Indonesië Info

Land:

 Indonesië bestaat uit ruim 14.572 eilanden en is daarmee de grootste eilandenstaat van de wereld. Zelf ben ik op Java, Bali en Lombok geweest. Nog 14.569 eilanden te gaan dus!

 

Visum:

 Voor Indonesië heb je een visum nodig, maar dit hoef je niet voor af te regelen. In het vliegtuig kun je het formulier invullen en bij aankomst op het vliegveld lever je dit in. 

 

Geld:

 Indonesische Roepia (IDR)

Op de meeste plekken kun je makkelijk pinnen of met creditcard betalen. Alleen op de Gili's hadden wij een probleem. Op Gili Air konden we niet pinnen, onze kaarten werkten niet bij de automaat, terwijl andere automaten van het dezelfde bank eerder wel gewoon geld gaven. We hebben het maar net gered met het geld dat we bij ons hadden.  

 

Vaccinaties

 DTP (Difterie, Tetanus, Polio). Als je deze als kind al eens gehad hebt, dan ben je met één prik gelijk tien jaar veilig. Anders worden er drie prikken aangeraden.

 

Hepatitus A (geelzucht), met de eerste prik ben je een jaar veilig, maar als je na (minimaal) een half jaar de tweede prik haalt, dan ben je in ieder geval dertig jaar klaar. Vermoedelijk zelfs levenslang, maar dit is nog niet onderzocht. 

 

Wij hebben er voor gekozen om ook een vaccinatie tegen buiktyfus te halen, maar dit hebben we via reisprik.nl gedaan, omdat de vaccinaties niet meer te krijgen waren via de GGD. Dit heeft te maken met het hoogseizoen. Deze prik zorgt ervoor dat de komende drie jaar het risico op buiktyfus aanzienlijk lager wordt. 

 

Malariatabletten worden ook aangeraden als je bepaalde gebieden van Indonesië bezoekt. Voor Bali is het niet nodig, maar wanneer je Lombok bezoekt (hier horen de Gili eilanden ook bij) dan zijn ze wel aan te raden. Lees meer in Lariam VS Malarone.

 

https://www.reisprik.nl/

http://www.ggdreisvaccinaties.nl/

 

Reizen:

In Indonesië kun je gemakkelijk van de ene plek naar de andere komen (waar ik geweest ben). Wel wordt men gewaarschuwd om op te passen met boottochten. Het komt voor dat boten te vol zijn en zinken. Let hier goed op. 

0 Berichten

Gili Tralala

Uitslapen zit er weer niet in vandaag, om half zeven staan we naast ons bed. Even snel douchen, de tas pakken en de kamer fatsoeneren. Meneer Uma komt nog snel aan met een ontbijtje! Super tof! 

 

Nadat we nog wat mensen bij andere verblijven op hebben gepikt, rijden we naar Padang Bai. Onderweg val ik al snel in slaap, toch vind ik dit altijd jammer, ik vind het leuk om de omgeving te zien. 

 

Bij een haven worden we afgezet. Gelijk worden onze tassen op een kar gegooid. Ik ben er een beetje beduusd van en vind het eigenlijk helemaal geen prettig idee, maar ik slaap nog half en reageer te traag. De rest van de mensen reageert ook niet dus het zal wel goed zijn. 

Na een uurtje wachten in een café worden we geroepen. We lopen achter een mannetje aan en zien onze boot liggen. Gelukkig kunnen we zitten en naar buiten staren. Nanouk wordt al snel niet lekker, misschien is het verstandig pilletjes tegen zeeziekte mee te nemen. Gelukkig is er zat ruimte om even te gaan liggen. 

 

In de verte zie ik een bruine strook in het water liggen. Ik besluit het raampje dicht te draaien, ik heb een donkerbruin vermoeden waar we dadelijk door heen gaan varen. Ennn inderdaad, een paar minuten later dringt een rioollucht mijn neusgaten binnen, gatverdamme! We zijn gewoon door een poepstrook gevaren. 

 

Na anderhalf uur komen we aan op Gili Trawangan, de grootste van de drie eilanden voor de kust van Lombok. Vanaf de boot springen we met onze tassen het water in en lopen het strand op. Hier staan al wat vervelende mannetjes te wachten om te proberen je mee te lokken naar hun accommodatie. We hebben al geboekt bij Sama Sama, wat gelukkig op vijf minuten lopen van ons aankomstpunt ligt. 


