Okatse, Martvili en Prometeus

's Ochtends vroeg staan we al weer klaar voor een nieuw avontuur. Een dagtrip voor 40 GEL langs alle interessante plekken van deze regio met Budget Georgia. De bus is er veel te laat. Tijdens het wachten word ik bijna aan stukken gescheurd door een schattige  puppy.  Serieus, het beest grijpt zich vast aan mijn broek en wil niet meer loslaten. Ik moet gered worden door de chauffeur, die een hand vol brokjes op de stoep gooit. Als het diertje afgeleid is spring ik snel het witte busje in. 

Er zitten al een aantal andere tourgangers in het busje, maar we moeten nog heel Kutaisi door om het busje vol te krijgen met Israëliers, Russen en Armenen. Dan gaan we op weg naar de eerste bestemming: Okatse Canyon. 

Je kent het wel, in elke tourgroep zit altijd wel een stelletje dat niet bij de rest past en niet wil wat de rest wil. Dit keer zijn wij dat vervelende stelletje. De rest van de groep wil met jeeps naar de canyon rijden, maar wij besluiten om te gaan lopen. 

De gids, die heel origineel de naam Giorgi draagt, wil perse met ons meelopen. Waarschijnlijk om te zorgen dat we het tempo er in houden en niet afdwalen. Anders houden we de groep nog langer op. Gelukkig hebben we er altijd wel een stevig tempo inzitten. 

De eerste helft van de 'tocht' lopen we door een bos, waar veel zwerfhonden vertoeven. Het is er rustig en mooi, dus ik ben nu al blij dat we zijn gaan lopen. Verderop hebben we een mooi uitzicht over de groene bomenzee, het Dadiani bos. We moeten een stuk afdalen en ik vrees voor de terugweg, wanneer we het stuk weer omhoog moeten lopen in de volle zon. 

Een kwartiertje na de rest komen we aan bij de canyon. Hier laten we ons kaartje zien bij de portier en mogen we de stalen trappen af die naar  de walkway gaan. Deze walkway is met dikke stalen balken aan de rotswand vast gemaakt, maar toch is het in het begin een beetje griezelig. Een aantal mensen die we passeren houden zich angstvallig aan de relling vast, terwijl wij voorbij denderen. We willen de rest niet te lang laten wachten. 

Aan het einde van de 780 meter lange walkway zit een plateau met panorama uitzicht. Het is echt een tof uitzicht, maar het zal denk ik nog mooier zijn in de lente, als alles groen is en de rivier in de canyon vol met water zit. We lopen wat rond, bekijken de mensen die druk bezig zijn met hun selfies (van onze tourgroep dus we hebben ze mooi ingehaald) en nemen de stalen trappen weer omhoog. 

We zijn en stuk eerder terug bij de entree naar de canyon dan de rest van de groep. Eigenlijk willen we gelijk weer gaan lopen, maar we moeten wachten van de gids. De jeeps voor de rest van de groep zijn verdwenen en dit moet hij persoonlijk aan iedereen mededelen. Hierdoor moeten we dik een kwartier wachten voordat we kunnen gaan wandelen. Op de terugweg zit het tempo er helemaal goed in, we lijken meer te rennen dan te lopen. In de volle zon de heuvels op vind ik niet zo chill, ik heb ook nog niets gegeten en ik ben blij als we weer in de schaduw van het bos komen. We krijgen gezelschap van een van de zwerfhonden, die elke keer als een dolle stier langs ons rent en luid blaft. Je schrikt je een ongeluk! 

We zijn maar een minuut of tien na de rest bij de ingang. De anderen zitten aan de vodka bij een café. Ze zijn ineens een stuk gezelliger en vrolijker. 

Op naar de volgende atractie: Martvili Canyon! Ik verwacht er niet veel van, maar daar kom ik al snel op terug. Het is echt prachtig! Helder blauw water stroomt door de witte rotsen met de ene waterval na de andere. Het zit zo vreemd in elkaar dat ik af en toe het idee heb dat ik in een tekening van M.C. Escher loop. 

We hebben ook een kaartje gehaald voor een boottochtje en worden in lelijke blauwe zwemvesten gehezen. Samen met een Amerikaans gezinnetje stappen we in één van de vaartuigjes. Het is echt super mooi en 100% een aanrader. 

