Mijn eerste vakantie...

Het is niet letterlijk mijn eerste vakantie, maar wel de eerste keer in tien jaar dat ik weer echt weg ben. Ik ben bloednerveus en niet alleen om die reden. Ik heb pas drie maanden een 'relatie' met Gijs, die me mee heeft gevraagd om in Praag met hem oud en nieuw te gaan vieren. Maar niet alleen met hem, we zullen met nog vijf anderen een huisje delen, waarvan ik er maar één ken… Ik was lichtelijk hysterisch.

 

Rond een uur of tien ’s avonds stappen we in de overvolle kleine Skoda van een vriend/collega van Gijs. Ik zit achterin, opgepropt tussen de kussens en tassen. Het gekerm en gekrijs van Björk klinkt uit de luidsprekers. Helaas hebben we geen andere muziek meegenomen en na een minuut of twee  ben ik het al zat, maar klagen wil ik (nog) niet. 

 

Wanneer we bij de grens met Duitsland komen ligt Gijs al te slapen. Zij hoofd bungelt naar voren en hij merkt niets van de enge donkere en vooral ook steile wegen, die het soms doen lijken alsof we in een achtbaan zitten. Björk is inmiddels gelukkig uitgeschakeld, dat is in ieder geval een opluchting.

 

Ik klets een tijdje met de vriend van Gijs, die ik wel redelijk ken, maar nog niet goed. Bij Dresden besluit hij dat het tijd is voor een tukkie en de auto wordt op een vrachtwagen parkeerplaats stil gezet. Ik slaap slecht, ik hoor geluiden om ons heen, alsof er iemand de hele tijd rond de auto loopt. De ramen zijn zo beslagen door ons gehijg, dat ik niet kan zien of het daadwerkelijk zo is. Een rusteloos uurtje later gaat de wekker en rijden we weer verder.

  

Nicht Aktueel...

 Ik denk dat we nog geen kilometer hebben gereden of Gijs zijn hoofd hangt alweer naar beneden. Het lijkt wel een zo een wiebel hoofd voor op het dashboard of hoedenplak van de auto. Hij mist door dit gesnurk wel de zonsopkomst in de heuvels tussen Duitsland en Tsjechië. Bij een kantoortje bij de grens gaat Gijs een milieuvignet halen, dat nodig is om met de auto Praag in te komen. Gierend komt hij weer naar buiten. Hij heeft van zijn moeder wat Tsjechische Kronen meegekregen, heel lief natuurlijk, alleen zijn de biljetten al een aantal jaren geleden vervangen door munten. “Nicht aktueel” bleef de man achter de balie maar herhalen, terwijl Gijs hem de biljetten bleef toeschuiven.

 

Het volgende deel van de trip valt hij niet meer in slaap. Het Tsjechische landschap is saai, veel gras, met hier en daar een heuveltje die als een soort pukkel uit de grond omhoog is gekomen. In een buitenwijk van Praag staan we ineens stil in een rij auto’s. Het is niet duidelijk waarom, maar we komen geen meter meer vooruit. Andere auto’s keren om en één van hen seint met zijn koplampen en gebaart dat we hem kunnen volgen.

 

Braaf draaien we ook om en volgen de Tsjech. We scheuren door pauperwijken met slingerweggetjes en rare verkeersborden. Na een minuut of tien komen we voor de opstopping uit. De rij is er niet minder lang op geworden, maar het is een raadsel wat er er nu gaande is.

 

Niet veel later komen we aan bij het huisje dat we voor een week hebben gehuurd. We zijn veel te vroeg en proberen nog even in de auto te slapen. Dit is opnieuw geen succes. We besluiten te vragen of we er  misschien al in kunnen. Toevallig komt de eigenaar van het huisje net aangelopen, alleen geeft hij aan dat het nog niet klaar is. We moeten een paar uur overbruggen. Hij wijst ons de weg naar een bar/restaurant/bowlingbaan een paar straten verderop.

 

 Hier wordt de vakantie officieel ingeluid met een welverdiend Tsjechisch biertje. Na zdraví!