Save water drink beer

Via de reggae bar Sama Sama, waar we heel hartelijk begroet worden, komen we bij de receptie. Er blijkt iets mis te zijn gegaan. In plaats van twee huisjes, is er maar één gereserveerd. Ze kunnen nog wel iets regelen bij een buurman. Gijs en Max gaan checken hoe dat er uit ziet, terwijl ik met Nanouk bij het huisje wacht. Het hutje is heel tof, in de stijl van een rijstschuur. 

 

Het duurt heel lang voordat de ventjes terug komen, maar Max heeft al besloten dat hij in het huisje bij de buren wil. Prima, want ik wil in de rijstschuur! Beneden zit een kleine badkamer met toilet, vervolgens ga je de trap op en kom je in de slaapkamer, met een fijn bed.


Gijs en ik gaan wat eten, maar Nanouk voelt zich nog niet lekker, dus die gaat even liggen. Niet ver van Sama Sama gaan we zitten bij een tent met mooi uitzicht over het water en een miljoen katten. Veel van de katten op Gili Trawangan hebben geen staart, maar alleen een kort stompje. Dit blijkt normaal te zijn, het is een speciaal ras. Natuurlijk heb ik dan al snel een stel nieuwe vrienden gemaakt.

 

Ondanks dat het al wat later wordt, gaan we toch nog even snel het water in, het ziet er veel te verleidelijk uit! Het is al best fris, maar het is heerlijk. Toch voelt het een beetje gek, het lijkt te prikken. Later kom ik erachter dat het vol met mini kwalletjes zit. Je ziet ze niet als je boven het water bent, maar je voelt ze wel...


En toen...

Gijs en ik zouden naar een feestje gaan, maar ineens wordt ik niet lekker. Ik krijg ineens hoofdpijn en wordt misselijk. Ik ga toch maar even liggen in onze rijstschuur. Een uur later komt Gijs kijken hoe het gaat, maar het is alleen maar erger geworden. Dan moet hij maar in zijn eentje naar het feestje. 

 

Of het nu door het eten komt, of door de Malarone, maar ik word ineens beroerd... overgeven, diarree, het was vreselijk! Daarnaast ben ik ook nog eens aan het trippen, waarvan ik Malarone wel de schuld geef. Ik denk dat er inbrekers in mijn hutje proberen te komen en sta al klaar met een prullenmand om ze er van langs te geven. Er was helemaal niets aan de hand. 

 

Nadat Gijs van het feestje terug komt en is gaan slapen, heeft hij er ook al last van. Hij spuit de hele fles insectenspray leeg in de kamer, waardoor ik vreselijk moet hoesten. Hij denkt dat er miljoenen muggen in de kamer zijn en dat hij wordt lek gestoken. Als hij die ochtend wakker wordt is hij oprecht verbaasd dat hij niet onder de bulten zit. 

 

Leuk  spul, die Malarone...


0 Berichten

Rondje Trawangan

Wat een rot nacht! Ik ben zo brak (en Gijs ook). Ik voel me nog steeds beroerd, maar toch gaan we vandaag een fietsje huren. 

 

Het begin stuk is heel fijn, de weg is hard en we komen langs leuke plekjes, maar al snel verandert het in zacht zand. Ik probeer er door heen te ploeteren, maar zelfs met een hoop gescheld wil het niet lukken. Dan maar wandelen. 

 

Dit is zeker niet erg, het eiland is super mooi. We komen een boom tegen die vol hangt met slippers, grote schelpen en verlaten strandjes. 

 

We doen ongeveer drie uur, met zwempauzes, over het rondje en daarna ben ik eigenlijk best gesloopt. We eten even snel wat, maar gaan dan snel terug naar het hutje. 

 

Ik vind het jammer dat ik niet meer van Trawangan heb kunnen mee maken, ik had wel zin in een feestje, maar helaas. Ik vind het wel erg vol met toeristen die zichzelf helemaal geweldig vinden, vooral de schreeuwerige groepjes macho mannetjes zijn vreselijk. 


