De laatste nacht is misschien wel de slechtste tot nu toe. Ik snotter niet meer alleen, maar hoest mezelf ook continu wakker en ben vreselijk verbrand. Ik voel me een beetje schuldig, omdat ik weet dat ik met mijn gekuch de halve toko wakker houdt.
Ruim voor de wekker af gaat ben ik er al klaar mee, ik pak mijn tas in en ga maar weer een boekje lezen. Even later komt Gijs ook zijn nestje uit. Het voelt alsof de vakantie officieel ten einde is, al hebben we nog twee nachten te gaan.
De touringbus zou ons om tien uur komen halen. We hebben al uitgecheckt en staan ongeduldig te wachten. Na een half uur ga ik toch maar even vragen of dit wel goed gaat. Het meisje achter de receptie heeft net de organisatie gebeld en ze hebben inderdaad een flinke vertraging, verteld ze lachend. Ik ben opgelucht, ik was al bang dat we ergens anders hadden moeten opstappen.
Anderhalf uur te laat verschijnt de grote luxe bus dan toch! Snel gooien we onze spullen in het bagageruim en gaan op weg. De heenweg heb ik liggen slapen en heb ik niets gemerkt van de slechte wegen, maar nu wordt ik er gewoon misselijk van! Ik ben niet snel wagenziek, maar nu dacht ik een paar keer dat ik over mijn nek zou gaan.
Na een klein uurtje stoppen we al voor de lunch, ik ben bang dat ik niet kan eten. Gijs dringt er toch op aan en ik haal een zakje naturel chips. Wanneer ik begin te eten voel ik me direct al beter, gelukkig! Het volgende deel van de rit is dan ook een stuk beter te doen. De uitzichten zijn wel weer fantastisch!
Een uur of acht later komen we aan in Yangon, we worden weer gedropt op een busstation. Ik vind dit toch wel vreemd, want ze geven telkens aan dat we bij het hotel afgezet zullen worden. We gaan niet te lang staan treuzelen maar stappen zelf op een taxichauffeur af en deze brengt ons voor een paar euro naar het laatste hotel.
Het roze gebouw valt direct op en we lopen een enge, krakkemikkige trap op naar de receptie. Het inchecken gaat snel en de man achter de balie laat ons op een kaart allerlei plekken zien. Deze kaart is een stuk duidelijker dan de kaart die we de eerste keer in Yangon gebruikte. De kamer is simpel, maar netjes en ik denk dat ik heerlijk ga slapen in dit zachte bed, na de nachten op de plank.
We gaan pinnen en het is zo fijn dat er weer geld uit het apparaat gespuugd wordt. Niet ver van het hotel gaan we een hapje eten. Een Amerikaans meisje besluit een praatje te maken, ik krijg al gelijk kippenvel van het accent. Ze schept enorm op over haar reizen door Azië en ik heb het al snel gehad, maar gelukkig komt er een meisje met een puppy op het terras zitten. Die is een stuk interessanter dan wij zijn (begrijp ik wel). Het baasje van het hondje wil niet dat ze het diertje gaat aaien, het is moe en heeft het duidelijk warm. Als zij even naar het toilet is, duikt de Amerikaanse toch bovenop het hondje. De vrouw is hier niet van gediend en gaat een andere tent opzoeken. Bah, stomme Amerikanen.
Reactie schrijven