0 Berichten

De Villa

Ons huis voor de komende week ligt in het stadsdeel Radotin (Praag 16), een aantal stations van het centrum verwijderd. Zoals ik in het vorige artikel al vertelde, zullen we hier met in totaal zeven mensen verblijven, waarvan ik er vier nog helemaal niet ken. Is dit nou wel een slim idee?

 

Het appartement ligt op een boven etage van een grote villa. Wij hebben de derde verdieping en zolder afgehuurd Het huis is heerlijk en luxe, zoveel jaar later besef ik me dit des de meer. Er zijn twee tweepersoonsslaapkamers en nog drie bedden op de zolder. 

 

Een grote woonkamer met keuken, waar we alleen de eerste avond in hebben gekookt, maar wel uitgebreide ontbijtjes hebben klaar gemaakt en een barretje. De badkamer lijkt ook geweldig, maar dit blijkt toch wat tegen te vallen. Er moet gedoucht worden in het bad, onder een schuin dak, waardoor je niet rechtop kunt staan. Het wordt één groot waterballet. Het water loopt soms zelfs onze slaapkamer in! Mocht het nodig zijn, dan kun je hier zelfs een wasje draaien. Ideaal!

 

 

Gelukkig is er genoeg ruimte, mocht ik de anderen willen ontvluchten. Maar dit is gelukkig niet nodig, het is hartstikke gezellig. Wat ik wel vervelend vond, was het delen van de badkamer. We waren vaak als laatste aan de beurt, wat er voor zorgde dat we pas laat op pad gingen en het werd een bende, wat ik dan op kon ruimen. 

 

Daarnaast waren er maar twee sleutels van het appartement en splitsten wij steeds op in drie groepjes. We kwamen hierdoor een keer voor een dichte deur te staan wat best vervelend was. Ook met oud en nieuw konden we niet even terug naar het huis om wat warmers aan te trekken. Als je zo een groot appartement verhuurd, zorg dan ook dat er meer sleutels beschikbaar zijn. Dit was echt een irritatiepunt. 

 

Het werd een gelukkig gezellige eerste avond, maar ik lag al vroeg op bed, met als excuus dat ik erg moe was, maar eigenlijk was ik na een half biertje al tipsy… Morgen weer een dag! 

0 Berichten

Absurd Mooi!

Op mijn eerste ochtend in Praag word ik nogal brak wakker. Toch wat teveel pivo (bier) naar binnen gegooid! Nadat ik me heb opgefrist valt het gelukkig allemaal wel weer mee en als iedereen klaar is met douchen, we zijn gelukkig nog maar met zijn vijven, pakken we de trein naar het centrum. Het is maar een paar stations en een kleine twintig minuten rijden vanaf Radotin voor we bij het centraal station aankomen, Hlavni Nadrazi. Ik heb er even op moeten oefenen, maar ik krijg het nu redelijk vloeiend mijn mond uit (trots).

Mijn eerste indruk van Praag is dat het absurd mooi is. Zo staat het ook letterlijk in mijn reisdagboekje van die tijd. De hoge gebouwen in pastelkleuren, vol met ornamenten en decoraties maken indruk om me. Niet vergeten dat ik jaren lang eigenlijk niet verder kwam dan het pittoreske Almere!

 

Niet ver van het station ligt het Wenceslausplein, één van de grootste pleinen van Europa. Hier struikelen we over een herdenkingsplek van Vaclav Havel, een oud president die vlak voor onze komst is overleden. Hij was de laatste president van Tsjecho-Slowakije en de eerste van Tsjechië. Hij werd gezien als een man van het volk en was duidelijk geliefd. De zee van grafkaarsen is prachtig.

  Ik verbaas me over de schoonheid van de stad, de barokke huizen met hun versieringen, de indrukwekkende gotische torens en her en der een stukje jugendstil (niet helemaal mijn ding). Pas als het donker is komen we bij de drukke Karelsbrug. De lange brug is vol met toeristen die langs de kraampjes vol souvenirs, langs stalletjes met kunst en een bedelaars schuifelen. De bedelaars zijn hier echt meelijwekkend. Ze zitten op hun knieën, voorover gebogen, waarbij hun neus bijna de ijskoude grond raakt. Echt een sneu gezicht! De Karelsbrug is wel een mooi dingetje, met 30 pas gerenoveerde beelden van religieuze figuren en aan weerszijden twee grote wachttorens. 

