Little Animal on tour: Arnhem

Een weekendje terug naar mijn roots; Arnhem. De stad waar ik geboren en wel drie weken getogen ben. Ach ja, ik heb er dan wel geen enkele herinnering aan, maar toch vind ik het leuk om er even langs te gaan. De ochtend van vertrek krijg ik de kolder in mijn kop en laat Gijs mijn halve hoofd kaal scheren... Laten we het er maar op houden dat de afgelopen periode niet de leukste uit mijn geschiedenis is geweest en ik heb het gevoel dat ik hierdoor het één en ander afsluit. 

 

Vroeg zitten we in de trein naar de Gelderse hoofdstad. Ik heb een hotel geboekt vlakbij het station, hotel Haarhuis. Een prima hotel en perfecte locatie. Nu gooien we er alleen onze spullen neer en gaan het centrum in. We zitten nog steeds in een halve lockdown en dat is te merken. In het centrum van de stad is het een stuk rustiger dan je op een 'normale' zaterdag zou verwachten. 

Zodra we ons hotel weer uitstappen is het toch gaan miezeren. De voorspellen waren echt heel slecht, maar we laten ons niet kisten. We gaan gewoon schuilen bij Davo Bar aan de Rijn. Dikke prima, voor nu dan. Het regent eventjes heftig, maar al snel trekt het weer bij.  En hoe! De zon gaat helemaal los en als we zitten te lunchen bij Rose's Next Door op het terras bedenk ik me ineens dat ik me eigenlijk wel eens moet gaan insmeren. Te laat, mijn arme vers geschoren kale koppie is al van spierwit naar roze gekleurd. Zo sullig... Met veel zelfmedelijden werk in mijn broodje vol avocado naar binnen nadat ik me toch maar even dik heb ingesmeerd. 

 

We maken een rondje door het centrum. Ik vind alles leuk, maar Gijs kan mijn geboorteplaats niet waarderen. We vermaken ons wel, maar hij is niet dolenthousiast. 

Gelukkig lopen we al snel het Feestaardvark tegen het logge lijf, een gigantisch kunstwerk van Florentijn Hofman. Ik kan het rozige gevaarte wel waarderen, misschien voel ik me soms ook wel een beetje een feestaardvark. Inmiddels is de reus afgevoerd voor onderhoud en het is nog niet bekend waar het ooit weer zijn roes zal uitslapen (ik heb nog wel een plekje over in mijn achtertuin!). 

 

We waggelen kris kras verder door de stad, bekijken wat fleurige streetart van Dopie.dsk, terwijl het weertje lekker wisselvallig blijft. We strijken neer op een terrasje bij een proeflokaal vlak naast ons hotel van de Leroy Brown Brouwerij. Ik heb voor die avond een restaurant uitgezocht waar ik al een tijd naar uitkijk: Studio Konijnenvoer. Ik heb de afgelopen periode obsessief kookfilmpjes van dit restaurant gekeken op hun Youtube kanaal Konijnenvoer TV en zelfs ook nog uitgeprobeerd, serieus goddelijk! 

En nu komt de domper. Ik heb hier voor de rest van mijn leven spijt van, maar ik heb mijn mijn domme halfkale kop niet gereserveerd. Nu voel je hem zeker al aankomen. Ze zitten vol. Keihard jankend gaan we weer naar buiten. Wat een kneuzenactie. Soms snap ik mezelf echt niet. Maar nu hebben we wel een reden om terug te komen, want deze toko staat echt op nummer 1 van mijn restaurant bucketlist. 

 

Wel lopen we per toeval langs de straat waar ik die fantastische eerste drie weken na mijn geboorte heb gewoond. Mijn oudoom woont hier nog steeds. Het is een gaaf anti-kraakpand in de Bergstraat en we lopen er even langs. Duizend verhalen komen in me op die ik zou kunnen vertellen, maar waar dit blogje niet geschikt voor is. 

 

Na wat chagrijning rondstampen besluiten we heel culinair te gaan doen. We kopen de Smullers op het station leeg en verorberen deze vette hap op onze hotelkamer. Daarna hopen we naar Blou Rooftop Bar te gaan, die bovenin ons hotel zit. Maar Arnhem heeft een thema; ook zij zitten vol. Wel gaan we snel even naar het tofste toilet van Nederland (zonder dollen, ze hebben een prijs voor dit toilet gewonnen). Dit toilet zit op 18 meter hoogte met een glazen vloer. Alsof dat nog niet freaky genoeg is, dan kun je op een knop drukken waarmee je een echte lichtshow activeert. 

Zondag 

Ietwat brak van de vele biertjes die er na het toilet-spektakel nog naar binnen zijn gegoten staan we met onze tasjes weer buiten het hotel. We besluiten niet gelijk de trein te pakken, maar nog even lekker burgerlijk naar het park te gaan. Hier wandelde mijn ouders vroegah op zondag met onze hond, lekker nostalgisch.

 

Het park Sonsbeek ligt niet ver van het station en het is er ook echt heerlijk wandelen zo midden in de stad. Ik ben blij dat we hier nog even heen zijn gegaan voor we weer terug naar Ally gaan.  Het is een oud landgoed dat er al minimaal 250 jaar ligt, wat ik op zich al bijzonder vind. Maar wat dit park volgens hun eigen website bijzonder maakt zijn de hoogteverschillen. Deze zijn ontstaan door het verschuiven van ijs over het land door gletsjers duizenden jaren geleden. 

 

Hoe dan ook, het park is super chill en echt een aanrader voor een brakke zondagochtend om weer wat frisser en fruitiger de rest van de dag aan te kunnen gaan. 

0 Berichten