Praag part V

Samen met Nanouk en Max, gaan Gijs en ik voor de tweede keer naar Winter Conspiracy, een feestje in Praag. Het vliegen gaat deze keer een stuk soepeler. Vorig jaar hadden we vertraging door een sneeuwstorm... 

 

Als we zijn ingecheckt bij Hostel Elf gaan we het centrum in. Het is ontzettend koud, het steekt gewoon. Max en Nanouk hebben Praag nog niet eerder bezocht, dus we doen een kort rondje door het centrum. 

 

Het wordt al laat en het is zo koud dat we terug naar het hostel gaan. Eerst kopen we wat rommel bij de nachtwinkel aan de overkant. 

0 Berichten

Winter Conspiracy part II

Vandaag gaan we weer richting het centrum, we zijn wat laat, maar we hebben goed uitgeslapen. Op de Karelsbrug laten we een kunstenaar ons als karikaturen tekenen. Een grappige vent, maar de temperatuur van vandaag is minder leuk. Mijn voeten vriezen vast aan de stenen. Volgens mij is het wel -10 ofzo. 

 

We willen eigenlijk bij de Joodse buurt op het kerkhof kijken, maar daar moet je voor betalen en nog best veel ook. Dit laten we dan maar zitten, misschien hebben we het er voor over als we eens met beter weer in Praag komen. 

 

Om de zoveel meter gaan we snel ergens naar binnen om weer op te warmen, maar uiteindelijk komen we bij de St. Vituskathedraal terecht. Deze blijft mooi! Natuurlijk moeten we ook even langs de slotjesbrug. 

 

We gaan naar Chapeau Rouge, waar Max absint gaat drinken, maar hij kan het niet bepaalt waarderen. Ik hou het lekker bij een biertje! Met de taxi gaan we terug naar Hostel Elf, ik blijf het herhalen maar het is ZO koud!

 

Even omkleden en naar Winter Conspiracy. Het is een stuk drukker dan het jaar ervoor en ik vind het eigenlijk minder leuk. Er staan van die stroboscopen aan die echt de hele tijd aan het flitsen zijn. Ik wordt daar echt naar van dus ik heb eigenlijk de hele tijd met mijn rug naar het podium staan dansen, wat ook niet echt gezellig is. 

 

Ik heb nog even naar een toffe vuurshow gekeken, maar ook Nanouk gaf aan dat ze er niet veel aan vond. Dan voel ik me ook niet zo lullig als ik zeg dat ik liever naar het hostel ga. De sfeer is dit jaar heel anders...

 

Als we met de taxi bij het hostel aankomen zien we meisjes vechten. Pas als we uitstappen zien we dat ze met de vrouw van de nachtwinkel aan het vechten zijn en we gaan snel naar haar toe. Normaal is het echt een chagrijnige vrouw, die echt geen praatje gaat maken, maar nu begint ze te huilen. Ik weet niet wat ik moet doen, het is zo zielig. Ik weet niet waarom, maar Gijs en ik geven haar al ons kleingeld, alsof dat helpt... 

0 Berichten

-12 °C

Het is ZO koud! We kunnen eigenlijk niet normaal buiten lopen en gaan van restaurant naar café en zijn alleen maar aan het drinken en aan het eten. Het is niet leuk. Eigenlijk willen we 's avonds naar Cross Club gaan, maar het is gewoon te koud. Wat een huilies... Max verteld dat het die dag -12°C (gevoelstemperatuur) was...

 

Zondag zijn we ook weer van tent naar tent gehopt, maar komen uiteindelijk bij het Sex Machine Museum uit. Hier ben ik al honderd keren langs gelopen, maar nog nooit naar binnen geweest. Voor die prijs zou ik het normaal ook niet doen, maar het is nu ZO koud, dat ik het er voor over heb. 

 

Het is ook best grappig binnen, je ziet echt de meest bizarre dingen. Van bepaalde fetish rommel tot anti-masturbatie apparatuur. Best heftig! 

 

We halen onze spullen bij het hostel en gaan terug naar het vliegveld. Eenmaal in het vliegtuig moet Max een tekening die hij gekocht heeft in het handbagageruim stoppen. Dit weigert hij en er volgt een verhitte discussie met een arrogante steward. Uiteindelijk mag hij met zijn tekening op schoot voorin het vliegtuig gaan zitten. 

 

Van het weekend ben ik behoorlijk verkouden geworden en mijn neus zit potdicht. Bij het landen krijg ik enorme steken in mijn oren. Echt niet normaal! Nu weet ik wat Gijs elke vlucht heeft, ik heb vanaf nu nog meer medelijden met hem. Ik ben hier na nog lang doof geweest aan één oor. Volgens de huisarts is er een scheurtje in mijn trommelvlies ontstaan, maar dit is inmiddels al weer helemaal genezen. 

0 Berichten

Valentijnsdag in Edinburgh

We gaan al vroeg naar Almere Centraal en gooien onderweg onze sleutels in de brievenbus bij Max en Nanouk, zij zullen voor de katten gaan zorgen dit weekend. 

 

Eenmaal op Schiphol zijn we even in de war, we moeten naar een andere gate dan normaal gesproken als we naar Praag gaan. We mogen door het nieuwe inchecksysteem, waarbij je zelf je paspoort kunt laten scannen en er een foto van je gemaakt wordt. 

 

De vlucht is maar kort, ongeveer een uurtje. Vlak voor we landen zie ik Edinburgh al onder ons, heel gaaf! Ik ben helemaal door het dolle als ik de Ponden in mijn handen heb, het is net Monopoly geld. Wanneer er bij de bushalte ook nog eens een dubbeldekker bus aan komt rijden ben ik helemaal niet meer te houden. Dit is echt geweldig. Het is allemaal precies zo als ik had verwacht. De huisjes onderweg, de rode telefooncellen, het druilerige weer, het accent van de buschauffeur, het is een compleet plaatje. 

Cockburnstreet

De bushalte is vlakbij ons verblijf: Hoppo Backpackers Hostel in Cockburnstreet, ook al zo een geweldige straatnaam. Het hostel is schoon, maar ik vind het wel vervelend dat er niet iets van een wasbak op onze kamer zit. De douches vind ik behoorlijk ongemakkelijk, alles is open en alleen door een kort douchegordijn ben je een beetje afgeschermd, ik ben te preuts voor deze shit. 

The World's End

Aan de Royal Mile vindt je de pub World’s End. Deze naam is gegeven, omdat de pub vroeger aan het einde van de wereld lag, althans voor de Edinburghers, namelijk langs de oude stadsmuren. Buiten Edinburgh was er verder toch niets. Inmiddels is de stad wat groter en is de wereld van de Edinburghers wat uitgebreider. De pub komt uit de 16e eeuw en voelt ook echt zo. Het is wel echt een toeristische plek, met buitenlands geld boven de bar en ze verkopen er zelfs World’s End shirts.

 

http://www.worldsend-edinburgh.co.uk/

Als we onze rommel hebben neergegooid is het echt tijd om iets te gaan eten. Als we de straat uitlopen komen we op de Royal Mile terecht, ideaal. Ik heb natuurlijk van te voren een lijstje gemaakt met plekken die ik wil zien en nog geen vijf minuten later lopen we al tegen de één van mijn punten aan: The World's End! Een pub in oude stijl. 

 

Binnen is het gelukkig rustig, ik heb gelezen dat dit nog wel eens anders is. We bestellen een Ale (dit is ook gelijk mijn laatste, gatverdamme) en fish & chips (whoop whoop). Ze hebben hier zelfs een veggie burger voor Gijs!

 

Ondertussen is het gaan regenen, maar ik denk dat dit de hele Schotland ervaring compleet maakt. We gaan op zoek naar ons volgende item op de lijst:  The Jekyll & Hyde Pub (vanaf 2016 gesloten. Even denk ik dat we verdwaalt zijn , maar dan zie ik de pub ineens liggen. Het is een mooie tent met gekke meubels en decor. De wc zit verstopt achter een boekenkast, waardoor iedereen er voorbij loopt. 

 

Die avond moeten we lang zoeken naar een restaurant dat nog en tafel vrij heeft. Het is Valentijnsdag en dit zorgt voor overvolle restaurants. Uitendelijk kunnen we na lang wachten bij Koerdisch restaurant Hanam terecht. We hadden beter 's middags al kunnen reserveren. 

 


0 Berichten

Mary, Arthur & Sonja

We lopen wat rond, verkennen wat van de close's (smalle steegjes). Het is miezerig weer als we bij het kasteel aankomen. Het is hier erg druk, dus we gaan snel weer weg. 

 

Vlakbij de St. Giles Kathedraal is een zien we straatstenen  liggen die in de vorm van een hart zijn opgesteld. Het hart van Midlothian is onopvallend, maar niet voor de lokale bevolking. Deze hebben de vreemde gewoonte op het hart te tuffen en dan nog het liefst een grote rochel. De ene zegt dat het voor goed geluk is, de volgende geeft aan dat er in de 14e eeuw een tolhuisje was, waar belasting werd betaalt. Uit afschuw spuugde de bevolking bij de ingang van het huisje, waar nu het hart ligt. Het hart is het symbool geworden van het voetbalteam van Edinburgh. 

Mary King's Close

Onder de straten van Edinburgh ligt een deel van het verleden letterlijk begraven. Meters onder de grond liggen een aantal closes, bekend onder de naam Mary King’s Close, naar de dochter van een advocaat vernoemd. Dit was bijzonder omdat de meeste closes naar mannen werden vernoemd. Om plaats te maken voor een nieuw gebouw voor het stadsbestuur moesten de closes en hun bewoners wijken.  Ze werden uitgekocht en hun woningen en de steegjes werden afgesloten.

 

Tegenwoordig is deze vreemde plek toegankelijk voor publiek en worden er tours gegeven. Er wordt verteld over de bevolking van de stad en hoe de helft stierf aan de pest. Hoe de snaveldoktoren hun best deden om de pestlijders te helpen. En hoe de laatste bewoner zijn uiterste best had gedaan om niet te hoeven vertrekken, maar uiteindelijk voor een flink bedrag is gezwicht en het hele huis vervolgens leeg heeft getrokken. Zelfs de deurknop heeft hij meegenomen.