Na het boottochtje lopen we wat rond over het terrein en proberen de selfie-makende mensen te ontwijken die alle mooie plekjes voor zichzelf opeisen tot ze de perfecte foto hebben. Blijkbaar zijn hier gemiddeld 100 foto's voor nodig... Enorm hinderlijk! 

Toch ben ik zo onder de indruk van de omgeving dat ik het asbusje tevoorschijn haal met daarin de as van mijn moeder. Bij een bizar stuk, waar je bijna denkt dat er hier geen zwaartekracht is, strooi ik wat van de grijze stof uit. 

We hangen wat rond, schelden wat op vervelende mensen, maar genieten vooral van de omgeving, tot het weer tijd is om terug te gaan naar ons busje. 

De rest neemt uitgebreid zijn tijd dus ik voel me ook niet meer schuldig omdat we hen bij de vorige stop hebben laten wachten. Het is inmiddels tijd voor lunch. Bij een vaag buffet restaurant kunnen we eten. Echter bestaat dit menu uit alleen maar vlees, dus gaan Gijs en ik wat halen bij de supermarkt even verderop. 

Het is maar een klein stukje naar onze volgende stop, de Prometheus grotten. We moeten weer een lange stalen trap af, waar onze mede-tourgasten geen zin in hebben. Achter ons klinkt luid geklaag en we maken dat we weg komen. Bij de ingang van de grot probeert een tourguide iets te vertellen. Echter zijn de wachtende mensen zo luid, dat ik er geen reet van versta. Ze moet meerdere keren vragen of ze stil willen zijn (dit gaat de hele tour zo door) echt respectloos. 

De grotten zijn tof, maar eerlijk gezegd niet heel indrukwekkend. Toch schijnt het één van de grootste grotten ter wereld te zijn. De we blijven een beetje achteraf hangen, moe van de mensen en de guide kunnen we toch niet verstaan. De stalagmieten en tieten worden in alle kleurtjes verlicht, geinig, maar weinig toegevoegde waarde. 

Als we alle 'kamers' en uitstulpingen hebben gezien kunnen we met een bootje de grot verlaten. Dit is wel geinig. Met een afzichtelijke gele helm op cruisen we door de smalle grot in het donker. Zeker de moeite waard. We komen uit bij een soort busstation. 

Hier wachten we op een busje die ons terug brengt naar de entree. De Georgische muziek staat zo luid dat er geen gesprek meer mogelijk is. Hilarisch! Gelukkig zijn we ook bij deze stop niet de laatste die arriveren. Een stelletje neemt uitgebreid de tijd om souvenirs te shoppen en laat ons bijna 20 minuten wachten! Ondanks deze vertraging hebben we toch nog tijd om ook naar de laatste stop te gaan, die soms geschrapt moet worden vanwege tijdgebrek. 

Onze laatste stop is het dinobos  Sataplia!!! Hier zijn voetafdrukken van verschillende dinosauriërs te vinden. Ik ben mega enthousiast, maar ik blijk de enige. De zeurende groep vind het allemaal maar vervelend om weer een heuveltje op te moeten lopen om de voetsporen te bekijken. Maar serieus, hoe vet is het om de stappen te zien van wezens die meer dan 65 miljoen jaar geleden hier gelopen hebben? Heel vet! 

De rest van de groep kijkt verveeld terwijl ik zenuwachtig van de ene kant naar de andere kant van het pad sprint om foto's te maken. Zelfs Gijs snapt het niet... Jammer voor hun, maar ik vind het awesome!

Na de voetstappen uitgebreid op de foto te hebben gezet moeten we nog meer klimmen. Ik krijg wel wat medelijden met de vermoeide mensen uit onze groep. Uiteindelijk is het de moeite waard, want we komen uit bij een glazen panorama uitzichtpunt. Je kunt vanaf hier heel Kutaisi zien. 

Binnen 20 minuten zijn we weer in Kutaisi en verlost van de groep. We strijken voor de verandering maar weer neer bij Papavero, waar we de dag ervoor ook al hebben gegeten. Iets anders konden we niet vinden. Deze keer kiezen we de pasta, ik met tomatensaus en Gijs de pesto. Wel echt een aanrader!

We drinken nog wat biertjes als toetje en gaan daarna terug naar het verblijf voor een welverdiend slaapje. Morgen hebben we geen grote plannen. Maar aangezien we de stad zelf eigenlijk nog niet gezien hebben, besluiten we om Kutaisi te gaan verkennen.