur chillen voor we in Berlijn weer over moeten stappen. Ik ben blij dat binnenkort er weer een nachttrein zal gaan vanaf Amsterdam naar Praag. Dit overstappen is bloedirritant. Om 12 uur proosten we op Robert's verjaardag en worden gesssht door een cranky dude omdat we happy birthday zingen "zer arr tsjildren zleeping!". 

 

Ik probeer wat te slapen, maar Robert en Gijs slapen dieper en ik ben bang dat we onze overstap gaan missen, dan wordt ik om de haverklap wakker en slaap ik niet echt diep. 

 

 

Met moeite krijg ik de mannen wakker als we bij Berlijn aankomen, wat moeten ze toch zonder mij! Waarschijnlijk werden ze dan pas ergens in Polen ofzo wakker. Het is 6 uur en er zijn al wat winkels open dus we kunnen een ontbijtje halen. Hier moet je ook je mondkapje dragen in de winkels, maar dat zit nog niet in mijn systeem. Iets van een uur later pakken we de trein naar Praag, we zijn er bijna! Nu lukt het ook mij om even te slapen en om half elf staan we op het centraal station van Praag, ik gok na maximaal 3 uur slapen. 

 

Met het hostel heb ik afgesproken dat ik zou laten weten wanneer ik zou zijn aangekomen en dit doe ik dan ook braaf, maar ik krijg geen reactie. We besluiten er alvast heen te lopen. Het is even zoeken, maar verborgen achter een sexshop zit een niet opvallende deur waar de naam van ons hostel te lezen is "All Seasons Hostel". Maar hoe vaak we ook aanbellen, er doet niemand open. Ik snap er niets van, ben ik dan toch een keer in het ootje genomen? 

 

 

Ik ben moe, wil koffie en heb honger. Tegenover het verblijf zit een restaurantje waar we ontbijten met pizza. We struinen wat rond, doelloos en moe. Dit is best een beetje klote. Ik wil al bijna een ander verblijf gaan boeken als mijn telefoon gaat. Er is een vergissing gemaakt omdat ik besloot de boeking aan te passen zodat we een extra dag in Praag zouden hebben, aangezien er toch geen festival zou zijn. Oeps! 

 

Maar al snel worden we door een jongen naar binnen gelaten. Via een wenteltrap moeten we naar de 185ste verdieping. Had ik al gezegd dat ik een hekel heb aan trappen? Zuchtend en kreunend volgen we de jongen. Hij verteld dat er geen lift in het gebouw mag komen van de gemeente, omdat het een oud gebouw is. Snap ik, maar zo mooi is het nu ook niet... 

 

De kamer is cheap, maar prima. Ik ben gesloopt en ga toch echt even een uurtje slapen voor we verder gaan met onze avonturen in coronatijd. Althans dat was het plan, uiteindelijk slapen we twee uur en komt er vrij weinig van avonturen terecht. We eten een burger bij een Irish Pub en staren voor ons uit tot we het acceptabel vinden om bier op ons balkon bij het hotel te drinken. Morgen weer fris en fruitig!

0 Berichten

Fotorapportage: Reon Argondian

Waarschijnlijk heb je deze naam al vaker voorbij zien komen, maar de kunstenaar Reon Argondian is één van mijn favorieten. Zijn magische wereld met de mooie kleuren maken me gewoon blij. 

0 Berichten

Rebelse David Černý

Een Pragenaar en schepper van controversiële en provocerende sculpturen, David Černý. In Praag zelf kom je het één en ander van hem tegen op straat. 

Babies Babies Babies

De tien freaky babies met een geïmplodeerd gezicht beklimmen de afzichtelijke televisie toren in de wijk Žižkov. Het zou een tijdelijke project zijn, maar inmiddels is besloten de gigantische kleintjes permanent de toren op te laten kruipen. Drie van deze schatjes vindt je ook in het park naast het Kafka museum. De betekenis achter de beelden zou zijn dat de mens niet meer zonder technologie kan, vandaar de vierkante gaten in het gezicht. 

Man hanging out

Hoog boven een straat in de oude stad hangt een man aan een lat. Hij hangt er relaxt bij, met één hand in zijn zak, terwijl hij daar levensgevaarlijk bungelt. Het is niemand minder dan Sigmund Freud, de bekende psyche-analist, die geboren is in een gebied wat tegenwoordig onder de Tsjechische Republiek valt. Freud werd tijdens zijn leven getergd door angsten en fobieen, waaronder de angst om te sterven. Toch pleegde hij op zijn 84ste (met wat hulp) zelfmoord. Dit werk van Černý zou deze tegenstrijdigheid uitbeelden. Het sculptuur heeft al aardig wat landen van de wereld gezien en zorgde telkens voor opschudding. Regelmatig werden de hulpdiensten gebeld, omdat toeschouwers dachten een echte zelfmoordpoging te zien. 

Piss

Twee bronzen mannen staan ongegeneerd tegen over elkaar te urineren bij het Kafka museum. Een bizar tafereel voor een fontein. De beelden bestaan uit dunne schijven en is geprogrammeerd om te draaien. De heupen gaan heen en weer en de penissen op  en neer. Op de fontein staat een telefoonnummer waar een SMS bericht naartoe gestuurd kan worden. De groen uitgeslagen figuren plassen dan de tekst in het water van de fontein. Een beetje raar, maar best geniaal.

 

 

Andere werken van David Černý zijn Gesture, Feast of Giants, London Booster, Kafka, Speed en Roaster. http://www.davidcerny.cz/

0 Berichten

Burton, Bier en Bibberen

Een beetje brak wordt ik wakker in het fijne bed van ons verblijf. Ik neem een verkwikkende douche, waardoor Gijs zonder warm water zit. Bibberend komt hij de badkamer uit en de dag begint met een klein schuldgevoel. 

 

Bij de SchnitzelKing eten we ontbijt/lunch. Een fastfood tent met schnitzelburgers, verrassend. We lopen naar het oude plein, waar we moeten wachten op Robert en Marieke. We gaan naar een expositie over Tim Burton. Misschien een beetje een gekke activiteit in Praag, maar het lijkt me echt heel tof. Dit was het ook! Helaas mogen er geen foto's gemaakt worden. Er staan schetsen van zijn bekende karakters, sommige op servetjes met de koffievlekken er op. Sculpturen uit de films, schilderijen, cartoons en ga zo maar door. We struinen twee uur tussen de werken en ik had zo nog een rondje kunnen maken. Echt heel inspirerend. 

Nog onder de indruk belanden we in een kroeg, verborgen in een kelder. In de donkere ruimte, onder het gewelfde plafond, moet ik even wennen aan het donker. Als mijn ogen zich langzaamaan schikken aan het gebrek aan licht, zie ik dat er veel graffiti's en tags op de muren geschreven zijn. Er hangt een goede sfeer, maar de toiletten zijn één van de ergste ooit... Op een deur staat zelfs de smeekbede 'Please clean me'. Blijkbaar trekken ze zich hier niets van aan, of durft de schoonmaakster hier niet naar binnen.

We waren allemaal enorm laat uit bed en het is al snel tijd voor het avondeten. We komen terecht bij een restaurant achter het oude plein, met typisch Tsjechische gerechten. Ik eet een smaakvolle goulash uit een schattige broodkom. 