 

Natuurlijk kan op zo een plek een spookverhaal niet ontbreken. Het verhaal van Wee Annie (kleine Annie) wordt verteld in een ruimte vol poppen en knuffeldieren. Volgens een paranormaal begaafde Japanner Aiko Gibo  zou er in de ruimte een klein meisje ronddwalen, die tijdens de pestepidemie in de steek is gelaten door haar ouders. Verdrietig zou ze op zoek zijn geweest naar haar pop, die ze ook nog eens verloren is. Ze zou de hand hebben gepakt van het medium, die hier zo door geraakt is dat Aiko Gibo naar de bewoonde wereld is gerend en een Barbie pop voor Annie heeft gehaald. Door bezoekers die later in de kamer van Annie kwamen werden vervolgens meer poppen en knuffels meegebracht en er is een waar altaar ontstaan. Annie heeft in ieder geval genoeg om zich mee te vermaken.

 

Wat ik misschien nog wel mooier vind is de donatie-pot die in de kamer van Wee Annie te vinden is. Toeristen doneren hier geld wat eens per jaar uit naam van Annie gedoneerd wordt aan een kinderziekenhuis.

  

Normaal gesproken ben ik niet zo van de tours, maar op sommige plekken kun je op geen andere manier komen. De tourguides doen het erg leuk, ondanks dat ze een rol spelen in kostuum. Helaas mag er tijdens de tour niet gefotografeerd worden.

Brew Dog

Na een lunch bij Frankenstein's Pub (niet super) lopen we tegen Brew Dog aan, een schotse brouwerij met heel veel verschillende biertjes. Ze zijn in het nieuws geweest door hun biertje ` Hello my name is Sonja`, een biertje dat volgens eigen zeggen voor über hetero mannen is. Het biertje is gemaakt voor de olympische winter spelen van 2014 in Rusland, waar de president heeft aangegeven dat homoseksuele welkom zijn op de spelen, maar de kinderen met rust moeten laten… De  makers van Brew Dog hebben hierom een mooi biertje ontwikkeld, met op het label een Warhole achtige Putin met oogschaduw en lippenstift. Ze hebben een doosje vol naar het Kremlin gestuurd.

  

Maar niet alleen het Hello my name is Sonja biertje is leuk om te drinken, ze hebben een arsenaal aan zelf gebrouwen biertjes, zoals Punk IPA, Dead Pony en Kingpin. Van een klein brouwerijtje van 2 vrienden en een hond, maar is inmiddels wereldwijd verkrijgbaar in 44 bars, maar ook bij mijn Albert Heijn op de hoek. 

Arthur's Seat

Het is redelijk opgeklaard en we besluiten de heuvel bij Arthur's Seat te beklimmen om een goed uitzicht te krijgen. Het is wat blubberig en glad, maar we redden het zonder te vallen. Het waait flink, maar het uitzicht is heel gaaf! Ik strooi een beetje van de as van mijn moeder uit, voor we weer naar beneden gaan. 

 

Als we onderweg zijn naar Sheep Heid Inn, een pub even verderop, ga ik toch nog onderuit en zit ik onder de blubber. Er wordt op deze plek volgens de verhalen al vanaf 1360 drank verkocht. Mogelijk is het de oudste pub van Edinburgh en misschien wel Schotland.  Het ligt in het dorpje Duddingston, wat onder Edinburgh valt.

  

Binnen hangt het vol met schilderijtjes, dierenhoofden, en klokken. Het is druk, heel erg druk. Echt tijd om rond te kijken is er niet, ik wilde zo snel mogelijk een plek vinden. Het was druilerig weer, dus erg gezellig was het niet in de biertuin, maar liever daar dan tussen de dampende mensen. We drinken een biertje en lopen weer terug naar het centrum.  

0 Berichten

Piercings en een Mars

We laten onze tassen bij de receptie van het hostel achter en gaan nog even genieten van de stad. Als we naar buiten lopen komen we de "Guinnes World Record" houdster tegen. Zij is officieel de vrouw met de meeste piercings ter wereld en ik ken haar wel van tv. 

 

Als ze ziet dat we kijken worden we geroepen en maken een praatje. Ze staat hier op haar vrije zondag om nog wat extra geld te verdienen. We geven haar wat en gaan op de foto. "You helped me finance my next piercing!" roept ze ons nog even na. Wat een vrolijk en vooral kleurrijk persoon!

Vandaag is het een stuk mooier weer en we lopen wat rond in het zonnetje. Af en toe drinken we ergens een biertje. Bij de Grass Market lopen we bij Black Bull naar binnen. Hier hangen allerlei feitjes aan de muur en hier lees ik dat het plein waar we aan zitten, vroeger een vaste hangplek was. En dan bedoel ik dat er mensen werden opgehangen, nadat ze veroordeelt waren. 

 

Eigenlijk voelt heel Edinburgh aan alsof het vol verhalen zit. Ik weet niet waarom, maar je hebt het gevoel dat er overal wel iets gebeurt is of een verhaal achter zit. 

 

We sluiten het weekendje af bij World's End, waar het nu enorm druk is. We drinken snel een biertje en als we naar buiten lopen zie ik een bord hangen bij een snackbar. "Deep Fried Mars Bar"! Dit is iets dat al op mijn Food Bucketlist staat sinds ik er voor het eerst van hoorde en dat was op de middelbare school. 

 

We gaan naar binnen en bestellen de bizarre snack. Ik moet bekennen dat het echt wel heel lekker is, maar enorm machtig. Ik had net een Engels ontbijt naar binnen gewerkt, dus ik moest wel veel moeite doen de gefrituurde reep weg te krijgen. 

0 Berichten

Weekendje: Valkenburg

13 juni 2014.

 

Gijs heeft een weekendje weg geregeld. Ik heb geen idee waar heen maar na mijn werk sta ik klaar met mijn weekendtas vol spullen waarvan ik geen idee heb of ik het nodig zal hebben. Zelf op het treinkaartje heeft Gijs kundig onze bestemming weg gewerkt. 

 

Eerst pakken we de trein naar Utrecht. In mijn hoofd ben ik al druk aan het bedenken wat we in Utrecht kunnen gaan doen. Misschien is er een concertje? Of heeft hij weer eens iets op vakantieveiling gescoord? Maar nee, ik wordt over het station naar een ander perron geloodst. De trein met bestemming Maastricht vertrekt vanaf hier. Okay Maastricht werd het niet, vertelde hij snel. Nu snapte ik er niets meer van. Maastricht is altijd een grapje voor als we ergens niet heen willen gaan. "Kom we pakken gewoon per ongeluk de trein naar Maastricht..." Maar nu vertelde hij dat hij een weekendje naar Valkenburg had geregeld. Dat leek hem leuker dan Maastricht.Ik heb geen idee wat Valkenburg te bieden heeft dus ik laat me verrassen. 

De treinreis duurt lang, echt heel lang. Uiteindelijk komen we toch op het station van Maastricht terecht. Hier moeten we een andere trein pakken, een knal roze Veolia. Deze zijn echt een stuk fijner dan de gele rakkers van NS die bij ons rondrijden. Niet veel later staan we op het kleine stationnetje. Ik ben eigenlijk direct al onder de indruk van de sfeer in deze kleine stad. Ik kom zelfs het schattigste huisje OOIT tegen! (Ik heb echt een Google obsessie voor het huisje aan de Nieuweweg 17 op de laatste foto ontwikkeld). 

Bij het Hotel Schaepkens van St. Fijt checken we in. De vrouw achter de balie is echt een grappenmaker (niet sarcastisch) en ik voel me oprecht welkom. Snel gooien we onze spullen in de kamer en gaan naar het restaurant om voetbal te kijken. De meest bizarre wedstrijd van het WK (met de kopbal van Van Persie door zijn superman move). Op het terras hangt een gezellige sfeer. Als we nog iets willen eten vragen we aan iemand uit de bediening of er nog iets te bestellen is. De keuken is al dicht geeft hij aan, maar hij komt wel aan met een bordje hapjes. Top!

 

Hotel Schaepkens van St. Fijt bestaat al vanaf 1 maart 1885 en werd opgericht door de familie met dezelfde naam: Schaepkens van St. Fijt. In deze tijd was Valkenburg al een populaire bestemming. In 1977 is het oude gebouw afgebrand. Ik vond het een fijn hotel, met goede bedden, vriendelijk personeel en een fijn ontbijtbuffet. 

0 Berichten

Falconburgh Part II

15 juli 2014. 

 

We beginnen de dag goed met een uitgebreid ontbijt van het buffet bij ons Hotel Schaepkens van St. Fijt. Daarna wandelen we door het centrum, ik blijf bij mijn eerste indruk. Er hangt een fijne sfeer en ik kijk mijn ogen uit. Overal zijn kleine details van de historie te zien. Soms ook wat groter. 

 

Ik heb in het hotel natuurlijk even op Google onderzocht wat er allemaal te doen is in Valkenburg. Ik wil graag kijken bij de Fluweelengrot en bij de kasteelruïne. De laatste is prominent aanwezig in het stadsbeeld, dus hier waren we waarschijnlijk sowieso wel terecht gekomen. Maar allereerst maken we een tussenstop om  een echte Limburgse vlaai te proeven!

Bij de Fluweelengrot, een van de vele grotten die de stad rijk is, kopen we een kaartje voor een rondleiding. Er staan al een hoop andere klaar voor de ingang van de grot. We worden niet veel later begroet door een vrolijke gids, die ons mee de grot in neemt. Deze mergelgrot is waarschijnlijk in de 11e of 12e eeuw ontstaan doordat 'blokbrekers' de mergel ontgonnen om zo een beetje heel Valkenburg, waaronder het kasteel, mee te bouwen. De mergel is vrij zacht. Hierdoor is het behoorlijk gevoelig voor vandalen, die het erg leuk vinden om overal hun naam, verwensingen of diepzinnige quotes in te kerven. Aan de ene kant vind ik deze vorm van graffiti gaaf om te zien, maar ik begrijp ook dat dit niet erg respectvol is. 

 

De Fluweelengrot is zo een vijf kilometer lang en loopt deels onder de kasteelruïne. In de loop der jaren heeft de grot verschillende doeleinden gehad, waaronder die van schuilkelder tijdens de tweede wereldoorlog. Hier zaten 400 mensen tijdens de bevrijding 6 dagen en 6 nachten ondergedoken voordat zij bevrijd werden. Ook hebben hier Amerikaanse soldaten gezeten die hun handtekeningen en silhouetten op de muren hebben achtergelaten. 

 

Nog eerder, in de 18e eeuw tijdens de 'Franse' tijd, werd hier een kapelletje gebouwd. De eigen kerk mocht door de Valkenburgers niet meer gebruikt worden. Eén pastoor zorgde dat zijn kudde hier toch elke zondag een potje prediken. 

 

Op één van de muren is een afbeelding te zien van een dinosaurus, die symbool staat voor de oorsprong van de grot. Tijdens het Krijt was dit gebied een zee, waarbij de oude fauna die overleed, hier tot stof verging en uiteindelijk de mergel hieruit ontstond. Ook de andere schilderingen, waarvan ik de verhalen ben vergeten, zijn heel gaaf om te zien. De kleuren zijn geweldig. 