0 Berichten

Eilandhoppen

We staan vroeg op en pakken onze tassen weer in. Het is tijd voor de volgende Gili, namelijk Air. Aan de ene kant vind ik het jammer, omdat ik niet veel van het feesten heb meegekregen, maar aan de andere kant ben ik de drukte en het 'You smoke weed?' ook wel zat. 

 

Het is tien minuten lopen naar de haven, die ik niet als haven zou herkennen als iemand ons hier niet naar toe had gewezen. Het is best logisch, want het zit tegenover Harbour Café... maar verder zijn er geen aanwijzingen dat je hier moet zijn voor de boot. 

 

Al vroeg is het heet en ook best druk bij het havengebouwtje. Gelukkig duurt het niet lang voor we de boot op kunnen, wat wel weer een beetje gestuntel is, maar ik kom heelhuids en droog het houten vaartuig in. 


Island View

We varen een rondje rond Gili Meno, de kleinste van de drie eilandjes, hier staan toch meer gebouwen dan ik van te voren verwacht had. Op Meno gaan we niet overnachten, maar varen door naar Air. Hier is het in ieder geval een stuk rustiger dan op Trawangan. 

 

Bij het strand waar we gedropt worden staan alweer een hoop jongens te wachten op de lading toeristen. Ze hopen dat je hier komt zonder dat je een verblijf geboekt hebt, ik vraag me af hoeveel mensen dit daadwerkelijk doen. Ik ben er in ieder geval niet dapper genoeg voor. 

 

Helaas pakken we een cidomo naar Island View, onze accomodatie. Ik wil eigenlijk niet, ik vind het echt sneu voor de paardjes die de hele dag heen en weer moeten hobbelen, weinig rust krijgen en vaak nog in de zon staan ook. Veel van de dieren hebben X  poten en wonden op hun knieën. Ze zien er niet goed uit. Het is echter wel (te) ver om te lopen en ik ben nog steeds beroerd, dus toch maar het wagentje in. 

 

We hobbelen over de zandweggetjes en opeens valt één van onze tassen van de wagen. We roepen tegen de bestuurder dat hij moet stoppen, maar dit hoort hij pas laat. Gijs springt van de wagen en rent terug om de tas te pakken. Nog wat gehobbel, gewiebel en gebons later verdwijnt het zandpad in een dun strookje en ineens rijden we tussen de koeien. Ik ben even verbaasd, maar het blijkt dat we bij Island View zijn aangekomen. 


Island View is geweldig. We worden direct begroet door een joviale man en we hebben twee superschattige hutjes, naast elkaar, tussen de palmbomen. Er is een buitenbadkamer, deze is echt heel tof! Het is alleen een beetje gênant dat ik nog 'last van mijn buik' heb en het toilet ook buiten is... 

 

Bij de bar, aan het witte zandstrand, gaan we een ananassapje drinken, heerlijk! Gijs en ik gaan daarna nog even aan het strand zitten. Het water staat laag en ik zit tussen het koraal, maar het is heerlijk. 


We huren twee mini fietsjes bij de bar en crossen naar de andere kant van het eiland. Het duurt niet lang of ik ben rood/bruin van het stuivende zand. We fietsen door een dorpje op palen, wat leuk is om te zien. Toch blijft het jammer dat je hier eigenlijk alleen maar tussen de andere toeristen zit. Het fietsen gaat hier wel een stuk makkelijker dan op Gili Trawangan. 

 

Een kwartiertje later komen we aan bij de barretjes aan de andere kant. We hangen wat rond, maar blijven hier niet te lang, we willen niet in het donker fietsen, dan raken we geheid de weg kwijt. Het lijkt onmogelijk, op zo een klein eiland, maar toch krijgen we het zelfs in het licht nog voor elkaar. Het begin stuk zijn we goed gefietst, maar toch komen we niet uit bij Island View. We zijn echt experts in verdwalen...

 

We zijn gelukkig wel voor het donker terug en kijken naar de ondergaande zon op het strand, echt heel erg mooi! Daarna gaan we met Max en Nanouk op zoek naar een restaurant wat zij die middag hebben gezien. In het donker lopen we over het strand. Gelukkig was Max zo slim om een lampje mee te nemen, want anders hadden we een probleem gehad. Over het strand lopen allemaal touwen waar de bootjes mee vast liggen. Dit is in het donker echt niet te  doen. 