Het is ons ter oren gekomen dat er een ijsbar te vinden is en na het eten gaan we op zoek. De bar zit onderin één van de grootste discotheken van Centraal Europa met vijf etages, waar mijn neefje helemaal lyrisch over was. Als we naar binnen gaan, voelen we ons al snel oud, maar ach we zijn op vakantie. We moeten even wachten, maar ik vermaak me wel. De vloer is van glas en je kunt naar de swingende mensen onder je kijken. Ik raad om deze reden wel aan dat je niet in een rokje gaat, iedereen kan zo bij jou naar binnen kijken. 

 

Met een zilveren poncho aan wagen we ons naar binnen. Je mag maar tien minuten door de bar lopen. Dan moet de boel weer afkoelen en kan de volgende groep de bar in. De bar is gaaf! Ik hobbel van het ene ijs sculptuur naar het volgende en kijk mijn ogen uit. Ondanks de kou wordt ik hier blij van. We krijgen ook nog eens een kleurrijk drankje in een 'glas' van ijs. Het verandert al snel in een photoshoot. 

We verkennen ook de rest van de discotheek (lichtgevende vloeren, hilarisch) en voelen ons met de minuut meer bejaard en vluchten. Een dikke kebab later, lopen we een reggae-bar in. Heel gezellig en in dezelfde straat als de grote puber disco. 

 

Morgen moeten we weer verder en we besluiten het niet (te) laat te maken. Binnen vijf minuten ben ik verdwaalt en er van overtuigd dat we nooit bij het verblijf aan gaan komen. Ik zeur om een taxi, maar Gijs weet zeker dat we dichtbij zijn. Ik krijg gelijk en we stappen een taxi in. Hierop krijgt Gijs ook gelijk, want nog geen vijf minuten later staan we voor ons verblijf...

0 Berichten

Bye Bye Split

De wekker gaat weer vroeg en haastig pakken we onze tassen weer in. Om kwart voor tien hebben we onze paspoorten weer terug (die geef ik nooit meer af en ik begrijp niet waarom ik ze deze keer wel heb afgegeven), hebben we onze rugtassen weer op en zijn we op weg naar het busstation. Gelukkig is het nog niet heel erg warm, maar toch zweet ik als een gek. 

 

Voor 33 kuna per persoon mogen we mee met de shuttlebus naar het vliegveld. Ongeveer 30 minuten later staan we op de luchthaven. Veel te vroeg want onze vlucht gaat pas om 14.40 uur. Weer een smerige cappuccino en een broodje later (en veel staren naar de klok), kunnen we inchecken. Met een vaag papiertje dat onze ticket moet voorstellen melden we ons bij de balie. Ondanks mijn vrees dat er iets mis is, laten ze ons gelukkig doorlopen. 

 

Als we in de gate zijn, blijkt al snel dat we vertraging hebben. Zucht... Gelukkig duurt dit maar een uurtje. We hebben onze tijd kunnen doden met biertjes drinken in de gate, maar of dit nu echt zo een goed idee was... In het vliegtuig ga ik maar even aan de appelsap. 

 

Na een uur en tien minuten landen we in Praag. We hoeven maar kort te wachten op onze bagage. Ondertussen probeer ik op de tablet uit te zoeken waar ons verblijf is. Hostel Jeronimovo of iets dergelijks. Na een hoop gekloot (ik neem dat ding nooit meer mee, het werkt voor geen meter) heb ik een adres kunnen terug vinden. We pakken een taxi, ik ben er nu al klaar mee. Deze weet gelukkig gelijk waar we heen moeten. 

 

We rijden iets verder de straat door dan waar Hostel Elf ligt (wat al vol was) en worden afgezet op de hoek van een straat. Ik kan nergens uit op maken dat hier een hostel zit. We bellen aan bij een deur die het juiste huisnummer heeft, maar er doet niemand open. Half in paniek druk ik op alle deurbellen die ik kan vinden. Opeens gaat de grote deur toch open. "I was ready to leave" zegt een vrolijk meisje die ons op staat te wachten. Snel checken we in. 

 

De kamer is bizar! Heerlijk bed, plus een extra tweepersoonsbed en een geniale douche. Dit is echt niet normaal voor deze prijs. * Toen we in 2015 opnieuw naar dit hostel zochten, bleek het tijdelijk te zijn. De appartementen zijn inmiddels helaas verkocht*. 

Bij de Astronimische klok halen we een langôse en gaan we snel op zoek naar een kroeg waar we de halve finale Nederland - Argentinië kunnen kijken. We belanden bij O'Che's een Ierse pub me Che Guevara thema, aparte keuze maar een hele leuke tent. We zijn vroeg en nemen plaats vlak voor het grote scherm wat voor deze gelegenheid is opgehangen. Al snel druppelen er meer oranje shirts binnen en binnen de kortste keren zit het vol .

 

Het werd een spannende wedstrijd en ik ben er nog steeds van overtuigd dat Nederland had moeten winnen, maar we werden keihard ingemaakt. De enige Argentijn in de pub ging helemaal los na de winst, onder het toeziende boze oog van de vele oranje fans. Even was ik cranky, maar gelukkig duurt dit nooit lang.

 

Ik krijg een bericht van Marieke, dat zij en Robert ook al in Praag zijn aangekomen. Eigenlijk zouden ze de volgende dag pas komen, maar dit maakt mijn humeur weer goed.  Mijn laatste herinnering is dat we naar Chapeau Rouge zijn gegaan en gedanst hebben, maar verder is het een zwart gat... 

0 Berichten

-12 °C

Het is ZO koud! We kunnen eigenlijk niet normaal buiten lopen en gaan van restaurant naar café en zijn alleen maar aan het drinken en aan het eten. Het is niet leuk. Eigenlijk willen we 's avonds naar Cross Club gaan, maar het is gewoon te koud. Wat een huilies... Max verteld dat het die dag -12°C (gevoelstemperatuur) was...

 

Zondag zijn we ook weer van tent naar tent gehopt, maar komen uiteindelijk bij het Sex Machine Museum uit. Hier ben ik al honderd keren langs gelopen, maar nog nooit naar binnen geweest. Voor die prijs zou ik het normaal ook niet doen, maar het is nu ZO koud, dat ik het er voor over heb. 

 

Het is ook best grappig binnen, je ziet echt de meest bizarre dingen. Van bepaalde fetish rommel tot anti-masturbatie apparatuur. Best heftig! 

 

We halen onze spullen bij het hostel en gaan terug naar het vliegveld. Eenmaal in het vliegtuig moet Max een tekening die hij gekocht heeft in het handbagageruim stoppen. Dit weigert hij en er volgt een verhitte discussie met een arrogante steward. Uiteindelijk mag hij met zijn tekening op schoot voorin het vliegtuig gaan zitten. 

 

Van het weekend ben ik behoorlijk verkouden geworden en mijn neus zit potdicht. Bij het landen krijg ik enorme steken in mijn oren. Echt niet normaal! Nu weet ik wat Gijs elke vlucht heeft, ik heb vanaf nu nog meer medelijden met hem. Ik ben hier na nog lang doof geweest aan één oor. Volgens de huisarts is er een scheurtje in mijn trommelvlies ontstaan, maar dit is inmiddels al weer helemaal genezen. 