 

 

Het was een kort eerste rondje door het centrum, maar we hebben bericht ontvangen dat de laatste twee tijdelijke huisgenoten waren aangekomen. Snel gingen we weer terug naar Radotin. Het was tijd om het nachtleven van Praag te gaan aanschouwen. Als eerste belanden we in Chapeau Rouge, een tent in het centrum, die al vanaf 1919 zou bestaan. Chapeau Rouge bestaat uit meerdere verdiepingen.

 

Bij binnenkomst kom je in een gezellig café, waar je kunt kletsen en naar de vreemde spullen kijken die zijn uitgestald. Zo staan er ledematen van poppen op sterk water in de vensterbank. Een verdieping lager is een andere bar met podium en dansvloer. In het smalle bar gedeelte komen er blauwe uitstulpingen uit de rode muur, wat er nogal bizar uitziet. Je kunt nog een verdieping lager gaan, maar hier worden veel privé feesten gegeven en de ruimte is vaak afgesloten.

 

Het is behoorlijk druk en we staan in een rijtje aan de smalle bar, niet echt gezellig. We drinken een biertje en besluiten weer verder te trekken. We belanden bij de Yes Club, wat net geopend is. Voor een nieuwe club hebben ze de meest verrotte toiletten ooit. Naar mate de avond verder vorderde verdween er ook steeds meer. Er ontbraken al deuren en klinken, maar uiteindelijk was er ook een toiletbril verdwenen. Het was gezellig, alleen draaide ze de hele avond dubstep (horror).

 

Veel te laat en met te veel biertjes in onze mik gingen we weer in onze bedjes in de villa liggen. Hier zou ik morgen spijt van hebben…

0 Berichten

Honderd Torens

Zoals verwacht werd ik opnieuw wakker met een kater, ik vrees dat ik dit de rest van de week zal blijven volhouden. We komen weer wat traag op gang, maar uiteindelijk vertrekken ik, Gijs en Remy naar het centrum van de stad. Bij een kerstmarkt op het Wenceslausplein stoppen we bij een kraampje waar de twee jongens helemaal enthousiast van worden…

 

Het is een langoše kraam! We halen zo een typisch centraal Europese lekkernij. Het is een soort platte oliebol met daaroverheen ketchup, kaas en heel veel knoflook olie. Het is heerlijk! Echt, als je een kraam tegen komt, haal er direct drie!

We zijn van plan om richting de kathedraal te gaan en komen al snel bij het oude plein. Hier staat de bekende astronomische klok, één van de grote trekpleisters van Praag. Ik moet toegeven, het is een mooi bouwwerkje. Het is er ook super druk, er staat altijd wel een kring toeristen om de toren te drammen. De klok geeft vijf verschillende tijden aan op zijn glanzende wijzerplaat. Er wordt verteld dat de maker van de klok door de stadhouders van Praag op een nogal lugubere wijze duidelijk werd gemaakt dat hij zo iets prachtigs nooit voor een andere stad mag maken, namelijk door zijn ogen uit te steken… 

 

We steken de Karelsbrug over en komen in het andere deel van de stad uit. We beklimmen wat trappen en sjokken wat weggetjes op richting de heuveltop. Allereerst kom je uit bij een poort waarop grote standbeelden staan van mannen die elkaar de hersens in slaan. Bij de poort staat een wachter in een indrukwekkend uniform en als je geluk hebt kun je de eeuwenoude traditie van het wisselen van de wacht meemaken. Helaas is deze traditie hartstikke nep en pas een aantal jaren geleden in het leven geroepen speciaal voor ons toeristen. Vlug doorlopen dus!

  

We komen uit bij de Sint Vitus Kathedraal en deze is zeker de moeite waard. Vooral wanneer het donker is en de spotlight gericht staan op het bouwsel. Niet alleen de kathedraal is mooi, maar ook het uitzicht vanaf de heuvel over de stad. Praag wordt ook wel de stad van honderd torens genoemd, maar dit is niet helemaal terecht. Het zijn er veel meer, er zijn zelfs over de vijfhonderd torens te tellen (ik heb dit niet nageteld!). 

Gaafste club ooit!