 

Ongeveer twintig minuten later komen we bij Legend Bar, waar live muziek zou zijn. Hiervoor is het nog te vroeg, maar de band is aan het in spelen. We strijken neer bij een loungehutje en bestellen wat te eten. In plaats van mijn 'gewone' pasta, krijg ik pasta met pepertjes. Dit heb ik net te laat door, ik neem een hap en voel het branden in mijn mond. Ik krijg hier zo een buikpijn van, dat ik wel op het hurktoilet moet. Ik kan wel huilen. Het deurtje kan niet dicht en Gijs moet op wacht staan. Toch komt er een stom mokkel dat de deur bijna open rukt. Wat een mafkees. Ook Nanouk wordt niet lekker, echt zo knullig, maar binnen de kortste keren lopen we weer terug naar de hutjes. 


0 Berichten

Cats of Gili

Vanaf het moment dat we voet op Gili Trawangan zette, zagen we hoeveel katten er rondliepen. De meeste zagen er nogal verfomfaaid uit. In eerste instantie dachten we nog dat er veel hun staart misten, maar dit schijnt normaal te zijn bij bepaalde rassen die hier rond lopen. Sommige hebben bijna geen staart, de ander heeft een korte of een exemplaar met een knik erin. Dezelfde avond hadden we al veel harige vrienden gemaakt, tegen het advies van alle gezondheidsorganisaties in.

 

Één van hen stool echt ons hart. Terwijl we naar Bintang Beach liepen op Gili Air, hoorde we geritsel. Het was pikkedonker en we liepen met ons mini zaklampje om niet te struikelen over alle aanmeer touwen van de bootjes. Na een paar keer hysterisch omdraaien en achter ons speuren, zagen we een heel klein rood katertje, dat flink moest knipperen tegen het felle licht van de zaklamp. Hij rende met ons mee naar de bar en jaagt ondertussen op de krabbetjes die door ons lampje  weg vluchtte. Eenmaal bij de bar, gaat ie doodleuk naast ons zitten en laat zich vertroetelen. Ondertussen had ie ook al een naam: Kareltje. Natuurlijk moesten we hem achterlaten, maar ik denk serieus nog steeds aan het beestje.

 

Daarom besloot ik toch maar eens  te kijken of er wel hulp is voor de beestjes. Gelukkig is dit er! The Cats of Gili is een organisatie die probeert de katten op de eilanden te helpen door ze medische zorg te geven en te neutraliseren. Een paar keer per jaar organiseren ze een dierenartsenpost, waarbij alle zorg wordt gegeven en grote neutralisatie acties worden gehouden. Wanneer deze stichting wilt steunen hoeft dit niet met een donatie. Je kunt ook hun facebook en website in de gaten houden. Hier wordt vaak hulp gevraagd bij het vervoeren van de katten van het ene eiland naar het andere. Dus als je toch op de eilandhopper stapt, kun je net zo goed een beestje meenemen.

 

 

www.catsofgili.com

0 Berichten

Bolong's Turtle Sanctuary

In de zee rond de gili eilanden komen twee soorten schildpadden voor, de groene zeeschildpad en de onechte karret schildpad. Tussen Bali en Lombok loopt de Wallace lijn, een verzonnen grens die de fauna van Azië en Australazië. Hier komen de Indische en de grote oceaan bij elkaar.

 

De schildpadden kunnen wel anderhalve meter groot worden en meer dan 80 jaar oud. Hun soort bestaat al 150 miljoen jaar en heeft het uitsterven van de dinosaurus overleefd. Helaas worden ze door mens nu alsnog bedreigd.

 

 

In Bolong ´s Turtle Sactuary op Gili Meno worden schildpadden door de verzorgers groot gebracht. De eieren worden beschermd tegen roofdieren en nadat ze zijn uitgekomen worden de kleintjes naar de opvang gebracht. Hier worden ze het eerste jaar gehouden, om te voorkomen dat het grootste gedeelte sterft. Van de 100 uitgekomen jonge schildpadjes wordt een groot deel verorberd door vogels en andere zeedieren. Ze redden hier meer dan 1000 schildpadden per jaar! 

 

http://gilimenoturtles.com/ 

0 Berichten