0 Berichten

Winter Conspiracy part II

Vandaag gaan we weer richting het centrum, we zijn wat laat, maar we hebben goed uitgeslapen. Op de Karelsbrug laten we een kunstenaar ons als karikaturen tekenen. Een grappige vent, maar de temperatuur van vandaag is minder leuk. Mijn voeten vriezen vast aan de stenen. Volgens mij is het wel -10 ofzo. 

 

We willen eigenlijk bij de Joodse buurt op het kerkhof kijken, maar daar moet je voor betalen en nog best veel ook. Dit laten we dan maar zitten, misschien hebben we het er voor over als we eens met beter weer in Praag komen. 

 

Om de zoveel meter gaan we snel ergens naar binnen om weer op te warmen, maar uiteindelijk komen we bij de St. Vituskathedraal terecht. Deze blijft mooi! Natuurlijk moeten we ook even langs de slotjesbrug. 

 

We gaan naar Chapeau Rouge, waar Max absint gaat drinken, maar hij kan het niet bepaalt waarderen. Ik hou het lekker bij een biertje! Met de taxi gaan we terug naar Hostel Elf, ik blijf het herhalen maar het is ZO koud!

 

Even omkleden en naar Winter Conspiracy. Het is een stuk drukker dan het jaar ervoor en ik vind het eigenlijk minder leuk. Er staan van die stroboscopen aan die echt de hele tijd aan het flitsen zijn. Ik wordt daar echt naar van dus ik heb eigenlijk de hele tijd met mijn rug naar het podium staan dansen, wat ook niet echt gezellig is. 

 

Ik heb nog even naar een toffe vuurshow gekeken, maar ook Nanouk gaf aan dat ze er niet veel aan vond. Dan voel ik me ook niet zo lullig als ik zeg dat ik liever naar het hostel ga. De sfeer is dit jaar heel anders...

 

Als we met de taxi bij het hostel aankomen zien we meisjes vechten. Pas als we uitstappen zien we dat ze met de vrouw van de nachtwinkel aan het vechten zijn en we gaan snel naar haar toe. Normaal is het echt een chagrijnige vrouw, die echt geen praatje gaat maken, maar nu begint ze te huilen. Ik weet niet wat ik moet doen, het is zo zielig. Ik weet niet waarom, maar Gijs en ik geven haar al ons kleingeld, alsof dat helpt... 

0 Berichten

Praag part V

Samen met Nanouk en Max, gaan Gijs en ik voor de tweede keer naar Winter Conspiracy, een feestje in Praag. Het vliegen gaat deze keer een stuk soepeler. Vorig jaar hadden we vertraging door een sneeuwstorm... 

 

Als we zijn ingecheckt bij Hostel Elf gaan we het centrum in. Het is ontzettend koud, het steekt gewoon. Max en Nanouk hebben Praag nog niet eerder bezocht, dus we doen een kort rondje door het centrum. 

 

Het wordt al laat en het is zo koud dat we terug naar het hostel gaan. Eerst kopen we wat rommel bij de nachtwinkel aan de overkant. 

0 Berichten

Sneeuwstorm

We struinen een beetje door het centrum, gaan her en daar wat drinken en lopen uiteindelijk naar boven bij de kathedraal om een foto van besneeuwd Praag te maken. De rest van de middag duiken we een cafe in en drinken daar wat biertjes. 

 

Aan het einde van de middag pakken we het pendelbusje terug naar het vliegveld. Daar komen we de prijswinnaars weer tegen! Ze hebben gelukkig een leuk weekend gehad in Praag. 

 

Op de borden verschijnt dat we kunnen gaan boarden, maar de rij is enorm, dus we besluiten bij één van de restaurantjes te gaan zitten. De rij beweegt geen millimeter. Om ons heen horen we mensen zeggen dat er vertraging is, maar op de borden staat niets nieuws. 

 

Plotseling verschijnt er op de borden dat er een aantal vluchten helemaal gecanceld zijn en dat de treinen vanaf Schiphol niet meer rijden. Dit is wel wat zorgelijker. Uiteindelijk hebben we drie uur vertraging. We zitten naast een jonge vent die verteld over zijn vriendin in Praag en dat hij probeert twee keer per maand het vliegtuig te pakken. Het is ook net een grote bus. Hij verteld dat hij naar Enschede moet, maar dat gaat echt niet lukken als er geen treinen meer rijden. 

 

We hopen nog dat het meevalt als we op Schiphol aankomen, maar inderdaad rijden er maar weinig treinen en al helemaal niet naar Enschede. Er rijdt nog een laatste naar Almere en we zijn net op tijd. De jongen uit het vliegtuig nemen we mee, hij mag bij ons de nacht doorbrengen. De prijswinnaars bieden ook nog aan om ons naar huis te brengen, maar zij moeten de hele andere kant op en de trein rijdt gewoon. Dat is echt niet nodig. 

 

Het sneeuwt echt keihard als we van het station naar huis lopen. Het is inmiddels half drie en ik ga gelijk naar bed. Ik kan nog anderhalf uur slapen voordat ik weer aan het werk moet in de bakkerij....

0 Berichten

Bibberen

Rond twee uur in de middag zijn we klaar om Praag in te gaan, Gijs heeft hoofdpijn en het is best koud. Praag in de sneeuw is wel echt fantastisch mooi! 

 

Allereerst gaan we een "lunch" eten bij The Loving Hut, een veganistisch restaurant. Gijs heeft een heerlijke burger en ik heb weer eens de verkeerde keuze gemaakt, een saai tofu pangang achtig gerecht. Ik denk dat dit echt aan mijn keuze ligt en niet aan het restaurant. 

 

We lopen over de Karelsbrug, maar het is zo koud dat we snel weer ergens naar binnen gaan voor een cappuccino. Een kort rondje door de stad gemaakt, maar Gijs voelt zich toch echt niet lekker en we besluiten terug naar Hostel Elf te gaan, waar hij even kan gaan liggen. 

 

Later die avond gaan we naar Cross Club en het is nog net zo gaaf als ik in mijn hoofd heb. Helaas is de band die speelt in de grote zaal niet zo tof, maar beneden kunnen we toch nog even dansen. De prijswinnaars die we de vorige dag tegen waren gekomen zouden naar Cross Club komen, maar onderweg zijn zij verdwaald... en besloten uiteindelijk maar terug te gaan. Hun hotel lag best ver buiten het centrum zelf. Wij blijven nog even wat drinken, maar maken het ook niet al te laat. 

0 Berichten

WinterConspiracy

Op vrijdag nadat ik uit mijn werk kom pak ik snel mijn tas, neem een douche en gooi een bakkie koffie achterover. Gijs en ik lopen naar Almere Centraal en pakken de trein richting Schiphol. Gelukkig hebben we alleen handbagage en hebben we van te voren al ingecheckt, nu hoeven we niet in de lange rijen te staan. 

