Helaas ben ik de volgende dag toch de hele dag beroerd gebleven. Ik was vreselijk duizelig en het toilet was mijn beste vriend. Die dag hebben we geslapen, gelezen en rondgehangen op ons balkon, maar naar buiten zijn we niet gegaan. 's Avonds sneuvelt ook nog het slot van de deur, wat niet zo een probleem is als wij in de kamer zijn, maar wel als we de volgende ochtend weer fris zijn en nog even de stad in willen.
Ik app de verhuurder van onze kamer, gelukkig reageert hij vrij snel. Zelf is hij niet in de buurt, maar hij zal zijn nicht langs sturen. Ze probeert allerlei oplossingen voor onze bagage te bedenken, maar mij gaat het niet om die tassen vol vuile onderbroeken, maar zodat hun spullen niet gepikt worden. Uiteindelijk komen we er met wat handen en voetenwerk wel weer uit, het boeit niet, laat die deur lekker open en we gaan er maar van uit dat er niets gepikt wordt. Niet veel later trekken we de deur achter ons dicht en wandelen naar de overkant van het water.
We waggelen naar Beni's Falafel, wat hoog staat aangeschreven op alle beoordelingssites. Ik moet toegeven dat de falafel echt heerlijk is, maar zo veel kool! Gijs vindt het allemaal maar flauwekool (sorry ik heb echt heel kort geslapen) en schept het van zijn broodje af. Ik wilde graag calamansi drinken, waar we van onze Buhay Isla collega's veel over hadden gehoord. Ik ben blij dat ik aangegeven heb dat ik er suiker in wil, man wat is dat zuur! Ik ben er geen fan van, maar mogelijk is het beter met een flinke scheut drank er in. Voor mij is het daar voor de verandering eens te vroeg voor.
Nadat we ons volgepropt hebben gaan we op zoek naar een taxi. Dat is nog best een opgave. Als we er eindelijk eentje te pakken hebben zucht hij even flink "it's so far". Uhm, ja daarom willen we ook een taxi... Maar na 40 minuten staan we bij de kathedraal van Manilla.
Ik kan er niet helemaal aan wennen, een kathedraal in Azië, het spijt me. Wel spotten we nog een bruidje en een bruidegom, heel leuk om te zien. Helaas staat er een horde toeristen het paar op de foto te nemen. Dat vind ik toch een beetje ongepast ofzo.
We zijn nu in de wijk Intramuros en deze bevalt me wel. Het is de oudste wijk van de stad en de naam betekent letterlijk "tussen de muren". Er hangt een fijne sfeer, het voelt er rustiger ondanks dat er meer toeristen zijn. We lopen naar Fort Santiago en betalen 75 pesos per persoon om naar binnen te komen. Fort Santiago is een oud verdedigingswerk uit de tijd dat de Filippijnen een Spaanse kolonie was. We wandelen over de oude muren en bekijken een lego tentoonstelling (ik moest hier heel erg om gniffelen, sta je in een oud fort naar lego te staren).
We lopen wat rond, drinken een koffie en genieten van de rust. Dan gaan we verder met het verkennen van Intramuros. We verkennen wat achterafstraatjes en drinken wat biertjes. Omdat we niet echt vroeg op pad zijn gegaan, vliegt de dag voorbij. We pakken een taxi voor een belachelijk bedrag (600 pesos), met als excuus rush hour. Het zal allemaal wel... Met horten en stoten die mij hoofdpijn geven brengt de chauffeur ons naar Corner Tree Café. De beste man rijdt ook nog eens verkeerd en wil ons daar ook nog extra voor laten betalen. Dat gaat niet gebeuren en we geven hem de 600, wat ook al te veel is. Na een 'oh my god' die vergezelt wordt door een paar rollende ogen scheurt hij weg. Wat een flapdrol!
In het restaurant is het lekker rustig en al het eten is vegetarisch. Het is niet per se fantastisch eten, of misschien kies ik gewoon voor de verkeerde opties. Ik kies voor de lasagne en Gijs kan geen genoeg krijgen van falafel vandaag, dus die gaan voor de falafel sandwich.
Na het eten lopen we op ons gemakje terug naar het verblijf en pakken onze tassen in. Onze sokken, truien en lange broeken komen tevoorschijn en onze slippers, korte broeken en t-shirts verdwijnen in de rugtas. Je zou bijna vergeten dat het januari is en keihard aan het vriezen is in Nederland.
We slapen kort en laten ons al vroeg naar het vliegtuig brengen. Nadat we nog een keer met de nationale sport van de Filippijnen meedoen en 45 minuten in de rij staan om in te checken ben ik er echt aan toe om naar huis te gaan.
We hadden gehoopt dat we in Seoul, waar we weer een lange tussenstop hebben, een tour konden doen, maar die zaten allemaal vol. Zo jammer want daar keek ik best naar uit. Toch gaat de tijd die we hier moeten wachten wel snel en voor we het weten zitten we alweer in het vliegtuig naar Amsterdam. Nog geen twee maanden later zouden we in lockdown gaan vanwege corona en mijn blogwritersblock begon.
Reactie schrijven