In één van de gangen brengt onze gids (die overigens echt top is!) de groep tot stilstand. Hij begint te vertellen over twee jongetjes die uit een inrichting even verderop waren ontsnapt. Na weken zoeken werden de jongens dood gevonden, in de grotten in deze omgeving. Klaarblijk hadden ze een ingang gevonden, maar raakten de weg kwijt. Ze overleden van de honger. Ook verteld de gids over een andere groep mensen, die ook het domme idee hadden zelf de grotten te gaan verkennen. Deze werden ook alle vier dood gevonden, maar zij waren dood gegaan van angst. Ze waren zo bang dat hun hart het niet langer aan kon, en er mee stopte. 

 

De lichten gaan uit. Het is pik donker, ik weet niet of ik ooit in zo een donkere ruimte geweest ben. In het begin verbeeld je nog dat je iets ziet, maar al snel weet je zeker dat je echt geen hand voor ogen ziet. Het lijkt me vreselijk om zo rond te dwalen. Bang, moe, hongerig en dorstig. Bah wat een rot manier om te sterven...

Ruïne

Met een kaartje voor de Fluweelengrot, hebben we ook toegang tot de ruïne van Valkenburg. Dit is een zeldzame hoogteburcht, wat inhoudt dat het een burcht is op een natuurlijke hoogte. In Nederland hebben we natuurlijk niet heel erg veel hoogte, dus ik denk dat dit misschien een reden kan zijn van deze zeldzame aard. Er is niet heel veel over van de burcht die hier ooit stond. 

 

Er wordt geschat dat de eerste versie van de burcht, een grote wachttoren, hier vanaf het jaar 1050 al stond. Zeker is dat er vanaf 1122 een burcht stond. In 1672 werd de burcht opgeblazen door stadhouder Willem III, die het niet leuk vond dat de Franzen zich er in verschanst hadden. Hierna is het eigenlijk alleen maar bergafwaarts gegaan. De stenen van een muur zijn gebruikt om de reparaties aan de stad te verrichten, nadat een brand half Valkenburg had platgelegd.  

 

Er zijn een aantal restauraties uitgevoerd om de resten te behouden. Er zijn nog wat resten van een ridderzaal, een kappeltje en een woongedeelte te 'herkennen'. Ook vind je er nog een oude trap en een put. Zoals ik al eerder zei, de stenen zijn uit de Fluweelengrot gehaald. Dit Mergel is vrij zacht en het kasteel is van boven tot onder beschadigd door mensen die er hun naam in kerven, teksten op schrijven en gewoon asociale vandalen. 

Wilhelminatoren

Nog één van de attracties van Valkenburg is de raketvormige toren op een heuvel. Met een kabelbaantje kun je naar boven voor €2. Niet heel spectaculair, maar wel een leuk uitzicht. Onder je racen de kinderen op de rodelbaan. Eenmaal boven kun je een drankje doen bij het restaurant, of als je zin hebt in een avontuurtje, abseilen van de toren. Hoewel ik dit ook heb overwogen, wil ik eigenlijk abseilen van een meer bijzondere plek. Niet dat dit al bepaalt is, maar ik vond het er niet echt spannend uitzien. 

 

Deze toren is in 1906 geopend, met als doel meer toeristen naar het pittoreske Valkenburg te lokken. Het gebouw is natuurlijk ook weer opgetrokken uit de populaire mergelstenen. In 1944 werd het ernstig beschadigd door granaatexplosies  die de Tweede Wereldoorlog met zich mee bracht. Vanaf 1954 kan de toren met de kabelbaan worden bereikt. 

 

Al met al is het een leuk om de kabelbaan te pakken, al is het maar voor het uitzicht. We konden ons hotel vanaf dit punt goed in de gaten houden!

Ik ben het hangertje met de as van mijn moeder in het hotel vergeten. Even gaan we terug om deze te halen, en iets warmers aan te trekken. Als we op zoek zijn naar eten, komen we langs een stroompje met een waterrad. Ik strooi de as het liefst uit in het water of op een heuvel met uitzicht. Vlug gooi ik wat van de inhoud van het hangertje in het stroompje. 

 

Niet veel later zitten we bij een all-you-can-eat Mexicaan! Waarom zit dit niet in Almere? Geniaal! Ik ben al snel vrienden met de papegaai die achter ons zit. Ik vind het maar sneu, zo een mooi dier, opgesloten in een kooi in een druk restaurant. Als de ober langs komt is hij behoorlijk verbaasd als hij ziet dat ik mijn gevederde vriend over zijn koppie mag aaien. "Tegen mij krijst ie alleen maar!" en inderdaad, de vogel krijgt hem in het oog en begint te gillen. Het liefst had ik het beestje meegenomen...

0 Berichten

Adriatische Trip

Om half vier in de ochtend gaat de wekker af. Vandaag begint ons volgende avontuur. Een rondreis langs de Adriatische Zee. We beginnen in Venetië, wat al lang op mijn bucketlist staat. Vervolgens gaan we Ljubljana, de hoofdstad van Slovenië. De volgende stop is Kroatië, waar we naar Zagreb en naar Split gaan. We sluiten de vakantie af met een paar dagen Praag en een weekend Mighty Sounds.

 

Eigenlijk was het de bedoeling dat we door zouden reizen naar Bosnië-Herzegovina, maar hier zijn recent heftige overstromingen geweest. We besluiten hier nu niet heen te gaan, maar blijven wat langer in Slovenië.

 

Het is doodstil op straat, Almere lijkt wel een spookstad. Voor de allerlaatste keer kopen we losse treinkaartjes. Als we terug komen, kunnen we alleen nog met de ov-chipkaart reizen... 

 

We vliegen met een klein Transavia vliegtuigje naar Marco Polo Aeroporto. Ik zit naast een rot vent die gelijk het luikje voor raam dicht knalt, ik begrijp daar niets van, ik kijk juist graag naar buiten. 

 

Ik kan gelukkig nog een beetje gluren door het raampje bij de rij voor ons. Het uitzicht is zo mooi, de lucht is helder dus je kunt ver kijken. Ik zie de Alpen liggen met kleine dorpjes tussen de flarden mist in de dalen, heel gaaf! Niet veel later zie ik ook Venetië liggen.

 

Camping Rialto

Als we onze bagage te pakken hebben gekregen tussen alle opdringerige passagiers, gaan we op zoek naar een manier om naar camping Rialto te komen, dit zou niet al te ver van het vliegveld moeten liggen. We lopen naar een toeristen informatie punt, maar wat zit hier een chagrijnig mens achter. Ik vind het bizar, het lijkt alsof ze bij de infopunten de meest onvriendelijke mensen neerzetten die ze kunnen vinden. Duidelijk wordt het niet, maar we betalen een belachelijk hoog bedrag en weten welk busnummer we moeten hebben. Meer komt er niet uit. 

 

Het lijkt de tweede halte te zijn, waar we moeten uitstappen. Bij 'Via Orlande' staan we dan ook weer buiten. Er is geen camping te bekennen, dus we gaan maar lopen. We komen nog een bushalte tegen met de naam 'Via Orlande'. En nog één en nog één... Opeens zie ik staan dat er maar liefst vijftien haltes zijn met die naam. Heel handig! Een stuk of acht haltes later hebben we toch maar weer de bus gepakt, dit slaat echt nergens op. Het is nog best een eind verderop als we de camping daadwerkelijk zien liggen...

 

Het inchecken gaat snel en de vrouw is heel vriendelijk. Ze wijst ons het kleine tentje dat vlak bij de ingang staat. Het ziet er netjes uit. Ik stort wel bijna met bedje en al van de vlonder waarop deze staat, maar het gaat net goed. Het is nog redelijk vroeg, maar we zijn al zo lang wakker dat we besluiten toch een biertje te gaan halen bij het winkeltje op het terrein. Het begint keihard te regenen. Dit was al voorspelt, maar ik hoopte natuurlijk dat ze het verkeerd zouden hebben. Twee uur lang staren we naar de dikke druppels en dan zijn we er klaar mee, we gaan gewoon richting het centrum, dan maar door de regen. 

Cappuccino, Pasta en Pizza

Met een kwartier staan we op een lelijk busplein en kunnen we Venetië gaan verkennen. Wat is dit een mooie stad, zelfs in de regen. Het water is turquoise en het lijkt wel een filmset. We lopen wat rond, kijken naar alle bootjes en gondels, en drinken een echte Italiaanse cappuccino. Tof, maar ik proef geen verschil, mijn portemonnee daarentegen, merkte een heel duidelijk verschil. Het is hier wel echt heel erg duur...

 

Nadat we eerst bij een tentje geweigerd zijn, zonder duidelijke reden, komen we bij Al Vecio Forner Sas terecht. Een gezellige ober helpt ons aan een kaart. Spaghetti Bolognese dan maar. Gelukkig is deze wel erg lekker.

 

Na het eten willen we nog wat van de stad verkennen, maar ik krijg ontzettende maagkramp. Of dit nu van het eten komt, of door de prijzen, ik durf het niet te zeggen. Terwijl ik krom loop gaan we op zoek naar het busstation. Dit kunnen we mooi  niet vinden en er is nergens een wegwijzer te bekennen. Ik denk dat we wel honderd rondjes hebben gelopen voordat we eindelijk de bus terug konden pakken.   

 

Bij de camping zijn we toch best moe. Gijs heeft nog honger en besteld een pizza. Ik snoep toch nog even mee en het is echt een lekkere pizza. We proberen nog wat van een WK voetbalwedstrijd mee te krijgen, maar zitten te knikkebollen. Ik denk dat we om een uur of negen zijn gaan slapen. 

0 Berichten

As bij de Rialto

Vandaag is het gelukkig wel zonnig en ik heb goed geslapen. We ontbijten bij de camping, in Venetië zelf betalen we waarschijnlijk tien keer zo veel. 

 

In de zon is de stad nog veel mooier, ik kijk mijn ogen uit. Bij de (drukke) Rialto brug strooi ik wat van de as van mijn moeder uit. Het is hier vol toeristen en zonnebril verkopertjes. 

 

Ik had gehoord dat het vet erg zou stinken in Venetië, maar daar merk ik gelukkig helemaal niets van. Misschien omdat het gisteren zo hard heeft geregend. 

Ezio

Als we over het San Marcoplein lopen krijg ik last van flashbacks. Ik ben nooit eerder in Venetië geweest, maar toch heb ik hier al tientallen keren gelopen, maar dan als Ezio Auditore Da Firenze, één van de hoofdpersonen uit Assassins Creed (een computerspel). Het is toch knap dat ze dit spel op zo een manier in elkaar hebben gezegd, dat je gewoon echt een gevoel van herkenning hebt. 