 

Eenmaal in de lounge van de terminal blijkt dat we een uur vertraging hebben. Het is best slecht weer en het sneeuwt behoorlijk. We doden te tijd door over de rollende wandelpaden heen en weer te gaan, ik kan "mind your step" niet meer horen, en biertjes te drinken van de bonnen die we krijgen van de vliegtuigmaatschappij. 

 

We maken zelfs nieuwe vrienden met een stel dat een weekendje Praag heeft gewonnen met een prijsvraag. Weet ik eindelijk zeker dat je met die dingen toch echt iets kunt winnen. Uiteindelijk hebben we drie uur vertraging, maar stijgen we rond 22.15 uur toch echt eindelijk op! Dit is best balen, want we gaan vanavond naar een feestje en ik had gehoopt dat ik me nog even rustig in het hostel klaar zou kunnen maken, maar dit zit er niet in...

 

Tijdens de vlucht heeft Gijs enorm last van zijn oren, echt vreselijk. Het voor mij voor het eerst in een jaar of tien dat ik ga vliegen en ik ben toch wel wat nerveus. Na het opstijgen val ik gelukkig in slaap en heb eigenlijk de hele vlucht geslapen, heerlijk! Op het vliegveld van Praag kunnen we gelijk doorlopen, heel fijn dat we niet hoeven te wachten op bagage. Buiten komen we behoorlijk freaky standbeelden tegen van dieren schedels met capes om... wel gaaf!

Kolbenova

We pakken een shuttle busje naar het centraal station en lopen vanaf daar naar Hostel Elf. Snel checken we in en vragen aan de man achter de receptie hoe we bij het metrostation van Kolbenova kunnen komen. Het is inmiddels al bijna twee uur, dus met het openbaar vervoer wordt het lastig, dan maar een taxi. Gelukkig kost dat hier geen drol. 

 

Bij het metrostation worden we er uit gelaten en kunnen de muziek volgen naar de oude fabriekshal waar het teknofeest Winter Conspiracy gehouden wordt. Bij een caravan kopen we een kaartje en mogen de grote rubberen flappen door om de hal in te gaan. Het ziet er echt heel gaaf uit! Het is best druk en heel belangrijk, het is warm! In de grote "zaal" draaien we wat hardere tekno, daarachter slaapverwekkende tekno, waar de mensen de speakers aan het aaien zijn, heel apart, en even verderop is een klein zaaltje waar drum & bass aan stond, maar geen publiek. 

 

Bier is hier 30 kronen, wat iets meer als één euro is, heel fijn! We dansen wat en lopen wat rond. We bekijken alle gesloopte Tsjechen die tegen de muur in slaap zijn gevallen. Op een gegeven moment komt er een vervelende jongen bij ons staan, die naar me toe leunt en vlak voor mijn gezicht "i'm nice" blijft zeggen, echt wel honderd keer, super irritant. Hij blijft ons achtervolgen en we vluchten naar buiten. Het is al acht uur en we besluiten terug naar het hostel te gaan. 

0 Berichten

Mighty People

Voordat we de trein naar Mighty Sounds in Tabór pakken, gaan we eerst terug naar Radotin, waar we onze eerste vakantie hebben doorgebracht. Ik moet even een pizza halen!

 

We eten de pizza op in een parkje (helaas is hij niet zo lekker als ik me kan herinneren) en gaan daarna op zoek naar de Adidas Outlet, natuurlijk verdwalen we eerst. De outlet is gigantisch, maar niet zo goedkoop als ik had gehoopt. Ik ga wel weg met een vest. 

 

 

Op naar Tábor

Op het centraal station kopen we kaartjes naar het dorp Tábor bij een niet al te vriendelijke baliemedewerkster. Ze vraagt ons een aantal dingen in het Tsjechisch, maar we weten niet wat ze bedoelt. Uiteindelijk haalt Gijs de kaartjes naar het festival uit zijn tas en print zij zuchtend de treinkaartjes uit. Een beetje vreemd. 

 

We zitten in een coupé met een oudere man, die druk aan het werk is op zijn laptop en een dik pak papier naast zich heeft liggen. Op een gegeven moment komt de conductrice langs en begint in het Tsjechisch tegen ons de brabbelen. We geven een paar keer aan haar niet te begrijpen, maar dit lijkt niet aan te komen. Gefrustreerd verlaat zij de coupé. 

 

Ineens begint de man tegenover ons in perfect Engels tegen ons te spreken. Hij verteld dat er voor het festival een extra station is opengesteld en dat we niet op het gewone station van Tábor moeten uitstappen, maar moeten blijven zitten. Hij stapt zelf wel uit en wenst ons nog veel plezier. 

 

De gefrustreerde conductrice verschijnt voor ons raampje. Ze brabbelt iets en vraagt of we Duits spreken. Gijs kan dit dit een klein beetje, maar wat zij spreekt is volgens mij geen Duits. We worden opnieuw niets wijzer. Ze begint te gebaren dat we uit moeten stappen. We pakken de tassen en springen de trein uit. Plotseling wordt duidelijk wat ze bedoelt. Alleen de voorste treinstellen rijden door naar het kleine stationnetje, we moeten gewoon verplaatsen... de voorste treinstellen zitten vol met mensen die overduidelijk ook naar het festival op weg zijn. 

We volgen de stroom mensen richting het festival, over een reusachtig parkeerterrein in de felle zon. We kunnen gelukkig vrij snel het campingterrein op. Wat een chaos is dat. Overal staan tenten, soms zelfs half over elkaar. We lopen een tijdje rond en vinden een plekje, waarvan we denken dat het netjes binnen de linten ligt. Als de tent staat komt er een schreeuwend meisje aangelopen. Ze krijst in het Tsjechisch en we geven haar tien keer aan dat ze Engels moet spreken, maar hier komt niets van terecht. Heel irritant. Wat ik er uit op kan maken is dat zij een stuk van het veld voor hun vrienden gereserveerd hebben en dat wij net onze tent daarbinnen hebben opgezet. De linten waren juist om ons er buiten te houden, terwijl wij dachten netjes binnen de linten te staan. Oeps... 

 

Ze heeft pech, we gaan niet verplaatsen. Het stuk dat ze gereserveerd hebben is ook belachelijk groot, zoveel vrienden heeft ze vast niet. Ze geeft het op en loopt terug naar haar tent, zo een twintig meter verderop. Even later schreeuwt ze ons nog iets, waarop ik in het Nederlands reageer. Volgens mij begrijpt ze niet dat we niet verstaan wat ze zegt, bloed irritant. We krijgen de rest van het weekend nog regelmatig boze blikken toegeworpen. 

Mighty Sounds

Het terrein is gigantisch! Echt ongelooflijk groot! Er zijn twee grote podia en een Monster Energy podium. Langs de randen van het terrein staan allemaal eetkraapjes en winkeltjes, zelfs een vrachtwagen waarvan de zijkant is opengeklapt en ze Vans verkopen. Keuze genoeg! 

 

We bekijken wat bandjes, dansen wat en proberen verschillende eetkraampjes uit. Wanneer het programma aan live bandjes rond een uur of twee is afgelopen, gaan we naar een tent waar ze de hele nacht elektronische muziek draaien. Hier vermaken we ons nog wel even.