Nadat we ergens een hapje naar binnen hebben gewerkt, wil de helft van ons reisgezelschap die Praag vaker bezocht heeft (en twee die er zelfs gewoond hebben) ons de tofste club van Praag laten zien. Met de metro gaan we naar een andere wijk, Holešovice. Een paar meter van het metrostation vind je de bizarre Cross Club, echt te gaafste club ooit! Vanuit de verte zie je al de metalen bouwwerken die het terras vormen. Alles draait en geeft licht. Bij de deur krijg je een black light stempel ( het duurde even voor ik door had dat de inkt niet op was, maar dat je het alleen onder de lamp kon zien) en direct kijk je al je ogen uit. Allereerst, welke kant ga je op?

 

Er is een kelder waar het vaak wat rustiger is en vaak een DJ draait. Hier kun je even rustig schuilen in één van de nissen of toch tussen drie andere los gaan op de muziek. Een verdieping hoger vind je een gave bar met allemaal zitjes, over twee lagen verspreid. Het is er wat drukker, maar meestal kun je wel een bankje veroveren. Naast de bar zit de “grote” zaal waar regelmatig optredens zijn. Wij belandde in een concert van La Pneumatique, wat best gaaf was. Ik ben nog steeds op zoek naar een cd’tje…

  

Ook overdag kun je terecht bij de Cross Club, in de zomer kun je op het terras hangen, of helemaal boven in een hapje doen in het restaurant. Er vinden ook allerlei maatschappelijke en culturele activiteiten plaats. De Cross Club staat absoluut op mijn nummer 1 van dingen die je kunt doen in Praag!!!

0 Berichten

Magisch Reon

Het is vast geen verrassing meer, maar ik wordt weer behoorlijk brak wakker. Het is oudjaarsdag en we komen maar langzaam op gang. De anderen zijn allemaal al hun eigen weg gegaan en ik ga met Gijs het centrum in. Hij wil me een museum laten zien. Hier ben ik al lichtelijk van in shock. Gijs en musea is niet een combinatie die ik heel snel verwacht. Onderweg komen we langs de slotjesbrug en de Lennon muur. 

 

Braaf volg ik Gijs de Petrin heuvel op, dat het gevoel heeft van een park. Af en toe ben ik wel een beetje bang dat ik naar beneden rol. Maar uiteindelijk komen we bij onze bestemming (met veel gezeur en geklaag). 

Het lijkt een klein huisje, waar je zo voorbij zou kunnen lopen, maar het is de gallerij van kunstenaar Reon Argonian. Deze Tsjechische kunstenaar creeert geweldige fantasieschilderijen. Aan de buitenkant had ik dit nooit verwacht. Voor een zacht prijsje mag je het huisje betreden. Je komt terecht in soort paarse, overweldigende trappenhal. Hier hangt het al vol met schilderijen. Er zit een soort miniwinkeltje in wat lijkt op een soort trapkast. Boven vind je de zolder, waar je stapels en stapels aan schilderijen kunt bekijken. Het is gek om te zien dat de werken zo tegen elkaar aan staan.

 Helemaal beneden vind je een ruimte waar je kunt relaxen en je een glaasje wijn krijgt. Ook hier staat het weer helemaal vol met prachtige creaties. Het was een beetje jammer dat ik al zo gaar was. Het is behoorlijk warm en doordat het propvol met bezienswaardigheden staat, kan dit nogal overweldigend zijn.

 

Je moet er van houden natuurlijk, het is zeker niet stijl die door iedereen gewaardeerd wordt, maar ik vond de magische schilderijen van Reon fantastisch. De werelden die hij creert de kleuren die hij gebruikt vind ik gewoon prachtig. Nadat ik met Gijs ben gaan samenwonen (een half jaar later) hebben we het toilet ook een Reon thema gegeven.

Hare Krishna

Nadat we uitgekeken waren begon het alweer te schemeren. Het was tijd om iets te gaan eten en Gijs wist wel een leuk restaurantje. We hebben even moeten zoeken, maar uiteindelijk kwamen we terecht bij een tent die gerund wordt door Hare Krishna, Govinda's.