 

Het plein is mooi, maar ik ben de andere toeristen en vooral de duiven al snel zat. We lopen langs het water en zien de brug der zuchten (Ponte dei Sospiri). Dit is een brug die het paleis van de Doge en de gevangenis verbindt. De gevangen gingen na hun veroordeling via deze brug naar de kerkers en door de kleine raampjes konden ze een laatste blik naar buiten werpen.  

 

We lopen wat rond en proberen de drukte zo veel mogelijk te vermijden. We komen terecht op een marktje, die er super gestyled uitziet, echt heel mooi. Na de lunch besluiten we naar een supermarktje te gaan en wat biertjes te halen. Als we op de terrasjes in het centrum blijven hangen, dan is ons budget voor de vakantie vandaag nog op. Langs een kanaal gaan we zitten, het is hier rustig en je kunt alle mensen in de gondels bekijken. Ik geloof dat we wel vijftig keer op de foto zijn gezet door de mensen in de bootjes. Ik weet niet waarom, maar ik vraag me soms wel eens af op hoeveel vakantie foto's van andere mensen ik sta. Vooral als ik zie hoeveel onbekende er op mijn eigen foto's staan. 

Tiramisaru

Langs de grachten van Venetië vind je I Tre Mercanti, wat de drie handelaren betekent. Een winkeltje  met allerlei lekkers als pasta en wijn, maar ook tiramisu, Gijs zijn favoriete toetje. Liefkozend noemt hij het Tiramisaru, vraag me niet waarom… Maar goed al snel stonden we aan een bakje met het zoete spul naar binnen te lepelen. Wij hebben het bij de ‘originele’ gehouden, maar ze hebben er ook allerlei andere varianten zoals Nutella en aarbei. 

 

Ik moet zeggen dat het hangen langs de grachten echt heerlijk is. Op een gegeven moment gaan we op de steigers in het zonnetje zitten. Het is leuk om te zien wat er allemaal voorbij komt, politiebootjes, taxibootjes, luxe rijkeluisbootjes. We halen nog een ijsje. Gijs krijgt de verkoper behoorlijk geïrriteerd door stug tiramisaru smaak te blijven zeggen. 

0 Berichten

Modeltreinbaan

Het is tijd om Venetië achter ons te laten. Ik vind het een ontzettend mooie stad en ik ben blij dat ik het bezocht heb voordat het zinkt, maar ik vind het niet erg om weer weg te gaan. 

 

Met de rugtas op voel ik me weer net een pakezel. We pakken de bus naar het centrum en lopen vanaf daar naar het station. Dit is gelukkig niet ver. De dag ervoor hebben we al kaartjes gehaald en het is nu gewoon wachten op de trein. Dit duurt nog best lang... 

 

Twee en een half uur later stappen we het kleine treintje in. Het is echt een hele mooie rit, tussen de bergen, langs riviertjes en dorpjes die zowel Italiaans als Oostenrijks aandoen met hun geraniums voor de ramen. 

Over de grens

Op het stationnetje van Gorizia, aan de grens met Slovenië, moeten we overstappen. Vroeger was het één dorp, maar na de herverdeling na de Tweede Wereldoorlog kwam de grens tussen Italië en Slovenië dwars door dit stadje te liggen. Met de bus gaan we naar het Sloveense deel, Nova Gorica, wat zoveel betekent als 'Nieuw Gorizia'. 

 

Het is enorm verwarrend op het station en hier is ook weer zo een enorm behulpzaam informatiepunt medewerkertje. Uiteindelijk ziet een oud mannetje, dat bezig is met werkzaamheden aan het spoor, dat we er niet uit  gaan komen en komt ons te hulp. Hij spreekt geen Engels, maar met handen en voeten kan hij ons toch uitleggen waar we moeten zijn. 

 

Als de bus eenmaal aankomt verteld de chauffeur ons dat we een ander kaartje moeten hebben en we worden weer naar de balie gestuurd. Hij belooft dat hij op ons zal wachten. Morrend krijgen we het juiste kaartje van de brompot achter het raam en inderdaad, de bus wacht nog op ons. 

 

Het volgende deel van de reis is misschien nog wel mooier, we rijden door tunneltjes met boogjes met uitzicht op turquoise kleurige riviertjes. Het is alsof we door het gemaakte landschap van een modeltreinbaan rijden. We moeten nog één keer overstappen in Jesenice, gelukkig hoeven we maar vijf minuten te wachten. Het is een luxe DB trein. Het zit hier vol mensen die zich asociaal breed hebben geïnstalleerd, met hun tassen op stoelen. Eén vrouw ligt uitgebreid over de stoelen heen. We besluiten haar lekker rechtop te laten zitten, al is ze het hier zelf niet helemaal mee eens. 

Dobrodošli (welkom) in Ljubljana

We zijn toch best moe van de rit als we op het station van Ljubljana staan en nu moeten we nog op zoek naar ons hostel, Budgetrooms Vodmat. We weten ongeveer waar het moet liggen dus we beginnen maar gewoon met lopen. Als we een groepje jongere zien lopen, vragen we of zij weten waar de straat is waar het hostel ligt. Een jongen met een neusring waar een behoorlijke pulk snot aan hangt, wijst ons een kant op, zo een beetje het tegenovergestelde van waar wij heen gingen. Een beetje verbaasd volgen we toch zijn aanwijzingen op, maar het klopt inderdaad niet. 

 

Als we opnieuw iemand zoeken om de weg aan te vragen komen we een andere toerist tegen. Hij stelt zichzelf voor als 'Greg, California, I'm a traveller to!'. Gijs noemt zichzelf hierop 'Gijs Holland' en begrijpt eerst niet waarom ik dit zo grappig vind. Greg California heeft een flesje whiskey of iets op zak en wil dit graag met ons delen. Ik sla over, maar Gijs Holland neemt wel een teug. We weten twee mensen aan te spreken die ons de kant op sturen, waar we eigenlijk al heen liepen, sjongejonge. We nemen afscheid van Greg California en gaan weer verder op zoek naar het hostel. Nog geen vijf minuten later komt het stelletje dat ons de juiste kant op heeft gewezen, op de fiets aan. Ze hebben het thuis nog even opgezocht en kunnen ons nu precies vertellen waar we moeten zijn. Super tof!

 

Niet veel later staan we inderdaad voor het hostel, maar wat is dit een vreemd gedoe. In de hal zitten een paar oude ventjes die ons verbaasd aanstaren. De hal ziet er een beetje uit als een punt waar junkies hun gebruikte naalden voor schone kunnen inwisselen. Maar ach, het is wel ontzettend goedkoop! Toen ik de douches zag had ik eigenlijk gewild dat we niet zo gierig waren geweest, deze zijn echt ontzettend goor! 

De kamer is op zich prima, er staan twee bedden en er is een wasbak, meer hebben we niet nodig. Ik fris me even op (bij de wasbak, niet bij de schimmeldouches) en we gaan het centrum verkennen. 

 

Het hostel ligt niet echt dichtbij, het is zo een twintig minuten lopen, maar dit vind ik eigenlijk nooit zo erg. Er zijn schattige middeleeuwse steegjes en een mooie brug met groen uitgeslagen draken die de overgang bewaken. 

 

Langs de rivier de Ljubljanica is het één en al gezelligheid. Er zijn een hoop terrasjes en we horen even verderop muziek spelen. Ik vind dat we wel een biertje hebben verdiend. We kiezen voor een Pelicon, de serveerster legt uit dat dit een biertje is van een jonge Sloveense brouwerij. Heel eerlijk, het is niet echt lekker...


We eten een broodje op het terras, alles zit eigenlijk al vol met mensen die komen voor avondeten. We hebben niet veel zin om nog te gaan zoeken naar een lege plek. We drinken nog wat biertjes, deze keer geen Pelicon meer maar een Union en gaan al vroeg terug naar het hostel.

0 Berichten

Rakija en Dumplings

Wat zijn de mensen hier vrolijk! Vooral vergeleken het norse personeel dat we in Venetië zijn tegen gekomen. De serveersters lijken blij je te mogen helpen en als je op straat iets vraagt, wordt je vriendelijk te woord gestaan. 

 

We struinen wat door het centrum, bekijken wat street art, lopen over een kleurrijke markt met fruit en heel veel bloemen, en drinken een biertje langs het water. 

 

Bij een 'art market' staan mensen hun eigen kunstwerken te verkopen. Het oogt allemaal heel knus en het is ook niet overspoelt door toeristen. 

We lopen de heuvel op (waarbij ik vooral sjok en klaag) om bij het kasteel te komen. Ook hier is het weer rustig en we gaan even lunchen. Het kasteel zelf stelt niet veel voor, maar beneden in de kelder, waar ook de toiletten zijn, hangt toch wel een gekke sfeer. Er hangen lange witte jurken die spookachtig verlicht worden tussen de grove rotsblokken. Wanneer je door loopt kom je ineens terecht in een hypermodern toilet... Best gek...

 

Via een andere weg lopen we weer naar beneden en aan de voet van de heuvel gaan we weer even zitten. Gijs kiest voor een portie Cheese Dumplings, maar hij krijgt de zure bende nauwelijks weg. Vervolgens krijgen we nog een glaasje Rakija, wat net spiritus is. 

 

Bij de brug met de draken strooi ik wat as van mijn moeder uit. Vervolgens halen we alvast kaartjes voor de trein naar Zagreb en gaan terug het centrum in en hangen wat rond op terrasjes. Een paar biertjes en een burger met patat later, is het eens Gijs die zich niet zo lekker voelt en we gaan terug naar het hostel. Het was de bedoeling dat we maar even hier zouden blijven, maar hij valt al snel in slaap. Hierdoor kunnen we niet naar Metelkova, een soort vrijplaats in de buurt, dit is wel echt heel erg jammer want hier hadden we naar uitgekeken. Maar dan hebben we mooi weer een reden om terug naar Ljubljana te komen. 

0 Berichten

Bled

Vandaag staan we vroeg op om een uitstapje naar Bled te maken, een stadje dat even verderop ligt en prachtig schijnt te zijn. Gelukkig hebben we gisteren al onderzocht hoe de kaartjes automaat werkt en hebben we al snel de tickets in onze handen. Als we in de bus zitten te wachten tot we vertrekken, blijken heel veel mensen verkeerde kaartjes te hebben. Best leuk om het eens van de andere kant te bekijken. 