Previous: Terug in Praag

Next: Legende


0 Berichten

Terug in Praag

Even heb ik toch redelijk vast geslapen, maar bij Dresden, rond zeven uur, wordt ik weer wakker. Op het station strekken we even onze benen. De laatste twee uur kropen voorbij, ik staar een beetje uit het raam en voel de ogen van de horrordokter op me gericht. 

 

Ik ben blij dat we op Hlavní Nadrazí aankomen, het centraal station van Praag en ik vind het leuk om dat honderd keer achter elkaar uit te spreken. Als we uit stappen voelt het toch een als bekend terrein. Een half jaar geleden ben ik hier natuurlijk een aantal keer geweest. 

 

Het is nog te vroeg om in te checken en we halen een ontbijtje op het station. Het is prachtig weer en in het zonnetje zitten we te peuzelen. We bewonderen de zwervers die voorbij schuifelen, op weg naar hun dagelijkse bezigheden. 

Hostel Elf

Hostel Elf, waar we ons kamertje voor die nacht hebben geboekt, ligt vlak bij het station. Een grote stenen trap brengt je naar de tuin. De schotborden van deze trap zijn allemaal beschilderd met allerlei vlaggen en ook in de tuin vind je een hekje waarvan de planken door gasten zijn omgetoverd door nationalistische kunstwerken. De tuin ziet er heel gezellig uit, met grote picknicktafels en een barbecue, maar nu is er nog niemand. 

 

De receptie is zo overweldigend geel dat ik even niet door heb dat er iemand achter de receptie zit, maar we worden vriendelijk verwelkomd en zijn al snel ingecheckt. We hebben gekozen voor een klein beetje luxe, een kamer met een eigen badkamer. Vooral omdat we morgen doorgaan naar een festival, ik wil me nog een laatste keer kunnen opfrissen. De kamer is ruim en de bedden zijn goed. Mijn geliefde kanariegele (ugh) wanden zijn gedecoreerd met foto's van duikers in zware, ouderwetse pakken. Heel gaaf, maar wat ze hier doen is me niet helemaal duidelijk. 

Het Eiland in de Moldau

We rennen het centrum door en ik moet zeggen dat ik het een heel ander gezicht vind met mooi weer. Het ziet er nog mooier en kleurrijker uit, maar toch heeft de donkere winter ook wel wat. Wanneer we op een terrasje zitten, begint het ineens te regenen en werd het koud. Gelukkig duurt de bui niet lang en kunnen we snel door naar de lovelocks. Ik wilde zien of er al weer wat bij was gekomen, maar dit viel mee, volgens mij wordt het regelmatig leeg gehaald. 

 

Het was nog steeds best guur weer, terwijl we 's ochtends nog in het zonnetje hadden gezeten. We zijn maar even een hapje gaan eten bij Gotika. Niet bepaalt een aanrader, ze serveren het eten nog net niet in het blik waar het uit komt. Ik zou lekker doorlopen. 

 

Na de lunch lopen we door het park en willen uiteindelijk terug naar de andere kant van het water, maar als we over de brug lopen zien we dat er een trap naar beneden gaat en uit komt op een eilandje in de Moldau. Ik ben benieuwd wat er op het eiland is en we gaan naar beneden. 

 

Wat een rust op het eiland, er is bijna niemand en volgens mij helemaal geen toeristen. Langs het water, verscholen tussen de bomen zitten mensen een boekje te lezen en iemand zit te tekenen. Even verderop zien we een groot gebouw dat een terras lijkt te hebben, daar gaan we heen. 

 

Ook na een biertje blijft het guur en fris, toch maar even terug om iets warmers aan te trekken. Tijdens het avond eten werd ik niet lekker, misschien valt het blikvoer van Gotika niet goed? Ik ben zo misselijk dat ik besluit terug te gaan naar het hostel en op bed te gaan liggen. Een beetje jammer van onze eerste avond... We wilden eigenlijk naar Cross Club gaan. 

Previous: In het Gangpad


1 Berichten

Het einde in zicht

Op onze laatste ochtend word ik voor de verandering niet brak wakker, een beetje laat maar ik leer het nog wel eens. We pakken onze spullen in en maken het huisje een soort van schoon. Wanneer de eigenaar verschijnt om de sleutel te halen en onze borg terug te geven, vertellen wij heb van de badkamer. Het water stroomde zelfs de hal in! Dat kan niet goed zijn en het is een kwestie van tijd voor hij lekkage krijgt. De eigenaar haalt zijn schouders op, het boeit hem niet. We krijgen het grootste deel van de borg terug en gooien de spullen in de auto.

 

Twee van onze huisgenootjes zijn al vertrokken met een vroege vlucht terug naar Nederland. De volgende twee gaan direct door naar het vliegveld. Wij zijn natuurlijk met de auto en kunnen het er nog even van nemen. We gaan nog even het centrum in om de laatste souvenirs te halen en onze Tsjechische Kronen uit te geven.

 

Niet heel veel later besluiten we toch terug te gaan rijden. We zijn er wel een beetje klaar mee. De terugweg gaat voor het grootste gedeelte heel soepel. Alleen in de Duitse bergen slippen we haast de weg af door de sneeuwval. Mijn hart zat in mijn keel en ik was niet de enige. Gelijk begonnen we over het feit dat mijn moeder had aangedrongen op het feit dat we winterbanden onder de auto hadden moeten laten zetten. Omdat er geen sneeuw lag toen we vertrokken leek dit niet zo noodzakelijk. Achteraf best stom, maar dat hadden we natuurlijk gewoon moeten doen.

 

Voor ik het weet zijn we weer thuis, maar ik heb een fijne week om aan terug te denken!

0 Berichten

Kutna Hora

We staan vandaag vroeg op, want we hebben voor de verandering eens een planning die dag. Terwijl onze huisgenoten nog liggen te slapen vertrekken wij naar Kutna Hora, een klein, voormalig mijnwerkersdorp een kleine anderhalf uur van Praag vandaan.

 

Op het Centraal Station drink ik mijn allereerste cappuccino OOIT en ik kan wel zeggen dat hiermee mijn echte koffie verslaving verder door is geëvalueerd!  We pakken de trein en Gijs valt al snel in slaap, wat ik inmiddels wel gewend ben. Het uitzicht is saai en ook ik moet mijn best doen om mijn ogen open te houden. Gelukkig blijf ik wakker en stappen we op het juiste station uit. We beginnen maar gewoon een kant op te lopen en blijken voor de verandering een goed richtingsgevoel te hebben. 

Het lijkt een doodnormaal kerkje in een doodstil stadje, alleen een paar toeristen bij de ingang verraden dat er iets anders mee aan de hand is. Ook wij gaan het kerkje in en kopen een kaartje bij de ingang, het is een soort strippenkaart waarmee je drie kerken in de stad kunt bezichtigen. Echter is dit kerkje toch wel hetgeen waarvoor we de trip gemaakt hebben.

  

Het is het Ossuarium van Sedlec, waar een half blinde en misschien een beetje doorgeslagen monnik het interieur van de kerk heeft versierd met de botten van zijn dorpsgenoten en voorvaderen. Heel bizar, ik was wel even ontsteld toen ik zag dat het echte botten waren. Ik weet ook niet wat ik dan verwacht had. De kroonluchter in het midden van de ruimte bevat alle botten van het menselijk lichaam. Het familiewapen dat is nagebouwd (serieus) is dat van de Schwarzenberg familie die in de Bohemen erg invloedrijk was. Ik heb hier het alarm nog af laten gaan door mijn arm door een gaas hek te steken bij een stapel schedels ( ik wilde alleen een foto maken, echt waar!). 