 

Het was heel erg rustig, maar een lief meisje wees ons een plekje. Helaas sprak ze geen woord Engels. Het menu staat vast en verandert elke week. Bij binnenkomst kregen we een drankje, warme appelsap. Dit was even heel erg lekker, net vloeibare appeltaart, maar na drie slokken moest ik toch wel  moeite doen om het weg te krijgen.

  

Vervolgens wordt het eten voorgeschoteld. Het is niet echt heel decoratief gepresenteerd. In een metalen bak met verschillende vakken zijn het voor- hoofd- en nagerecht opgediend. Doordat het serveerstertje niet kan uitleggen wat er op het bord ligt is het helemaal een verrassing. Heel eerlijk gezegd, ik was niet heel enthousiast. Het soepje was oké, het kwark prutje met een soort koek er in was best lekker, maar de rest moest ik echt wel met een beetje tegenzin naar binnen werken. Gijs blijft volhouden dat het de keren dat hij hier geweest was echt een stuk beter smaakte, dus ik zou het ook zeker aanraden. Het concept is gewoon leuk. Geen keuze, maar eten wat de Hare Krishna schaft. En misschien ook wel belangrijk, het is altijd vleesloos!

3...2...1...!

Het miezert een beetje en we gaan kijken bij een optreden op het Oude plein. Het is er gezellig en we halen wat biertjes. Vlak voor twaalf uur komen onze huisgenootjes en we gaan bij de Astronomische klok staan. Het plein staat vol met toeristen en lokale bevolking. Om klokslag twaalf uur gaat het helemaal los. We schrikken er zelfs een beetje van. Er ontstaan een lege plek, midden in de toeschouwers waar van alle kanten vuurwerk naar toe gegooid wordt. We blijven even kijken, maar het wordt steeds erger. Er ligt overal glas en ik bescherm mezelf door mijn capuchon op te zetten. We gaan maar snel weg.

 

Natuurlijk bel ik even mijn moeder, mijn kleine zusje en mijn beste vriendin Nanouk! De rest van de stad is net zo erg. Weinig siervuurwerk, maar veel knallende en rokende exemplaren. En werkelijk overal ligt glas. We lopen wat rond en drinken her en der een biertje. Uiteindelijk sluiten de we avond af bij de Yes Club, waar we de eerste keer ook naar toe zijn gegaan. Eigenlijk heb ik het hier al snel gehad, weer dubstep… Vlug terug naar Radotin en mijn bed in!

0 Berichten

Kutna Hora

We staan vandaag vroeg op, want we hebben voor de verandering eens een planning die dag. Terwijl onze huisgenoten nog liggen te slapen vertrekken wij naar Kutna Hora, een klein, voormalig mijnwerkersdorp een kleine anderhalf uur van Praag vandaan.

 

Op het Centraal Station drink ik mijn allereerste cappuccino OOIT en ik kan wel zeggen dat hiermee mijn echte koffie verslaving verder door is geëvalueerd!  We pakken de trein en Gijs valt al snel in slaap, wat ik inmiddels wel gewend ben. Het uitzicht is saai en ook ik moet mijn best doen om mijn ogen open te houden. Gelukkig blijf ik wakker en stappen we op het juiste station uit. We beginnen maar gewoon een kant op te lopen en blijken voor de verandering een goed richtingsgevoel te hebben. 

Het lijkt een doodnormaal kerkje in een doodstil stadje, alleen een paar toeristen bij de ingang verraden dat er iets anders mee aan de hand is. Ook wij gaan het kerkje in en kopen een kaartje bij de ingang, het is een soort strippenkaart waarmee je drie kerken in de stad kunt bezichtigen. Echter is dit kerkje toch wel hetgeen waarvoor we de trip gemaakt hebben.

  

Het is het Ossuarium van Sedlec, waar een half blinde en misschien een beetje doorgeslagen monnik het interieur van de kerk heeft versierd met de botten van zijn dorpsgenoten en voorvaderen. Heel bizar, ik was wel even ontsteld toen ik zag dat het echte botten waren. Ik weet ook niet wat ik dan verwacht had. De kroonluchter in het midden van de ruimte bevat alle botten van het menselijk lichaam. Het familiewapen dat is nagebouwd (serieus) is dat van de Schwarzenberg familie die in de Bohemen erg invloedrijk was. Ik heb hier het alarm nog af laten gaan door mijn arm door een gaas hek te steken bij een stapel schedels ( ik wilde alleen een foto maken, echt waar!). 