 

De rit duurt ongeveer een uur en een kwartier en als we eenmaal op het station in Bled staan begint het te regenen... We rennen naar een terrasje, waar we onder de bomen kunnen schuilen. Het lijkt niet lang te gaan duren, dus we gaan maar aan de koffie. We kunnen vanaf hier ook al mooi van het uitzicht genieten. 

De lucht klaart inderdaad na een half uurtje op en we gaan een rondje rond het meer lopen. Het is echt een mooie omgeving. Het water is helder, de heuvels groen en de huisjes pittoresk. In het midden van het meer ligt een eiland, met daarop een kerkje. Hier kun je heen gaan met één van de gondels, maar ik had geen zin om in een bui op het water terecht te komen. 

 

Halverwege ons rondje komen we inderdaad in een hoosbui terecht. We schuilen onder een boom, misschien was een paraplu geen overbodige luxe geweest... 

Kasteel Bled

Bovenop één van de heuvels vind je het kasteel van Bled. Het gebouw zelf is niet heel indrukwekkend, maar de omgeving en het uitzicht des de meer. We beklimmen de duizend trappen naar de top van de heuvel. Je raadt het al, dit gaat weer met veel gescheld en gezeur, ik haat trappen... 

 

Bij de kassa betalen we 2 x €9,- voor de entree, wat ik toch altijd best prijzig vind. We lopen een drukkerijtje in, waar een man ons verteld hoe de antieke drukpers werkt die hij heeft staan. Het is redelijk rustig en hier zijn we de enige. 

Verderop in het kasteel vind je een museum, dit is toch wel de moeite waard. Je vind hier van alles over de geschiedenis van Bled haar omgeving, zo ook fossielen en menselijke botten. Ook is er een klein kerkje. Helaas zijn de ridderzaal en de smederij op het moment van ons bezoek gesloten, uiteraard is de souvenirwinkel wel gewoon geopend.

 

Op de weg naar de uitgang komen we nog een verstopte brouwerij tegen, waar een monnik ons met een tandeloze lach begroet. Hij is in een goed humeur en maakt een praatje. Hij laat een foto zien van Willem-Alexander en Maxima als we vertellen dat we uit Nederland komen. Hij vind Maxima wel een lekker ding. Hij gaat nog even verder, natuurlijk over voetbal. Hij zegt lachend dat ons elftal vanavond, na de WK wedstrijd tegen Mexico weer naar huis kan. Nu vind ik hem niet aardig meer en gaan we snel weg. 

Nederland - Mexico

Bij een barretje langs het water drinken we een biertje en bestellen de creme cake waar we al veel over gelezen hebben. De Blejska Kremna Rezina, wat Bled Creme Cake betekent. Het doet een beetje denken aan een tompoes, maar ik vind dit eigenlijk lekkerder. Er zit geen glazuur overheen, waar je tanden van uit je mond springen. Wel is het gebakje enorm machtig... 

 

Het is tijd voor de voetbalwedstrijd, Nederland tegen Mexico. We besluiten deze in stijl te gaan bekijken in een Mexicaans restaurant. Er hangt een groot projectiescherm op het terras. Al snel zijn we niet meer de enige Nederlanders op het terras. Ik vind het altijd vervelend om Nederlanders tegen te komen op vakantie, maar op zo een moment heeft het toch ook wel weer wat. 

 

We genieten van een chimichanga en kijken de wedstrijd. De eerste helft is best kut, maar de tweede beter en we hoeven nog niet naar huis. Lekker voor je, tandeloze monnik! Om half negen pakken we de bus terug naar Ljubljana. 

0 Berichten

Rebels, of toch niet?

Het is toch wel jammer dat we vandaag weer vertrekken uit Ljubljana, ik had nog wel een dagje willen genieten en graag naar Metelkova willen gaan, maar dat zit er deze keer niet in. De tassen worden gepakt en we checken uit. Ik ben benieuwd naar het volgende hostel en vooral naar de douches, die waren hier echt beroerd. 

 

Helaas is het wel aan het regenen en we proberen onze tassen droog te houden door er plastic tassen overheen te spannen. Het is niet ver lopen naar het station, maar ik heb geen zin in zeiknatte spullen. 

 

Bij het station kunnen we rustig een cappuccino en een broodje wegwerken, voordat we om half negen in de trein stappen. 

Onderweg blijft het guur, maar toch maakt de mist die tussen de heuvels drijft het uitzicht ook wel weer gaaf. Gijs ligt al snel te slapen. Ook zo een drie uur later, als we op het station in Zagreb staan, miezert het nog steeds. We moeten hier onze euro's inwisselen voor Kuna's en uitzoeken hoe het openbaar vervoer werkt. We gaan weer naar een informatiepunt, wat opnieuw nutteloos blijkt. We proberen tien minuten lang uit de man te trekken waar we kaartjes voor de tram kunnen halen, maar het enige dat we te horen krijgen is welke tram we moeten pakken en waar we moeten uitstappen. Heel rebels besluiten we maar zonder kaartje te reizen. Ik hou hier echt niet van, maar we kunnen echt nergens een balie of automaat vinden. 

 

Zodra we bij de halte aankomen, komt de tram ook al aanrijden. Deze is best vol, dus we moeten ons met onze tassen tussen de mensen doordrukken. Mijn eerste indruk van Zagreb is niet helemaal wat ik had gehoopt. Het ziet een grauw en pauper uit, maar misschien komt dit door het grijze weer. 

 

Bij de eindhalte van de tram moeten we uitstappen en nog een paar minuten lopen. Ons hostel (Mali Mrak) ligt best ver van het centrum, maar het lijkt me een leuk verblijf. We vinden het ook snel, het ligt midden in een woonwijk. Bij binnenkomst ziet het er gelijk gaaf uit, met mooie muurschilderingen. Bij de receptie worden begroet door een jonge vent, waarvan ik gelijk de naam ben vergeten. Hij brengt ons naar onze kamer. Overal zijn mooie schilderingen te zien, we lopen door een gemeenschappelijke ruimte waarin het helaal is geschildert en een vrouw zit hier vrolijk piano te spelen. Het heeft echt een fijne sfeer.

Niet zo rebels

Nadat we heel even geacclimatiseerd hebben, lopen we weer naar de receptie voor een volledige rondleiding van de jongen, ik noem hem maar gewoon meneer Mali. Boven is een chill ruimte waar hippies zitten te haken, het ziet er gezellig uit. Ik ben blij als ik de douches zie, deze zijn schoon. Ze zijn wel wat krakkemikkig, maar ik heb het idee dat ik hier in ieder geval schoon uitkom en dat idee had ik bij Budgetrooms in Ljubljana niet... Meneer Mali laat ons nog even de tuin zien, het is duidelijk dat het hier 's avonds nog gezellig kan worden. 

 

Vlug ga ik even douchen en ook Gijs wil zich opfrissen. Meneer Mali laat ons nog even wat interessante plekken op de kaart zien, voordat we Zagreb gaan verkennen. Hij lacht ons uit als we vragen waar we kaartjes voor de tram kunnen kopen. "Nobody buys tickets in Zagreb. Just watch when suddenly everybody gets off the tram, then you have to get out to!". Allemaal zwartrijdertjes dus. Hij zegt dat hij zelf nog nooit in zijn leven voor de tram heeft betaalt... 

 

Tips van meneer Mali

Het is nog niet droog als we weer voor het hostel staan, maar echt regenen doet het niet meer. We pakken de tram en stappen heel rebels (uhum) na twee haltes uit omdat ik het te ongemakkelijk vind om zwart te rijden. We lopen wel naar het centrum. We komen onderweg de botanische tuinen tegen, maar dit ziet er gesloten uit. Even verderop komen we Pingvin tegen, een verantwoorde burgertent die meneer Mali ons zojuist heeft aangeraden. "Just fresh products and no fastfood shit". Ze verkopen ook veggieburgers en Gijs is gelijk fan!

 

We gaan op zoek naar het volgende item op de kaart die meneer Mali voor ons heeft getekend. Het is de brouwerij Medvedgrad en we hebben het ook al snel gevonden. Hier gaan we buiten zitten, wel onder een afdakje, want het is nog steeds wat druilerig. We bestellen een biertje en ik een paddenstoelensoepje, ook weer op aanraden van meneer Mali. Ik ben nu al fan van de man, het smaakt opnieuw heerlijk! Een paar biertjes later willen we weg gaan, maar we krijgen geen aandacht meer van de bediening, onze vloek doet zich weer de kop op. 

 

Het begint al wat laat te worden en we besluiten terug naar het hostel te lopen. Onderweg halen we bij een supermarkt wat snacks en biertjes. Het is ongeveer een half uurtje lopen naar hostel Mali Mrak, dat vind ik wel meevallen. Als we op ons balkonnetje zitten komt meneer Mali even een praatje maken. Hij brengt ons twee glazen witte wijn, die ik voor de verandering echt lekker vind. Uit de tuin komt oude muziek, ik denk uit de jaren '30. Heerlijk relaxt.

0 Berichten

Saaie Zagreb

Vandaag staat er niets op de to-do-list. We slapen uit en gaan pas laat op pad. Ik hoop dat ik nog van mijn eerste indruk van Zagreb af kom, ik vind het  tot nu toe maar niets.

 

Bij een kleurrijke markt richting het centrum halen we een gigantische sandwich en koffie. Dit is dan wel weer een goed begin. Het is ook nog eens een stuk mooier weer dan de dag ervoor. Dit maakt het al wat aangenamer.

 

Wanneer we weer verder lopen komen we een straatje tegen dat er gezellig uitziet, het is Tkaliciceva, wat een bekend straatje vol restaurantjes en cafetjes is. Gijs vind een plek waar ze vegetarische kebab verkopen. Het heet Gradski Kebab. De kebab lijkt gewoon feta te zijn, maar het is alsnog erg lekker.

Old Town

We lopen weer verder en komen in een gedeelte van Zagreb dat er ouder uitziet. Er staan schattige kleine huisjes en er is bijna geen verkeer. We komen bij de mooie kathedraal van Zagreb, die helaas wel in de steigers staat vanwege een restauratie. Ik heb begrepen dat de kathedraal eigenlijk continu wel in de steigers staat.

Plezier in het park

In het centrum van Zagreb liggen drie parken. We besluiten daar maar eens een kijkje te nemen. De eerste die we tegen komen ligt het verst van het station. Het is een gezellig, groen park met een hoop bloemetjes en fonteintjes. Hier zitten mensen te picknicken. We hangen wat rond, kopen ontzettend lelijke ansichtkaarten van een student, maar besluiten dan toch weer door te gaan.

 

Het volgende parkje is echt heel leuk. Er staan allemaal kleine gebouwtjes met eten en drinken. Het lijken een soort strandtentjes. Hier blijven we even zitten en drinken wat. Dit is wel echt een aanrader.