Meer botten

Even verderop staat de kerk van Sedlec (voluit: Maria-Tenhemelopneming en Johannes de Doperkerk), het is wel wat minder bizar en een stuk braver dan de kerk die we hiervoor hebben bezocht, maar ik vond het best een mooi exemplaar. Je kunt vrij rondlopen en de beelden en relieken (met schedel) bekijken. Wanneer je een wenteltrap beklimt naar een boven etage kom je oog in oog te staan met een gekruisigde en bloedende Jezus, ook hallo.

 

We zijn hier wel redelijk snel uitgekeken, het is natuurlijk minder spectaculair dan het ossuarium, en we gaan op zoek naar de volgende op de lijst. Deze kathedraal (St. Barbara kathedraal) staat op de UNESCO werelderfgoedlijst. Ik weet nooit helemaal wat ik hiervan moet vinden, maar het betekent natuurlijk wel dat er iets te zien is. Echter weten we natuurlijk te verdwalen, hier zijn Gijs en ik heel erg goed in! We struinen wat rond, maar belanden ineens aan de rand van het dorp, bij een prachtig groen dal. We willen een biertje drinken en ineens zien we de kerk even verderop. Wat een uitzicht!

  

Het is echt een hele mooie kathedraal  en het doet me een beetje aan de ingang van de Efteling denken, maar zou ook zo in een fantasie-film voor kunnen komen. De kerk heeft aan de buitenkant gave waterspuwers hangen en het is zeker de moeite waard om een rondje om het gevaarte heen te lopen. De binnenkant is redelijk donker, met hele mooie glas in lood ramen. Zeker de moeite waard!

Dwalend duo

We willen terug lopen naar het station, om de trein naar Praag te pakken, maar we verdwalen opnieuw, het is ongelooflijk. Uiteindelijk vinden we het spoor en lopen daar maar langs in de hoop dat we het station tegen komen. Ik ben er van overtuigd dat mijn richtingsgevoel wel wat verbeterd is in de loop van de tijd (al verdwaal ik nog steeds). Gelukkig komen we inderdaad bij het station uit en niet veel later zitten we weer in de trein. We maken het niet laat, het is onze laatste nacht en we moeten de volgende ochtend vroeg het huisje al uit. Wat een rotgevoel!

0 Berichten

Magisch Reon

Het is vast geen verrassing meer, maar ik wordt weer behoorlijk brak wakker. Het is oudjaarsdag en we komen maar langzaam op gang. De anderen zijn allemaal al hun eigen weg gegaan en ik ga met Gijs het centrum in. Hij wil me een museum laten zien. Hier ben ik al lichtelijk van in shock. Gijs en musea is niet een combinatie die ik heel snel verwacht. Onderweg komen we langs de slotjesbrug en de Lennon muur. 

 

Braaf volg ik Gijs de Petrin heuvel op, dat het gevoel heeft van een park. Af en toe ben ik wel een beetje bang dat ik naar beneden rol. Maar uiteindelijk komen we bij onze bestemming (met veel gezeur en geklaag). 

Het lijkt een klein huisje, waar je zo voorbij zou kunnen lopen, maar het is de gallerij van kunstenaar Reon Argonian. Deze Tsjechische kunstenaar creeert geweldige fantasieschilderijen. Aan de buitenkant had ik dit nooit verwacht. Voor een zacht prijsje mag je het huisje betreden. Je komt terecht in soort paarse, overweldigende trappenhal. Hier hangt het al vol met schilderijen. Er zit een soort miniwinkeltje in wat lijkt op een soort trapkast. Boven vind je de zolder, waar je stapels en stapels aan schilderijen kunt bekijken. Het is gek om te zien dat de werken zo tegen elkaar aan staan.

 Helemaal beneden vind je een ruimte waar je kunt relaxen en je een glaasje wijn krijgt. Ook hier staat het weer helemaal vol met prachtige creaties. Het was een beetje jammer dat ik al zo gaar was. Het is behoorlijk warm en doordat het propvol met bezienswaardigheden staat, kan dit nogal overweldigend zijn.

 

Je moet er van houden natuurlijk, het is zeker niet stijl die door iedereen gewaardeerd wordt, maar ik vond de magische schilderijen van Reon fantastisch. De werelden die hij creert de kleuren die hij gebruikt vind ik gewoon prachtig. Nadat ik met Gijs ben gaan samenwonen (een half jaar later) hebben we het toilet ook een Reon thema gegeven.

Hare Krishna

Nadat we uitgekeken waren begon het alweer te schemeren. Het was tijd om iets te gaan eten en Gijs wist wel een leuk restaurantje. We hebben even moeten zoeken, maar uiteindelijk kwamen we terecht bij een tent die gerund wordt door Hare Krishna, Govinda's.

 

Het was heel erg rustig, maar een lief meisje wees ons een plekje. Helaas sprak ze geen woord Engels. Het menu staat vast en verandert elke week. Bij binnenkomst kregen we een drankje, warme appelsap. Dit was even heel erg lekker, net vloeibare appeltaart, maar na drie slokken moest ik toch wel  moeite doen om het weg te krijgen.

  

Vervolgens wordt het eten voorgeschoteld. Het is niet echt heel decoratief gepresenteerd. In een metalen bak met verschillende vakken zijn het voor- hoofd- en nagerecht opgediend. Doordat het serveerstertje niet kan uitleggen wat er op het bord ligt is het helemaal een verrassing. Heel eerlijk gezegd, ik was niet heel enthousiast. Het soepje was oké, het kwark prutje met een soort koek er in was best lekker, maar de rest moest ik echt wel met een beetje tegenzin naar binnen werken. Gijs blijft volhouden dat het de keren dat hij hier geweest was echt een stuk beter smaakte, dus ik zou het ook zeker aanraden. Het concept is gewoon leuk. Geen keuze, maar eten wat de Hare Krishna schaft. En misschien ook wel belangrijk, het is altijd vleesloos!

3...2...1...!

Het miezert een beetje en we gaan kijken bij een optreden op het Oude plein. Het is er gezellig en we halen wat biertjes. Vlak voor twaalf uur komen onze huisgenootjes en we gaan bij de Astronomische klok staan. Het plein staat vol met toeristen en lokale bevolking. Om klokslag twaalf uur gaat het helemaal los. We schrikken er zelfs een beetje van. Er ontstaan een lege plek, midden in de toeschouwers waar van alle kanten vuurwerk naar toe gegooid wordt. We blijven even kijken, maar het wordt steeds erger. Er ligt overal glas en ik bescherm mezelf door mijn capuchon op te zetten. We gaan maar snel weg.

