Dutch Mountain Trail - Heerlen

Vanwege de corona-pandemie (daar heb je vast wel eens van gehoord) durfden we het in het begin van dit jaar niet aan om een trip buiten onze grenzen te boeken. Na wat surfen en zoeken naar interessante plaatsen in Nederland kwam ik de Dutch Mountain Trail tegen, dat klinkt toch al vet?!? Het is een hike van 100 kilometer door Zuid-Limburg, bedacht door het Dutch Mountain Film Festival. De route loopt vanaf Eygelshoven (naast Heerlen) via Vaals, Gulpen, Epen, Mheer en Eijsden naar het eindpunt Maastricht. Er zitten zeven kuitenkillers in, ook wel de seven summits genoemd. We delen deze route op in 4 dagen lopen, iets meer of minder dan 25 kilometer per dag. 

 

Zaterdag 26 juni vertrekken we uit Almere met twee kleine rugtassen waar we zo min mogelijk spullen in hebben gestopt. We hoeven alleen een bus te pakken naar Amstelstation en vanuit daar gaat er een trein rechtstreeks naar Heerlen. Ik ben verbaasd dat het niet meer moeite kost om zo ver naar het zuiden van ons land af te dalen. Een paar jaar terug waren we voor een weekendje Valkenburg in mijn beleving veel langer onderweg en kostte het behoorlijk meer moeite. 

 

Bij station Amstel moeten we ons even haasten om binnen een paar minuten van het busstation naar het perron te komen, maar gelukkig redden we het. Na iets meer dan twee uur komen we aan in Heerlen, volgens eigen zeggen de street-art hoofdstad van ons land. Ik heb een heel ander beeld van deze stad, in mijn beleving staat het vol met saaie gebouwen en is het er vol Wilders-stemmers. Ik heb me dan ook niet per se verheugd op een bezoekje aan deze stad. Dan kan het ook alleen maar meevallen en dat viel het zeker. Ik heb me zelfs kostelijk vermaakt. Inderdaad is er in zo een beetje elke straat wel een kunstwerk te vinden. 

Vanaf de eerste stap die ik buiten het gloednieuwe station zet begint mijn mening bij te draaien. De lange straat (Saroleastraat) die voor me ligt ziet er super gezellig uit. Helaas besluiten we om toch eerst de bagage te dumpen bij het hotel en even in te checken. Het is een minuut of vijf lopen van het station naar Tulip Inn Heerlen City Center, waar we voor vannacht een kamer hebben geboekt. Nadat we even hebben moeten wachten op een nogal veeleisend stel dat de receptiedame aan een kruisverhoor onderwerpt kunnen we naar onze kamer. Het is klein, maar alles zit er in wat we nodig hebben. Een heerlijk bed, koelkastje en badkamertje. We smijten onze spullen de kamer in en trekken wat anders aan, vanmorgen was de weersvoorstelling diep treurig, maar dit is helemaal bijgetrokken. 

 

We struinen rond in het centrum van Heerlen, er zijn veel terrasjes en pleintjes, maar die zitten redelijk overvol. Uiteindelijk komen we terecht bij de stadstuin van Heerlen, waar mensen genieten van het zonnetje en kinderen spelen. Hier heeft een ondernemer een heus strand met beach bar nagebouwd, Buiten genaamd.  De zon besluit even los te gaan en we strijken neer in een van de strandstoelen. Het is een heerlijk plekje, maar er is wel een maar... er is geen toilet. Super irritant, vooral aangezien ik 180 x per uur moet. Ze verwijzen je door naar een openbaar toilet, een paar meter verderop, maar toen wij er waren was deze ook gesloten. Ik ben zelfs naar de 2theloo gelopen een stuk verder, maar ook deze was gesloten. Echt knullig, zet desnoods twee Dixies neer ofzo. 

 

Na een paar biertjes is het dan ook echt tijd om te vertrekken naar een locatie met een toilet. 

 

Nadat we een plasstop hebben ingelast halen we snacks voor de eerste etappe morgen. Vervolgens stijken we neer bij een Ierse Pub, Erin's Isle, naast het hotel, waar verhalen aanhoren over rijke weldoeners die hun miljoenen afstaan aan ziekenhuizen en andere goede doelen. 

 

Ietwat meer beschonken dan we aankwamen verlaten we het terras en gaan we naar Bloom's Heerlen om wat burgers te verorberen. Holy moly wat zijn ze goed! Ik heb de Marigold burger, echt fantastisch maar helaas tijdelijk. Gijs gaat voor de Bloomburger. Alle burgers zijn vegan en goddelijk! Ik start snel een petitie om deze tent ook in Almere te krijgen!

 

We sluiten de avond af bij de Poort van Herle, het eerste terras dat je ziet als je met de trein aankomt. Ik had het niet verwacht, maar ik vind Heerlen heerlijk gezellig en vol vriendelijke mensen. Een onverwachte verrassing kan ik wel zeggen!