 

Het laatste park, de  het dichtst bij het station is vond ik niets aan. Het is aftands en het stinkt er enorm door het verkeer.

Melin

Een beetje verloren lopen we rond, we vinden het allemaal niet zo leuk. Nadat we bij een cafe keihard hebben moeten schreeuwen naar de bediening om te mogen betalen, hebben we er een beetje de pleuris in. Het lijkt er echt op dat de Zagrebbers niet zo gesteld zijn op toeristen. Dit ligt niet aan het harde accent, wat nog wel eens gesuggereerd wordt. Ik moet juist lachen als we begroet worden met 'Bog', wat enorm hard klinkt. Het ligt er aan dat we niet geholpen worden, na het eerste drankje blijft de bediening gewoon weg en we hebben regelmatig bijna moeten smeken om de rekening. Dit kan er aan liggen dat je vooral te maken hebt met seizoensmedewerkers, dit merk je in Nederland ook wel. En dat ze niet veel betaalt krijgen, maar door je gasten onbeleefd te behandelen kun je die extra fooi ook vergeten.

 

Per toeval komen we bij Melin terecht, dit is echt een toffe tent. Buiten hebben ze allemaal woonkamer meubels staan. Oude televisietoestellen als tafel en bureaustoelen om op te zitten. Voor de verandering is de bediening ook eindelijk een keer in orde. De serveerster maakt zelfs een praatje. Dit is de eerste vriendelijke Zagrebber, behalve de jongen van het hostel, die we tegen komen.

0 Berichten

'Muziek' en een mummie...

Met frisse tegenzin gaan we weer naar het centrum, eigenlijk zijn we wel klaar met Zagreb. We nemen ons voor om niet meer dan twee nachten ergens te boeken. Als het een gave plek is, dan gaan we wel een keer terug. Het is echt zonde, ik had er zo veel meer van verwacht.

 

Halverwege de weg naar het centrum stoppen we een cappuccino. Wat een smerige bocht! Ik krijg het bijna niet weg. Opeens zien we een man voorbij lopen die heel opvallend een pistool aan zijn riem heeft hangen. Ik ben even in shock, zoiets heb ik niet eerder gezien.

 

We gaan naar het archeologisch museum. Met de oudste lift van Kroatië gaan we naar de bovenste verdieping.

De Mummie

Ik heb nog nooit in mijn leven een echte mummie gezien, maar hier in Zagreb hebben ze er één. Hij is 'geleend' van een museum in Egypte en ik vind het bizar. In een donkere, koele kamer ligt hij op ons te wachten. Een zwarte uitgedroogde huid, met spierwitte tanden. Het leek alsof hij elk moment tot leven kon komen. Het voelt zelfs een beetje oneerbiedig, zoals hij daar ligt. Het was zijn bedoeling om in zijn graftombe in de sarcofaag van zijn eeuwige rust te kunnen genieten en dan kom je in terecht in Zagreb. 

 

Verderop zijn een hoop tabletten met hiërogliefen te zien, maar ook canopen, waarin de ingewanden van de farao's na het balsemen in gestopt werden, en een gedroogde hand en voet. 

 

We zien geen andere bezoekers en we worden continu achtervolgd door een medewerker van het museum, ik wordt er een beetje nerveus van. Ik moet zeggen dat ik me hier wel kan vermaken, misschien juist omdat het zo rustig is. We kunnen alles rustig bekijken. 

 

Er is nog een kleine ruimte met een tijdelijke tentoonstelling over de eerste wereldoorlog. Hier kom ik erachter dat ik van deze oorlog eigenlijk helemaal niets weet. Best slecht. 

Die avond is er in de buurt een concert van First Blood, een Hardcore bandje, wat niet per definitie mijn favoriete muziek is. Toch besluiten we te gaan. Heel verstandig besluiten we, jaja, alweer te gaan lopen. Het is best een wandeling, maar toch kunnen we het gemakkelijk vinden. Eigenlijk lopen we er toevallig tegenaan als we denken dat we verdwaalt zijn, maar voor de verandering gebeurde dit eens niet. 

 

Het tentje heet Močvara en ziet er gezellig uit, ik denk dat ik het leuker had gevonden als er andere muziek zou spelen. Maar toch vermaken we ons wel, totdat een mager mannetje met een snor en een enorme zweetlucht me tijdens zijn wilde dans op mijn oog mept. Ik ben er gelijk helemaal klaar mee en we lopen terug naar het hostel. 

0 Berichten

Turquoise Meren


Vroeg in de ochtend laden we onze tassen in een wit busje dat op ons staat te wachten. We gaan Zagreb achter ons laten en daar hebben we beide geen enkel probleem mee. Een vrolijke chauffeur draait Bob Marley en we zitten bij een aantal jongens/mannen die al snel in slaap vallen. Natuurlijk doet Gijs dit ook. 

 

We rijden naar Plitvice, een nationaal park van Kroatië en misschien wel één van de mooiste van Europa. Onderweg is ook al zat te zien. Ik zie een dorp dat tussen watervallen is gebouwd en landschappen die gebruikt zouden kunnen worden als decor voor een fantasy film (jaja dit vind ik wel vaker). 

Zaterdag

Als we worden afgezet bij de ingang van het park, geeft de chauffeur ons aan dat het vandaag wat drukker is dan normaal gesproken. De man laat ons op een kaart zien hoe we het beste kunnen lopen. Hij verteld dat we op moeten passen voor de beren in het park. "Here are bears, don't walk, just run!" zegt hij lachend. Hij geeft ook aan dat de kans klein is dat we er één zullen gaan zien, vooral nu het zo druk is. Het is zaterdag en de Kroaten gaan dan zelf ook naar het park. We hadden beter een dag eerder kunnen gaan...

 

Maar ach we zijn er nu toch. We spreken een tijd en plek af met de chauffeur waar we hem weer zullen gaan ontmoeten en gaan het park in. In de verte zien we al de mooie meren en watervallen liggen. Het is inderdaad wat druk, maar eenmaal in het park zijn de andere mensen goed te ontlopen.

Plitvice

In dit gebied is de grond van Travertijn, een soort kalksteen, wat vrij zacht is. Hierdoor kan het park elke dag weer anders zijn en verplaatsen de watervallen zich telkens. Dit maakt het heel bijzonder. 

We lopen over de houten loopbruggetjes richting een grote waterval. Het is echt prachtig. Het water is turquoise en zo ontzettend helder. Je ziet overal de visjes zwemmen.  In het begin hebben we nog wel last van de andere toeristen, die zichzelf ontzettend belangrijk vinden en overal vooraan willen staan. Ik snap dat je een goed uitzicht wilt en een mooie foto wil maken, maar toch gaan sommige mensen wel echt heel ver. Door een klein, (natuurlijk weer Frans) vrouwtje met een grote merktas wordt ik bijna het water in geduwd. Wat een idioot. 

 

We kijken even bij de waterval, maar ook hier is het weer zo druk dat je eigenlijk niet normaal kunt genieten. We lopen snel door en hier is het gelukkig een stuk rustiger. Nu kun je zelfs denken dat je helemaal alleen bent. 


Verderop komen we bij een aantal grotten, die wel even voor wat nodige verkoeling zorgen. Het is echt bloedheet. Nadat we een flink stuk gewandeld hebben komen we uit bij een steiger, waar we een bootje kunnen pakken naar de overkant. Hier is een restaurantje en lunchen we (niet echt lekker, ik zou aanraden een eigen pakketje mee te nemen en in het gras te gaan zitten). We hangen nog wat rond en bestuderen de irritante toeristen, voordat we terug gaan naar het busje. 

 

Eenmaal bij het busje moeten we dik een uur wachten tot de andere komen. Het lijkt wel een schoolreisje waar de stoere jongens de rest op zich laten wachten. Best asociaal. Als we dan toch eindelijk allemaal in het wagentje zitten, valt de rest alweer snel in slaap. Ik lees wat en dommel af en toe ook weg. Opnieuw is de omgeving zo mooi! Spierwitte rotsheuvels, waar je een zonnebril voor op moet zetten om er naar te kunnen kijken en huisjes waarvan eigenlijk alleen de muren nog staan en die vol kogelgaten lijken te zitten. 

 

Ineens doemt Split op in de verte. Geweldig! De blauwe zee met de witte stad in een baai en naast ons de bergen, ik had het niet zo mooi verwacht!

0 Berichten

Chaos in Split

Bij een soort taxistandplaats worden we afgezet. We hebben geen idee waar we zijn, maar onze chauffeur rijdt direct weg. We staan even verward om ons heen te kijken. Er staan rare gasten met geplastificeerde bordjes die je een slaapplaats aanbieden. Een ongure vrouw komt naar ons toe en schreeuwt "Are you looking for sex?". Ze lacht keihard en haar mond zit vol smerige bruine tanden. Ik ben een beetje van mijn stuk gebracht, dit had ik me niet voorgesteld bij onze aankomst in deze stad. 

 

Even verderop zie ik een bord met tourist info er op. Daar lopen we maar heen. Het is niet echt een informatiepunt, maar een plaats waar je tours kunt boeken. Vage shit... We pikken een kaart en gaan buiten op zoek naar ons hostel Omladinski. 

Een propper ziet ons worstelen en komt ons te hulp. Hij heeft het hostel zo gevonden op de kaart. Het is een pokke eind lopen en we besluiten een taxi te pakken. Voor 50 kuna bracht hij ons naar het hostel en we krijgen ook er gratis een lesje schelden in het Kroaats bij. Hij ging behoorlijk tekeer tegen de medeweggebruikers. 

Omladinski

Eenmaal bij ons hostel gaat het inchecken heel snel. Alleen even onze naam geven en klaar. Het is een saai gebouw, waar een hotel en een hostel in zitten. Eigenlijk zouden we vanaf Zagreb doorgaan naar Bosnië, maar door hevige overstromingen hebben we onze plannen moeten wijzigen. Omladinski was de goedkoopste optie. Het is wel even zoeken naar onze kamer, hier is echt geen logica te vinden in de kamernummering. Het gaat van 16 naar 31 en dan weer naar 21, maar uiteindelijk komt het goed.Ik ga gelijk de douches checken en deze vallen me 100% mee! Snel even opfrissen en terug naar het centrum. 

Nederland-Costa Rica

Zonder de zware tassen op onze rug besluiten we te gaan lopen en we vinden het centrum gemakkelijk. We gaan naar de boulevard langs de zee en gaan zitten bij een reastaurantje. Hier hangt een groot scherm en zitten al wat mensen klaar in hun oranje shirtjes. Een cheeseburger en patat later is het tijd voor de wk-wedstrijd Nederland-Costa Rica. Het terras zit inmiddels vol met Nederlanders. 