 

Natuurlijk bel ik even mijn moeder, mijn kleine zusje en mijn beste vriendin Nanouk! De rest van de stad is net zo erg. Weinig siervuurwerk, maar veel knallende en rokende exemplaren. En werkelijk overal ligt glas. We lopen wat rond en drinken her en der een biertje. Uiteindelijk sluiten de we avond af bij de Yes Club, waar we de eerste keer ook naar toe zijn gegaan. Eigenlijk heb ik het hier al snel gehad, weer dubstep… Vlug terug naar Radotin en mijn bed in!

0 Berichten

Honderd Torens

Zoals verwacht werd ik opnieuw wakker met een kater, ik vrees dat ik dit de rest van de week zal blijven volhouden. We komen weer wat traag op gang, maar uiteindelijk vertrekken ik, Gijs en Remy naar het centrum van de stad. Bij een kerstmarkt op het Wenceslausplein stoppen we bij een kraampje waar de twee jongens helemaal enthousiast van worden…

 

Het is een langoše kraam! We halen zo een typisch centraal Europese lekkernij. Het is een soort platte oliebol met daaroverheen ketchup, kaas en heel veel knoflook olie. Het is heerlijk! Echt, als je een kraam tegen komt, haal er direct drie!

We zijn van plan om richting de kathedraal te gaan en komen al snel bij het oude plein. Hier staat de bekende astronomische klok, één van de grote trekpleisters van Praag. Ik moet toegeven, het is een mooi bouwwerkje. Het is er ook super druk, er staat altijd wel een kring toeristen om de toren te drammen. De klok geeft vijf verschillende tijden aan op zijn glanzende wijzerplaat. Er wordt verteld dat de maker van de klok door de stadhouders van Praag op een nogal lugubere wijze duidelijk werd gemaakt dat hij zo iets prachtigs nooit voor een andere stad mag maken, namelijk door zijn ogen uit te steken… 

 

We steken de Karelsbrug over en komen in het andere deel van de stad uit. We beklimmen wat trappen en sjokken wat weggetjes op richting de heuveltop. Allereerst kom je uit bij een poort waarop grote standbeelden staan van mannen die elkaar de hersens in slaan. Bij de poort staat een wachter in een indrukwekkend uniform en als je geluk hebt kun je de eeuwenoude traditie van het wisselen van de wacht meemaken. Helaas is deze traditie hartstikke nep en pas een aantal jaren geleden in het leven geroepen speciaal voor ons toeristen. Vlug doorlopen dus!

  

We komen uit bij de Sint Vitus Kathedraal en deze is zeker de moeite waard. Vooral wanneer het donker is en de spotlight gericht staan op het bouwsel. Niet alleen de kathedraal is mooi, maar ook het uitzicht vanaf de heuvel over de stad. Praag wordt ook wel de stad van honderd torens genoemd, maar dit is niet helemaal terecht. Het zijn er veel meer, er zijn zelfs over de vijfhonderd torens te tellen (ik heb dit niet nageteld!). 

Gaafste club ooit!

Nadat we ergens een hapje naar binnen hebben gewerkt, wil de helft van ons reisgezelschap die Praag vaker bezocht heeft (en twee die er zelfs gewoond hebben) ons de tofste club van Praag laten zien. Met de metro gaan we naar een andere wijk, Holešovice. Een paar meter van het metrostation vind je de bizarre Cross Club, echt te gaafste club ooit! Vanuit de verte zie je al de metalen bouwwerken die het terras vormen. Alles draait en geeft licht. Bij de deur krijg je een black light stempel ( het duurde even voor ik door had dat de inkt niet op was, maar dat je het alleen onder de lamp kon zien) en direct kijk je al je ogen uit. Allereerst, welke kant ga je op?

 

Er is een kelder waar het vaak wat rustiger is en vaak een DJ draait. Hier kun je even rustig schuilen in één van de nissen of toch tussen drie andere los gaan op de muziek. Een verdieping hoger vind je een gave bar met allemaal zitjes, over twee lagen verspreid. Het is er wat drukker, maar meestal kun je wel een bankje veroveren. Naast de bar zit de “grote” zaal waar regelmatig optredens zijn. Wij belandde in een concert van La Pneumatique, wat best gaaf was. Ik ben nog steeds op zoek naar een cd’tje…

  

Ook overdag kun je terecht bij de Cross Club, in de zomer kun je op het terras hangen, of helemaal boven in een hapje doen in het restaurant. Er vinden ook allerlei maatschappelijke en culturele activiteiten plaats. De Cross Club staat absoluut op mijn nummer 1 van dingen die je kunt doen in Praag!!!

0 Berichten

Absurd Mooi!

Op mijn eerste ochtend in Praag word ik nogal brak wakker. Toch wat teveel pivo (bier) naar binnen gegooid! Nadat ik me heb opgefrist valt het gelukkig allemaal wel weer mee en als iedereen klaar is met douchen, we zijn gelukkig nog maar met zijn vijven, pakken we de trein naar het centrum. Het is maar een paar stations en een kleine twintig minuten rijden vanaf Radotin voor we bij het centraal station aankomen, Hlavni Nadrazi. Ik heb er even op moeten oefenen, maar ik krijg het nu redelijk vloeiend mijn mond uit (trots).

Mijn eerste indruk van Praag is dat het absurd mooi is. Zo staat het ook letterlijk in mijn reisdagboekje van die tijd. De hoge gebouwen in pastelkleuren, vol met ornamenten en decoraties maken indruk om me. Niet vergeten dat ik jaren lang eigenlijk niet verder kwam dan het pittoreske Almere!

 

Niet ver van het station ligt het Wenceslausplein, één van de grootste pleinen van Europa. Hier struikelen we over een herdenkingsplek van Vaclav Havel, een oud president die vlak voor onze komst is overleden. Hij was de laatste president van Tsjecho-Slowakije en de eerste van Tsjechië. Hij werd gezien als een man van het volk en was duidelijk geliefd. De zee van grafkaarsen is prachtig.

  Ik verbaas me over de schoonheid van de stad, de barokke huizen met hun versieringen, de indrukwekkende gotische torens en her en der een stukje jugendstil (niet helemaal mijn ding). Pas als het donker is komen we bij de drukke Karelsbrug. De lange brug is vol met toeristen die langs de kraampjes vol souvenirs, langs stalletjes met kunst en een bedelaars schuifelen. De bedelaars zijn hier echt meelijwekkend. Ze zitten op hun knieën, voorover gebogen, waarbij hun neus bijna de ijskoude grond raakt. Echt een sneu gezicht! De Karelsbrug is wel een mooi dingetje, met 30 pas gerenoveerde beelden van religieuze figuren en aan weerszijden twee grote wachttorens. 

 

 

Het was een kort eerste rondje door het centrum, maar we hebben bericht ontvangen dat de laatste twee tijdelijke huisgenoten waren aangekomen. Snel gingen we weer terug naar Radotin. Het was tijd om het nachtleven van Praag te gaan aanschouwen. Als eerste belanden we in Chapeau Rouge, een tent in het centrum, die al vanaf 1919 zou bestaan. Chapeau Rouge bestaat uit meerdere verdiepingen.

 

Bij binnenkomst kom je in een gezellig café, waar je kunt kletsen en naar de vreemde spullen kijken die zijn uitgestald. Zo staan er ledematen van poppen op sterk water in de vensterbank. Een verdieping lager is een andere bar met podium en dansvloer. In het smalle bar gedeelte komen er blauwe uitstulpingen uit de rode muur, wat er nogal bizar uitziet. Je kunt nog een verdieping lager gaan, maar hier worden veel privé feesten gegeven en de ruimte is vaak afgesloten.