Meer botten

Even verderop staat de kerk van Sedlec (voluit: Maria-Tenhemelopneming en Johannes de Doperkerk), het is wel wat minder bizar en een stuk braver dan de kerk die we hiervoor hebben bezocht, maar ik vond het best een mooi exemplaar. Je kunt vrij rondlopen en de beelden en relieken (met schedel) bekijken. Wanneer je een wenteltrap beklimt naar een boven etage kom je oog in oog te staan met een gekruisigde en bloedende Jezus, ook hallo.

 

We zijn hier wel redelijk snel uitgekeken, het is natuurlijk minder spectaculair dan het ossuarium, en we gaan op zoek naar de volgende op de lijst. Deze kathedraal (St. Barbara kathedraal) staat op de UNESCO werelderfgoedlijst. Ik weet nooit helemaal wat ik hiervan moet vinden, maar het betekent natuurlijk wel dat er iets te zien is. Echter weten we natuurlijk te verdwalen, hier zijn Gijs en ik heel erg goed in! We struinen wat rond, maar belanden ineens aan de rand van het dorp, bij een prachtig groen dal. We willen een biertje drinken en ineens zien we de kerk even verderop. Wat een uitzicht!

  

Het is echt een hele mooie kathedraal  en het doet me een beetje aan de ingang van de Efteling denken, maar zou ook zo in een fantasie-film voor kunnen komen. De kerk heeft aan de buitenkant gave waterspuwers hangen en het is zeker de moeite waard om een rondje om het gevaarte heen te lopen. De binnenkant is redelijk donker, met hele mooie glas in lood ramen. Zeker de moeite waard!

Dwalend duo

We willen terug lopen naar het station, om de trein naar Praag te pakken, maar we verdwalen opnieuw, het is ongelooflijk. Uiteindelijk vinden we het spoor en lopen daar maar langs in de hoop dat we het station tegen komen. Ik ben er van overtuigd dat mijn richtingsgevoel wel wat verbeterd is in de loop van de tijd (al verdwaal ik nog steeds). Gelukkig komen we inderdaad bij het station uit en niet veel later zitten we weer in de trein. We maken het niet laat, het is onze laatste nacht en we moeten de volgende ochtend vroeg het huisje al uit. Wat een rotgevoel!

0 Berichten

Het einde in zicht

Op onze laatste ochtend word ik voor de verandering niet brak wakker, een beetje laat maar ik leer het nog wel eens. We pakken onze spullen in en maken het huisje een soort van schoon. Wanneer de eigenaar verschijnt om de sleutel te halen en onze borg terug te geven, vertellen wij heb van de badkamer. Het water stroomde zelfs de hal in! Dat kan niet goed zijn en het is een kwestie van tijd voor hij lekkage krijgt. De eigenaar haalt zijn schouders op, het boeit hem niet. We krijgen het grootste deel van de borg terug en gooien de spullen in de auto.

 

Twee van onze huisgenootjes zijn al vertrokken met een vroege vlucht terug naar Nederland. De volgende twee gaan direct door naar het vliegveld. Wij zijn natuurlijk met de auto en kunnen het er nog even van nemen. We gaan nog even het centrum in om de laatste souvenirs te halen en onze Tsjechische Kronen uit te geven.

 

Niet heel veel later besluiten we toch terug te gaan rijden. We zijn er wel een beetje klaar mee. De terugweg gaat voor het grootste gedeelte heel soepel. Alleen in de Duitse bergen slippen we haast de weg af door de sneeuwval. Mijn hart zat in mijn keel en ik was niet de enige. Gelijk begonnen we over het feit dat mijn moeder had aangedrongen op het feit dat we winterbanden onder de auto hadden moeten laten zetten. Omdat er geen sneeuw lag toen we vertrokken leek dit niet zo noodzakelijk. Achteraf best stom, maar dat hadden we natuurlijk gewoon moeten doen.

 

Voor ik het weet zijn we weer thuis, maar ik heb een fijne week om aan terug te denken!

0 Berichten