 

Het is een spannende wedstrijd en Gijs krijgt ruzie met een hinderlijk pubertje dat continu voor het scherm gaat staan. Nadat 'we' gewonnen hebben explodeert het terras, heerlijk. Als we terug lopen naar het hostel, raken we op de één of andere manier toch half verdwaalt, maar na wat snauwen en kibbelen kunnen we gelukkig redelijk snel ons bed induiken. 

0 Berichten

Good morning Split!

We hebben redelijk uitgeslapen, maar gaan uiteindelijk fris en fruitig richting het centrum. Dit gaat een stuk soepeler dan gisteravond. We komen langs een paupermarkt waar een meloenverkoper aangevallen wordt door een stel duiven, heel komisch!

 

Op de hagelwitte boulevard langs de zee moet ik mijn zonnebril opzetten, omdat de witte stenen zeer doen aan mijn ogen. We ontbijten langs het water, veel te duur voor wat je voorgeschoteld krijgt. 

 

Niet veel later struinen we door de witte straten van Split, ondertussen wordt het bloedheet. 

Modeshow

Ik kom tot de conclusie dat Split echt een prachtige stad is, maar behoorlijk saai. Ik kan weinig leuke of gezellige tentjes ontdekken. In een afgelegen steeg komen we een fijn restaurantje tegen, Korta, waar tot onze verbazing lachend personeel aan het werk is. Dit is één van de weinige keren dat we dit in Kroatië tegen komen. 

 

Rond een uur of vijf komen we weer bij de boulevard terecht om een biertje te drinken en ontdekken dat hier een ware modeshow begint. Nou eigenlijk geen officiële, maar alle jongere die de hele dag hebben liggen pitten of zonnen komen tevoorschijn en lopen als barbiepopjes voorbij. Dat is even wat anders dan de bejaarden (en wij) die er overdag rondlopen. 

 

Na het redelijke eten bij een Italiaans restaurant (met ranzige, nep-cappuccino) halen we wat drinken en gaan terug naar het hotel. Echt heel veel boeiends om in de avond te doen heb ik niet kunnen ontdekken. Of ik had naar een schuimparty met 14-jarige moeten gaan. 

0 Berichten

Doelloos

Eigenlijk wilde vandaag naar een eiland in de buurt gaan, maar ik ben de wekker vergeten te zetten. Dan maar weer een dagje doelloos rondlopen in Split. We ontbijten met een pizza en vieze Cappuccino bij Semafor, naast een dikke stenen muur. 

 

We lopen langs de zee en komen uit bij een stenen strand. Nu baal ik als een stekker dat ik geen zwemkleding heb aangetrokken... Overal liggen mensen te zonnen. Chagrijnig lopen we terug naar het hostel om zwemkleding aan te trekken. 

 

Eenmaal daar, zijn we uitgeput door de hitte en besluiten we niet te gaan zwemmen. Hoe bedoel je nutteloos?

Niet veel later lopen we wederom weer doelloos door het centrum. We gaan zitten bij een schattig eettentje met een terrasje onder druivenranken. Het eten is smerig! Ik heb lasagne besteld, die voornamelijk uit dikke kaas bestaat, echt niet te eten. De pasta bladen zijn ook niet goed gaar. Ik heb inmiddels echt een ontzettend kut humeur. We drinken nog een paar biertjes op de boulevard en besluiten dat deze dag niet meer goed gaat komen en gaan terug naar het hotel. Nu vergeet ik de wekker in ieder geval  niet te zetten... 

0 Berichten

Hvar

Om half 7 gaat onze wekker. Vandaag gaan we wel naar het eiland Hvar. Om 8.45 uur staan we klaar op het ferry station. Het is kut weer... Maar ik wil toch echt het eilandje zien en niet nog zo een nutteloze dag in Split doorbrengen. Om 9.15 uur zitten we in de grote  catamaran en Gijs valt al snel weer in slaap. Ik ben echt een beetje ongerust als ik naar de donkere, grijze lucht kijk. 

 

Na ongeveer anderhalf uur komen we aan in Hvar, de hoofdstad van het gelijknamige eiland. Het regent nog steeds, maar is een stuk minder onheilspellend als bij vertrek. Ik glibber over de natte, witte stenen in de haven en moet me vasthouden aan Gijs om niet onderuit te gaan. Heel handig die flipflops. Bij een terrasje gaan we schuilen en nemen een ontbijtje. 

Het duurt niet lang of de lucht klaart op en we hebben ineens stralend mooi weer. De stenen blijven nog wel even spekglad, maar voorzichtig schuifel ik door de steegjes. Er zijn een hoop trappetjes, zucht, ik haat trappetjes, maar echt prachtige uitzichten. 

 

We beklimmen de trappen op weg naar een fort. Tussen de reuzen agaves en cactussen door kun je het hele stadje en de haven bekijken. Eenmaal in het fort moet je natuurlijk weer een toegangsprijs betalen. Het is niet heel veel dus leggen we braaf wat centjes neer. Er is een ruimte waar ze potten en vazen hebben staan die ze uit de zee hebben gevist en je kunt de oude gevangenis in de kelder bekijken. 

 

Bij één van de torens, met een mooi uitzicht over de haven, strooi ik was as van mijn moeder uit. 

We pakken de bus naar een andere stad van het eiland, wat ongeveer drie kwartier rijden is.  Stari Grad, het lijkt op het eerste gezicht niet veel. Langs het water lunchen we met pasta en pizza, heel logisch al dat Italiaanse voedsel in Kroatië. Met onze buikjes vol gaan we op zoek naar een strand. Dit duurt niet lang.

 

Tussen de rotsen en een hoop krabbetjes gooien we onze spullen neer en duiken het heldere water in. Heerlijk! 

We chillen nog even tussen de krabbetjes, die ik maar eng vind, voordat we terug gaan naar het haventje om de bus naar Hvar te pakken. Om 20.00 uur gaat de ferry terug naar het vasteland. Het is  gaaf, we zien de zon ondergaan en komen in het donker weer aan in Split. We zijn nog niet aangekomen of we horen al het gejuich van de mensen die voetbal aan het kijken zijn. De eerst halve finale van het WK is begonnen. Als we eenmaal de boot afkunnen speuren we naar een plekje op een terras, zodat we ook kunnen kijken. Ondertussen horen we wel 5 x keihard gejuich. Duitsland heeft al 5 x gescoord tegen Brazilië. We zien het laatste stukje van de wedstrijd terwijl we ergens op straat een pizzapunt scoren. 

0 Berichten

Bye Bye Split

De wekker gaat weer vroeg en haastig pakken we onze tassen weer in. Om kwart voor tien hebben we onze paspoorten weer terug (die geef ik nooit meer af en ik begrijp niet waarom ik ze deze keer wel heb afgegeven), hebben we onze rugtassen weer op en zijn we op weg naar het busstation. Gelukkig is het nog niet heel erg warm, maar toch zweet ik als een gek. 

 

Voor 33 kuna per persoon mogen we mee met de shuttlebus naar het vliegveld. Ongeveer 30 minuten later staan we op de luchthaven. Veel te vroeg want onze vlucht gaat pas om 14.40 uur. Weer een smerige cappuccino en een broodje later (en veel staren naar de klok), kunnen we inchecken. Met een vaag papiertje dat onze ticket moet voorstellen melden we ons bij de balie. Ondanks mijn vrees dat er iets mis is, laten ze ons gelukkig doorlopen. 

 

Als we in de gate zijn, blijkt al snel dat we vertraging hebben. Zucht... Gelukkig duurt dit maar een uurtje. We hebben onze tijd kunnen doden met biertjes drinken in de gate, maar of dit nu echt zo een goed idee was... In het vliegtuig ga ik maar even aan de appelsap. 

 

Na een uur en tien minuten landen we in Praag. We hoeven maar kort te wachten op onze bagage. Ondertussen probeer ik op de tablet uit te zoeken waar ons verblijf is. Hostel Jeronimovo of iets dergelijks. Na een hoop gekloot (ik neem dat ding nooit meer mee, het werkt voor geen meter) heb ik een adres kunnen terug vinden. We pakken een taxi, ik ben er nu al klaar mee. Deze weet gelukkig gelijk waar we heen moeten. 

 

We rijden iets verder de straat door dan waar Hostel Elf ligt (wat al vol was) en worden afgezet op de hoek van een straat. Ik kan nergens uit op maken dat hier een hostel zit. We bellen aan bij een deur die het juiste huisnummer heeft, maar er doet niemand open. Half in paniek druk ik op alle deurbellen die ik kan vinden. Opeens gaat de grote deur toch open. "I was ready to leave" zegt een vrolijk meisje die ons op staat te wachten. Snel checken we in. 

 

De kamer is bizar! Heerlijk bed, plus een extra tweepersoonsbed en een geniale douche. Dit is echt niet normaal voor deze prijs. * Toen we in 2015 opnieuw naar dit hostel zochten, bleek het tijdelijk te zijn. De appartementen zijn inmiddels helaas verkocht*. 

Bij de Astronimische klok halen we een langôse en gaan we snel op zoek naar een kroeg waar we de halve finale Nederland - Argentinië kunnen kijken. We belanden bij O'Che's een Ierse pub me Che Guevara thema, aparte keuze maar een hele leuke tent. We zijn vroeg en nemen plaats vlak voor het grote scherm wat voor deze gelegenheid is opgehangen. Al snel druppelen er meer oranje shirts binnen en binnen de kortste keren zit het vol .

 

Het werd een spannende wedstrijd en ik ben er nog steeds van overtuigd dat Nederland had moeten winnen, maar we werden keihard ingemaakt. De enige Argentijn in de pub ging helemaal los na de winst, onder het toeziende boze oog van de vele oranje fans. Even was ik cranky, maar gelukkig duurt dit nooit lang.

 

Ik krijg een bericht van Marieke, dat zij en Robert ook al in Praag zijn aangekomen. Eigenlijk zouden ze de volgende dag pas komen, maar dit maakt mijn humeur weer goed.  Mijn laatste herinnering is dat we naar Chapeau Rouge zijn gegaan en gedanst hebben, maar verder is het een zwart gat... 

0 Berichten

Burton, Bier en Bibberen

Een beetje brak wordt ik wakker in het fijne bed van ons verblijf. Ik neem een verkwikkende douche, waardoor Gijs zonder warm water zit. Bibberend komt hij de badkamer uit en de dag begint met een klein schuldgevoel. 