 

Het is behoorlijk druk en we staan in een rijtje aan de smalle bar, niet echt gezellig. We drinken een biertje en besluiten weer verder te trekken. We belanden bij de Yes Club, wat net geopend is. Voor een nieuwe club hebben ze de meest verrotte toiletten ooit. Naar mate de avond verder vorderde verdween er ook steeds meer. Er ontbraken al deuren en klinken, maar uiteindelijk was er ook een toiletbril verdwenen. Het was gezellig, alleen draaide ze de hele avond dubstep (horror).

 

Veel te laat en met te veel biertjes in onze mik gingen we weer in onze bedjes in de villa liggen. Hier zou ik morgen spijt van hebben…

0 Berichten

De Villa

Ons huis voor de komende week ligt in het stadsdeel Radotin (Praag 16), een aantal stations van het centrum verwijderd. Zoals ik in het vorige artikel al vertelde, zullen we hier met in totaal zeven mensen verblijven, waarvan ik er vier nog helemaal niet ken. Is dit nou wel een slim idee?

 

Het appartement ligt op een boven etage van een grote villa. Wij hebben de derde verdieping en zolder afgehuurd Het huis is heerlijk en luxe, zoveel jaar later besef ik me dit des de meer. Er zijn twee tweepersoonsslaapkamers en nog drie bedden op de zolder. 

 

Een grote woonkamer met keuken, waar we alleen de eerste avond in hebben gekookt, maar wel uitgebreide ontbijtjes hebben klaar gemaakt en een barretje. De badkamer lijkt ook geweldig, maar dit blijkt toch wat tegen te vallen. Er moet gedoucht worden in het bad, onder een schuin dak, waardoor je niet rechtop kunt staan. Het wordt één groot waterballet. Het water loopt soms zelfs onze slaapkamer in! Mocht het nodig zijn, dan kun je hier zelfs een wasje draaien. Ideaal!

 

 

Gelukkig is er genoeg ruimte, mocht ik de anderen willen ontvluchten. Maar dit is gelukkig niet nodig, het is hartstikke gezellig. Wat ik wel vervelend vond, was het delen van de badkamer. We waren vaak als laatste aan de beurt, wat er voor zorgde dat we pas laat op pad gingen en het werd een bende, wat ik dan op kon ruimen. 

 

Daarnaast waren er maar twee sleutels van het appartement en splitsten wij steeds op in drie groepjes. We kwamen hierdoor een keer voor een dichte deur te staan wat best vervelend was. Ook met oud en nieuw konden we niet even terug naar het huis om wat warmers aan te trekken. Als je zo een groot appartement verhuurd, zorg dan ook dat er meer sleutels beschikbaar zijn. Dit was echt een irritatiepunt. 

 

Het werd een gelukkig gezellige eerste avond, maar ik lag al vroeg op bed, met als excuus dat ik erg moe was, maar eigenlijk was ik na een half biertje al tipsy… Morgen weer een dag! 

0 Berichten

Mijn eerste vakantie...

Het is niet letterlijk mijn eerste vakantie, maar wel de eerste keer in tien jaar dat ik weer echt weg ben. Ik ben bloednerveus en niet alleen om die reden. Ik heb pas drie maanden een 'relatie' met Gijs, die me mee heeft gevraagd om in Praag met hem oud en nieuw te gaan vieren. Maar niet alleen met hem, we zullen met nog vijf anderen een huisje delen, waarvan ik er maar één ken… Ik was lichtelijk hysterisch.

 

Rond een uur of tien ’s avonds stappen we in de overvolle kleine Skoda van een vriend/collega van Gijs. Ik zit achterin, opgepropt tussen de kussens en tassen. Het gekerm en gekrijs van Björk klinkt uit de luidsprekers. Helaas hebben we geen andere muziek meegenomen en na een minuut of twee  ben ik het al zat, maar klagen wil ik (nog) niet. 

 

Wanneer we bij de grens met Duitsland komen ligt Gijs al te slapen. Zij hoofd bungelt naar voren en hij merkt niets van de enge donkere en vooral ook steile wegen, die het soms doen lijken alsof we in een achtbaan zitten. Björk is inmiddels gelukkig uitgeschakeld, dat is in ieder geval een opluchting.

 

Ik klets een tijdje met de vriend van Gijs, die ik wel redelijk ken, maar nog niet goed. Bij Dresden besluit hij dat het tijd is voor een tukkie en de auto wordt op een vrachtwagen parkeerplaats stil gezet. Ik slaap slecht, ik hoor geluiden om ons heen, alsof er iemand de hele tijd rond de auto loopt. De ramen zijn zo beslagen door ons gehijg, dat ik niet kan zien of het daadwerkelijk zo is. Een rusteloos uurtje later gaat de wekker en rijden we weer verder.

  

Nicht Aktueel...

 Ik denk dat we nog geen kilometer hebben gereden of Gijs zijn hoofd hangt alweer naar beneden. Het lijkt wel een zo een wiebel hoofd voor op het dashboard of hoedenplak van de auto. Hij mist door dit gesnurk wel de zonsopkomst in de heuvels tussen Duitsland en Tsjechië. Bij een kantoortje bij de grens gaat Gijs een milieuvignet halen, dat nodig is om met de auto Praag in te komen. Gierend komt hij weer naar buiten. Hij heeft van zijn moeder wat Tsjechische Kronen meegekregen, heel lief natuurlijk, alleen zijn de biljetten al een aantal jaren geleden vervangen door munten. “Nicht aktueel” bleef de man achter de balie maar herhalen, terwijl Gijs hem de biljetten bleef toeschuiven.

 

Het volgende deel van de trip valt hij niet meer in slaap. Het Tsjechische landschap is saai, veel gras, met hier en daar een heuveltje die als een soort pukkel uit de grond omhoog is gekomen. In een buitenwijk van Praag staan we ineens stil in een rij auto’s. Het is niet duidelijk waarom, maar we komen geen meter meer vooruit. Andere auto’s keren om en één van hen seint met zijn koplampen en gebaart dat we hem kunnen volgen.

 

Braaf draaien we ook om en volgen de Tsjech. We scheuren door pauperwijken met slingerweggetjes en rare verkeersborden. Na een minuut of tien komen we voor de opstopping uit. De rij is er niet minder lang op geworden, maar het is een raadsel wat er er nu gaande is.

 

Niet veel later komen we aan bij het huisje dat we voor een week hebben gehuurd. We zijn veel te vroeg en proberen nog even in de auto te slapen. Dit is opnieuw geen succes. We besluiten te vragen of we er  misschien al in kunnen. Toevallig komt de eigenaar van het huisje net aangelopen, alleen geeft hij aan dat het nog niet klaar is. We moeten een paar uur overbruggen. Hij wijst ons de weg naar een bar/restaurant/bowlingbaan een paar straten verderop.

 

 Hier wordt de vakantie officieel ingeluid met een welverdiend Tsjechisch biertje. Na zdraví!

0 Berichten