1 Berichten

Dutch Mountain Trail - Etappe 1 -

Veel te vroeg en veel te brak staan we op en maken ons klaar voor de eerste 28 kilometer van de Dutch Mountain Trail. Met de trein vertrekken we naar station Eygelshoven, waar de hike begint. Al snel komt het eerste blauw-witte plaatje in zicht waar je de route aan kunt herkennen. Het begin lijkt een beetje alsof je door een berm loopt (helaas zal ik dit gevoel vaker hebben), maar al snel komen we in een meer bosachtige omgeving zodra we in de buurt van Landgraaf komen. Onderweg komen we allerlei grappige dingetjes tegen, een beschilderd steentje met smile erop en bomen waar 'deurtjes' op zijn gemaakt. 

 

De eerste 'bergtop' die we overwinnen is de Wilhelmina-berg, gemaakt van een hoop restafval van de mijnen in dit gebied. Gelukkig zag Snowworld hier mogelijkheden en bouwden een indoor piste op de heuvel. Heb je toch nog wat aan je restafval. De berg is 225 meter boven NAP en hijgend, puffend en steunend kom ik boven. Okay mijn kuiten klapperen, maar op zich viel het me nog best mee. Echt mooi is het niet, dus snel lopen we verder. 

 

De route loopt verder richting Kerkrade door een mooi bos, met beekjes en langs kasteel Erenstein. Tot nu toe kan ik me prima vermaken, maar na Kerkrade gaat het mis. Uren lopen we door weilanden en velden met hoog gras. Echt kilometers. We gaan langs de Duitse grens en hier stoppen ook de route bordjes en moeten we vaak terugvallen op onze gps-app. Gijs heeft hiervoor GPX Viewer geïnstalleerd en die is best handig, vooral als je het boekje dat je speciaal hiervoor hebt aangeschaft straal bent vergeten. Onderweg zijn we een wandel-pro tegen gekomen die een aparte GPS bij zich had, maar de app van Gijs werkte beter. 

 

 

Ik vind er geen zak meer aan en dat vind ik heel kut. Ergens langs de randen van een veld, ongeveer op twee derde van de route geef ik aan dat ik dit niet helemaal voor me zag toen ik dit fantastische idee aan Gijs pitchte een half jaar terug. Als ik de filmpjes en foto's van andere wandelaars bekeek was het prachtig groen en bebost, maar dat is dus alleen het beginstuk. Gijs geeft gelukkig aan dat hij het ook echt heel saai vindt en we besluiten om morgen lekker ons eigen plan te trekken. 

 

Natuurlijk moet ik nog wel verder vandaag en het laatste stuk is hels. Nadat ik heb uitgesproken dat ik een quiter ben gaat alles zeer doen, mijn voeten vallen er bijna af en de tas wil ik het liefst in de fik steken. Na nog een paar uur proberen niet te klagen, maar overlopen van de klachten komen we bij de laatste summit van de dag: de Shneeberg. Deze heeft een hoogte van 257 meter maar is minder steil dan de Wilhelminaberg, dus veel makkelijker te doen. Ik had niet eens door dat we zo hoog geklommen waren. Hier zitten best wat mooie bosrijke stukjes, maar ook stukken waar het berm-gevoel weer terug keert. 

 

 

Vaals is in ieder geval in zicht, wat een opluchting. Ons verblijf ligt zo een beetje op de route. Ondertussen doet alles zo een pijn dat ik echt niet weet of ik morgen mijn bed nog uitkom. Echt die mensen die beweren dat het een geweldige route is die kunnen mijn rug op! Maar liever niet nu, ik ben al stuk...

 

Bij Hotel Vallis bellen we aan en worden ontvangen door een enorm vriendelijke man, waar we gelijk blij van worden. De kamer is perfect, volgens Gijs staat het zijn top 3! De schoenen gaan uit en we tellen onze blaren. De toppen van mijn kleine teentjes zijn verandert in 1 grote glazige blaar, gatver. Verder valt de schade op zich wel mee, maar ik ben kapot. Als ik mijn nek draai schiet de kramp er in. Lang leve wandelen met rugtas. Maar wat ik voortaan liefkozend de hel van 2021 zal noemen is voorbij. Ik neem een douche en fris we wat op.

 

Uitgeteld gaan we beneden in het restaurant Troje, dat van dezelfde eigenaar is, zitten en schuiven we champignons uit de oven, vegetarische pitta en een pizza naar binnen, terwijl we doods voor ons uitkijken. Ik kijk uit naar mijn bed en niet veel later zal ik heerlijk in dromenland zijn. Hopelijk hebben ze daar niet te veel weilanden, blijkbaar ga ik daar niet zo goed op.