 

Bij de SchnitzelKing eten we ontbijt/lunch. Een fastfood tent met schnitzelburgers, verrassend. We lopen naar het oude plein, waar we moeten wachten op Robert en Marieke. We gaan naar een expositie over Tim Burton. Misschien een beetje een gekke activiteit in Praag, maar het lijkt me echt heel tof. Dit was het ook! Helaas mogen er geen foto's gemaakt worden. Er staan schetsen van zijn bekende karakters, sommige op servetjes met de koffievlekken er op. Sculpturen uit de films, schilderijen, cartoons en ga zo maar door. We struinen twee uur tussen de werken en ik had zo nog een rondje kunnen maken. Echt heel inspirerend. 

Nog onder de indruk belanden we in een kroeg, verborgen in een kelder. In de donkere ruimte, onder het gewelfde plafond, moet ik even wennen aan het donker. Als mijn ogen zich langzaamaan schikken aan het gebrek aan licht, zie ik dat er veel graffiti's en tags op de muren geschreven zijn. Er hangt een goede sfeer, maar de toiletten zijn één van de ergste ooit... Op een deur staat zelfs de smeekbede 'Please clean me'. Blijkbaar trekken ze zich hier niets van aan, of durft de schoonmaakster hier niet naar binnen.

We waren allemaal enorm laat uit bed en het is al snel tijd voor het avondeten. We komen terecht bij een restaurant achter het oude plein, met typisch Tsjechische gerechten. Ik eet een smaakvolle goulash uit een schattige broodkom. 

Het is ons ter oren gekomen dat er een ijsbar te vinden is en na het eten gaan we op zoek. De bar zit onderin één van de grootste discotheken van Centraal Europa met vijf etages, waar mijn neefje helemaal lyrisch over was. Als we naar binnen gaan, voelen we ons al snel oud, maar ach we zijn op vakantie. We moeten even wachten, maar ik vermaak me wel. De vloer is van glas en je kunt naar de swingende mensen onder je kijken. Ik raad om deze reden wel aan dat je niet in een rokje gaat, iedereen kan zo bij jou naar binnen kijken. 

 

Met een zilveren poncho aan wagen we ons naar binnen. Je mag maar tien minuten door de bar lopen. Dan moet de boel weer afkoelen en kan de volgende groep de bar in. De bar is gaaf! Ik hobbel van het ene ijs sculptuur naar het volgende en kijk mijn ogen uit. Ondanks de kou wordt ik hier blij van. We krijgen ook nog eens een kleurrijk drankje in een 'glas' van ijs. Het verandert al snel in een photoshoot. 

We verkennen ook de rest van de discotheek (lichtgevende vloeren, hilarisch) en voelen ons met de minuut meer bejaard en vluchten. Een dikke kebab later, lopen we een reggae-bar in. Heel gezellig en in dezelfde straat als de grote puber disco. 

 

Morgen moeten we weer verder en we besluiten het niet (te) laat te maken. Binnen vijf minuten ben ik verdwaalt en er van overtuigd dat we nooit bij het verblijf aan gaan komen. Ik zeur om een taxi, maar Gijs weet zeker dat we dichtbij zijn. Ik krijg gelijk en we stappen een taxi in. Hierop krijgt Gijs ook gelijk, want nog geen vijf minuten later staan we voor ons verblijf...

0 Berichten

Festivaltijd!

Vandaag mag Gijs eerst douchen om te voorkomen dat ik weer al het warme water opmaak. We pakken de tas in en laten het fijne kamertje achter ons en lopen naar het station. Hier moeten we wachten op Robert en Marieke. En wachten, en wachten, en nog meer wachten. Ondertussen bekijken we de invasie van punkers, rockers, skankers en ander volk dat duidelijk op weg is naar MIGHTY SOUNDSSSSS

 

Op het station staat een piano, waar fanatiek gebruik van wordt gemaakt. Na ruim twee uur wachten, wij waren vroeg, zij erg laat, zien we eindelijk onze vriendjes aankomen. Ze hadden en verkeerd kaartje voor de bus gekocht en werden door een controleur te grazen genomen. Het paspoort werd afgepakt en ze moesten direct 800 kronen aftikken per persoon, dus waren ze in één klap 60 euro lichter. Echt bizar.

Nadat we hierover zijn uit gemekkerd pakken we de trein naar Tábor. Het is weer vol en ook zijn ze nog steeds bezig met het spoor, waardoor we op Obramovic moeten overstappen. Een stuk met de bus en vervolgens de laatste tien minuten met de trein naar onze eind bestemming. In een optocht van alternatievelingen die bepakt en bezakt zijn sjokken we naar de ingang van de camping. 

 

Robert heeft binnen vijf minuten vrienden gemaakt met onze buren, een stel Finse jongeren. Rens, Pontus en Kees. Eerst doen we traditiegetrouw eerst boodschappen bij de Kaufland. Als we terug lopen horen we de Real McKenzies spelen, wel geinig. Die avond gaan we kijken bij Dropkick Murphis, heel tof! Verder hangen we veel bij de tent en lullen Engels met onze buren. 

Dag 2

's Ochtends zweten we weer de tent uit. Gijs schuilt in de schaduw en ik lees wat tot de rest wakker wordt. Ik ben in shock als Kees, onze Finse buurman, in het Nederlands tegen me praat. Hij blijkt uit Groningen te komen en toen hij jonger was is hij geëmigreerd met zijn ouders naar Finland. Hij schijnt het die avond ervoor ook verteld te hebben, maar geen van ons luisterde hier naar. Ik vond zijn naam ook al apart voor een Fin... 

 

We hangen wat rond in de partytent van de buurtjes, gaan weer een rondje naar de Kaufland, hangen nog meer rond en moeten al snel weer naar de Kaufland omdat het bier en de wodka al op is. Als we terug lopen hoor ik de Restarts, die ik wel graag had willen zien. Een beetje verontwaardigd kom ik terug bij de camping, waar we nog meer rondhangen. Ik heb serieus nog nooit zo weinig bands gezien op een festival als bij deze editie van Mighty Sounds. Wel gaan we voor het optreden van Perkele, waar onze Finse buren fan van zijn. HEt was inderdaad erg leuk. WE springen wat rond en doen heel volwassen aan 'hoopjes' op iemand werpen. Ik ben op een gegeven moment de sjaak, maar daar gaat het natuurlijk mis. Ik verrek van de pijn (wat vier weken bijna ondraaglijk heeft aangehouden voor het minder pijnlijk werd). Een gekneusde rib, en wat voor één. Ik kon bijna niet meer zelfstandig opstaan. 

Dag 3

Weer worden we de tent uit gejaagd door de felle zon. Ik voel me smerig en heb moeite met bewegen. We lopen naar de blokhut, halverwege de weg naar Kaufland, en drinken daar een cappuccino. Dit vrolijkt me altijd wel op. 

 

Robert en Marieke springen van een steiger op de blob, nadat ze een uitgebreide verklaring hebben ondertekend waarin ze aangeven geen rechtszaak te starten als het mis gaat. Heel gaaf! Ik had ook gewild, maar ik denk dat ik met die pijnlijke rib niet meer op had kunnen staan. 

Verder hebben we Madball gezien, Necromantix (geinig), The Slackers, Stick To Your Guns, maar eigenlijk vond ik geen van allen echt de moeite waard. Het is gaan regenen en ik ben inmiddels behoorlijk nat. Ik ben er klaar mee, ik ben inmiddels schor, mijn rib doet pijn en heb het koud. Ik duik lekker mijn tent in. 

Dag 4

Mighty Sounds is alweer voorbij en dit soort altijd voor een deprimerende afterdip. Al heb ik niet veel bandjes gezien, we hebben enorm veel lol gehad. Eén van de leukste edities ooit. Mede dankzij onze aardige buurjongens. Chagrijnig pakken we onze tassen in, breken de tenten af en zeulen alles naar het station. De trein komt gelukkig al snel. 

 

Om half twaalf staan we op het station in Praag. We hangen wat grond op het grasveld voor het station. Daar pakken we de bus naar het vliegveld. Dit scheelt een klap geld als je het vergelijkt met de kosten voor een taxi. Op het vliegveld kunnen Robert en Marieke gelijk inchecken, maar onze balie is nog niet open, terwijl wij eerder vliegen. Dan maar pizza eten voordat we onze tassen kunnen dumpen. Als we van de kiloknallers af zijn, gaat we naar de security. Natuurlijk worden we weer uit de rij gepikt om gefouilleerd te worden. Heel irritant. Ik schaamde me wel een beetje toen ik na drie dagen festival mijn schoenen en sokken uit moest doen. Mijn voeten zijn zwart van het vuil. Het meisje dat tussen mijn tenen checkte of ik geen drugs mee naar Amsterdam zou smokkelen (logisch ook), vertrok geen spier. Ze hebben hele integere security meisjes in Tsjechië. 

 

We hangen rond in de gate met Robert en Marieke. Ons vliegtuig vertrekt eerst, maar zij volgen twintig minuten later. Het zijn toch net bussen tegenwoordig. In het vliegtuig val ik al snel in slaap en wordt pas wakker als de landing is ingezet. Heerlijk! Op Schiphol wachten we tot de andere geland zijn. We hebben wat moeite met het kopen van een kaartje bij de automaten van de NS. Tijdens onze vakantie zijn de papieren kaartjes vervangen voor de OV-chipkaart en ik ben hier nou niet direct een fan van. Met moeite krijgen we het voor elkaar om legaal de trein in te stappen, op naar Almere!

0 Berichten

Dwalen in Valkenburg

16 juli 2014: Onze laatste dag in Valkenburg...

 

We gaan op zoek naar een aquariumgrot. We volgen de bordjes, maar komen de grot niet tegen. Als ik later op zoek ga op internet, kom ik erachter dat  het maar goed is dat we deze attractie niet gevonden hebben (het was ook al gesloten). De grot is niet lang geleden door de dierenbescherming leeg gehaald. Verwaarloosde reptielen en vissen werden in beslag genomen. De eigenaar van de aquariumgrot was drie weken voor de inval overleden en de dieren waren sindsdien niet meer gevoed. Ook daarvoor was er al sprake van verwaarlozing, vieze kooien en trieste dieren, als je de oude recensies leest.

 

Wel komen we tijdens onze zoektocht naar de aquariumgrot terecht bij een de Lourdesgrot. Een replica van het bedevaartsoord in Spanje. In 1926 werd hier de droom van één van de pastoors in de regio verwezenlijkt. Okay, persoonlijk vind ik het niet heel indrukwekkend, maar het is leuk om te zien. 

 

Nadat we terug zijn in de bewoonde wereld, gaan we nog even lunchen op een terrasje, voordat we de trein terug naar Almere pakken. 

0 Berichten